Vendetta
Ανάψαμε φωτιές στις κορφές
να μαθευτεί το φονικό.
Καθίσαμε στη αυλή
και περιμέναμε.
Ήρθαν οι πεθαμένοι
τους ξεσήκωσε το αίμα
καθίσανε στα πεζούλια σειρές σειρές
κοιτάζανε τα καινούργια σπίτια
τα μικρά παιδιά...
ήταν ανήσυχοι
περιμένανε να κάμομε το χρέος μας.Τους κοιτάζαμε και μείς
ακούγαμε το άνεμο
που κατέβαινε από τα φαράγγια
το κλάμα των γυναικών
ήρθε κι’ ο σκοτωμένος
σαστισμένος από το θάνατο
δεν ήξερε με ποιους να πάει.
Φύγαμε
βγήκαμε ψηλά
στης νύχτας τις κορφές
στα μονοπάτια του χρόνου
αρχαίες γέφυρες στο χάος
να βρούμε τη συμπόνια που χρειάζεται
για να σκοτώσομε
*
Όταν πέθαινες
είδα στα μάτια σου μια θάλασσα.
Μετά τους δυό αετούς που χανότανε στη κορφή
και το μικρό σου γυιό.
Εσύ τι έβλεπες στα μάτια μου
όταν σε σκότωνα;
Ο Κώστας Ψαράκης ζει στο χωριό Χάρακας στους πρόποδες των Αστερουσίων, στη Νότια Κρήτη. Έχει συμμετάσχει στην ποιητική ανθολογία Ποιητικός πυρήνας (Εκδ. Ενδυμίων, 2012).
