Νοτιάς, Ποίηση, Μαρίνα Αποστόλου, Εκδόσεις Οσελότος, 2011
Νοτιάς
Φύσηξε νοτιάς από βραδίς
σήκωσε πέτρες, χώματα και σκόνες
το κορμί μου πολεμούσε να ρίξει κατά γης
καθώς εβάδιζα έξω από νόρμες και κανόνεςΚαι τα μαλλιά μου ανακάτευε
μπροστά μου δε μ’ άφηνε να δω
τη μοίρα μου χαιρέκακα προμάντευε
λέξη δε μ’ άφηνε να πω
σήκωσε πέτρες, χώματα και σκόνες
το κορμί μου πολεμούσε να ρίξει κατά γης
καθώς εβάδιζα έξω από νόρμες και κανόνεςΚαι τα μαλλιά μου ανακάτευε
μπροστά μου δε μ’ άφηνε να δω
τη μοίρα μου χαιρέκακα προμάντευε
λέξη δε μ’ άφηνε να πω
Κι ήταν ζεστός μα ανατριχιαστικός
υγρός κι επίμονος και απειλητικός
αγέρωχος, ατρόμητος και βουερός
ήτανε βάναυσος και εκδικητικός
Φύσηξε νοτιάς αψύς
δέντρα ξερίζωσε και έσπασε κλαδιά
σα μονάρχης τέθηκε επικεφαλής
το όνομά μου ούρλιαζε αργά και επιβλητικά
Η χωματερή
Άραγε θυμάσαι; Μπορείς να ανατρέξεις στο πριν;
Σου είναι δυνατό να σκάψεις στης ζωής σου τη χωματερή;
Εκεί που ναι στοιβαγμένα τα όνειρά σου, οι πρώτοι σου στόχοι
Τολμάς να βάλεις τα χέρια σου μέσα στα σκουπίδια;
Αντέχει η μύτη σου την μπόχα απ’ τις απαίσιες οσμές;
Έχεις το κουράγιο να ψάξεις μέσα στους λόφους των αχρήστων;
Διαθέτεις την ψυχή να αναζητήσεις όσα πρόδωσες τη μέρα που συμβιβάστηκες;
Τη μέρα που το απορριματοφόρο ξεμάκραινε παίρνοντας βίαια μαζί του ό,τι πόθησες μέσα απ’ την καρδιά σου...
Τότε που έσκυβες το κεφάλι και πίσω δεν κοιτούσες...Κι αν φτάσεις στη χωματερή και μέσα μπεις χωρίς να σιχαθείς,
είσαι ακόμα σε θέση να ψάξεις ό,τι ξεφορτώθηκες;
Έχεις τα κότσια να διακρίνεις έστω και μικρά κομματάκια, απομεινάρια της αφετηρίας των νεανικών σου σχεδίων;
Να τα συλλέξεις προσεχτικά μ’ ευλάβεια και να τα συνθέσεις απ’ την αρχή καμαρώνοντάς τα και δακρύζοντας από συγκίνηση και περηφάνεια.
Κι ας είναι λίγα, πολύ λίγα, ας είναι έστω ψήγματα της περιόδου εκείνης που ήσουν λουλούδι, που δεν είχες αγκάθια όπως τώρα. Και να τα συντηρήσεις, να τα εμπλουτίσεις, να τα ενδυναμώσεις.
Αλλοιωμένα απ’ τον ήλιο, τον αέρα, τη βροχή, τα τρωκτικά και τα έντομα κι όμως να περισώσεις ό,τι περισώζεται. Να κάνεις αυτό που άλλοι με το μυαλό κλειδωμένο θα δε πράξουν ποτέ.
Προλαβαίνεις να μαζέψεις απ’ τον απόλυτο οριστικό όλεθρο ακόμα και μερικά αντικείμενα της εποχής που ήσουν ο εαυτός σου. Που ίσως έπαιξες κι έχασες κι έκανες στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών. Έχεις το χρόνο την ύστατη στιγμή για μια δεύτερη ευκαιρία.
Σου είναι δυνατό να σκάψεις στης ζωής σου τη χωματερή;
Εκεί που ναι στοιβαγμένα τα όνειρά σου, οι πρώτοι σου στόχοι
Τολμάς να βάλεις τα χέρια σου μέσα στα σκουπίδια;
Αντέχει η μύτη σου την μπόχα απ’ τις απαίσιες οσμές;
Έχεις το κουράγιο να ψάξεις μέσα στους λόφους των αχρήστων;
Διαθέτεις την ψυχή να αναζητήσεις όσα πρόδωσες τη μέρα που συμβιβάστηκες;
Τη μέρα που το απορριματοφόρο ξεμάκραινε παίρνοντας βίαια μαζί του ό,τι πόθησες μέσα απ’ την καρδιά σου...
Τότε που έσκυβες το κεφάλι και πίσω δεν κοιτούσες...Κι αν φτάσεις στη χωματερή και μέσα μπεις χωρίς να σιχαθείς,
είσαι ακόμα σε θέση να ψάξεις ό,τι ξεφορτώθηκες;
Έχεις τα κότσια να διακρίνεις έστω και μικρά κομματάκια, απομεινάρια της αφετηρίας των νεανικών σου σχεδίων;
Να τα συλλέξεις προσεχτικά μ’ ευλάβεια και να τα συνθέσεις απ’ την αρχή καμαρώνοντάς τα και δακρύζοντας από συγκίνηση και περηφάνεια.
Κι ας είναι λίγα, πολύ λίγα, ας είναι έστω ψήγματα της περιόδου εκείνης που ήσουν λουλούδι, που δεν είχες αγκάθια όπως τώρα. Και να τα συντηρήσεις, να τα εμπλουτίσεις, να τα ενδυναμώσεις.
Αλλοιωμένα απ’ τον ήλιο, τον αέρα, τη βροχή, τα τρωκτικά και τα έντομα κι όμως να περισώσεις ό,τι περισώζεται. Να κάνεις αυτό που άλλοι με το μυαλό κλειδωμένο θα δε πράξουν ποτέ.
Προλαβαίνεις να μαζέψεις απ’ τον απόλυτο οριστικό όλεθρο ακόμα και μερικά αντικείμενα της εποχής που ήσουν ο εαυτός σου. Που ίσως έπαιξες κι έχασες κι έκανες στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών. Έχεις το χρόνο την ύστατη στιγμή για μια δεύτερη ευκαιρία.
Το κουπί
Τράβα λοιπόν κι εσύ το δικό σου το κουπί
την πλάτη σου έχε έτοιμη για να μαστιγωθεί
τα μπράτσα σου σφίξε γερά και μη λυγάς
σκλάβος μην είσαι κοινός, να είσαι ΒαραβάςΔιαλείμματα δε θα χει, δε θα σου δώσουνε νερό
κουπί συνέχεια θα τραβάς χωρίς σταματημό
και οι ρυθμοί θ’ αυξάνονται, θα νιώθεις πως λιποθυμάς
και κάποιοι σύντροφοι θα χάνονται, θα φτύνεις αίμα και θα μαρτυράς
την πλάτη σου έχε έτοιμη για να μαστιγωθεί
τα μπράτσα σου σφίξε γερά και μη λυγάς
σκλάβος μην είσαι κοινός, να είσαι ΒαραβάςΔιαλείμματα δε θα χει, δε θα σου δώσουνε νερό
κουπί συνέχεια θα τραβάς χωρίς σταματημό
και οι ρυθμοί θ’ αυξάνονται, θα νιώθεις πως λιποθυμάς
και κάποιοι σύντροφοι θα χάνονται, θα φτύνεις αίμα και θα μαρτυράς
Μα εσύ να μην πτοείσαι και το κουπί σου να βαστάς πιστά
ανθεκτικός και πείσμωνας να είσαι και το κορμί σου κράτα σταθερά
μέσα απ’ τα στήθια σου άγριες κραυγές θα βγουν
μα μην αφήσεις τις δυνάμεις σου έτσι απλά να προδοθούν
H έκδοση έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει από αύριο, Τρίτη 12 Απριλίου 2011.
Η Μαρίνα Αποστόλου (γεν. 1981) ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Θα περπατήσουμε μαζί" (Εκδόσεις Οσελότος, 2010). Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά (δε)κατα, e-poema, Βακχικόν και αλλού. Διατηρεί το ιστολόγιο logotexnikosteki.blogspot.com.
