…
Βιαστική, γρήγορη, ανυπόμονη, όπως θες πες το
- σου χαλάω εγώ χατήρι!
η παρουσία σου, αμήχανη απουσία σχημάτιζε
παρά σάρκινη εικόνα.
Τι βιαστικά να ονειρευτείς!
Τι να ματαγαπήσεις!
Τι να μάθεις να ψελλίζεις σε καιρούς μουγγούς!
Τι ν’ακούσεις σε ξένες θάλασσες που τίναξες τα κύματα σου;
Κομματάκια ψωμιού που μοιραζόμασταν μήνες ψημένου πυρετού.
…
Ιχνηλατούσες έλεγες την ψυχή μου.
Αφουγκράζομαι ακόμη τα θλιμμένα πρωινά της στερημένης καλημέρας σου
που ανήλια μαραζώνουν το κορμί μου.
- Κατέβασα τα παραθυρόφυλλα μην κουτσομπολεύει η γειτονιά -
Όχι αγάπη μου γλυκιά, εσύ δεν με ιχνηλατούσες
με περπατούσες κανονικότατα με τα μυτερά μαύρα τακούνια της θεάς απόλαυσής σου.
…
Για μένα όμως δε ρώτησες…
…
Και τόσο εσύ μου ‘λεγες καλημέρα όσο εγώ ποθούσα την καληνύχτα σου.
Σε ποια συγχρονία της στιγμής επιτέλους θα σημάνουμε!
Ξεγλιστρούσες όμως επιδέξιος ακροβάτης των άκρων που
τέντωνε το σχοινί στων ακονισμένων μου αισθήσεων τις χορδές.
Γι’αυτό λοιπόν συμπονάς τους ακροβάτες.
…
ΈΛΑ ΜΟΥ
Άκου… άκου… άκου με…
Έλα μου,
Έλα μου να με κατοικήσεις.
Αδειανό σαρκίο απόκαμε η επιθυμία μου…
Για την Αναστασία Γκίτση διαβάστε εδώ.
Tα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής σου
Χρειάζομαι μία μέρα να αντικρύσω το σκοτάδι σου,
ένα ήλιο να φωτίσω τα πιο απόκρυφα σημεία σου,
ένα μεγάλο πάθος να σου γνέψω το πρόσωπο,
κι ένα μικρό ψιθύρισμα σου στο μέσα της ψυχής μου.
Χρειάζομαι ένα φάρο να φωτίσω το πιο απόκρυφα σημεία σου,
ένα λόγο να μου φωνάξεις τί ακριβώς ονειρεύεσαι,
ένα μεγάλο θάρρος να τραντάξω τις ουλές του δέρματός σου,
κι ένα μεγάλο πάθος σου να ανατριχιάσω ακόμα κι απ' τη σιωπή σου.
Ένα δάσος κρυμμένο μέσα σε μια απέραντη πεδιάδα,
ένα μικρό σπιτάκι θαμμένο μέσα σε μια πελώρια οροσειρά,
ένα τόσο δα σπουργίτι σφηνωμένο σε ένα τσιμεντένιo κλουβί,
θαρρώ πως μοιάζει η φωνή μου καθώς σε ονειρεύομαι.
Βαδίζω συχνά αντικριστά με τον θάνατο πάνω σε λευκές γραμμές.
Τα χέρια μου πάντα στις τσέπες κι η μικρή καμπούρα μου γέρνει το κορμί.
Μα αυτό που χρειάζομαι είναι ένα σιγαλό ψιχάλισμα από μάτια.
Τα δικά σου μάτια, να με κοιτούν πως μπορώ και αντικρούω τον θάνατο!
Μια λέξη αρκεί, μια σκέψη αρκεί, ένα φευγαλέο χαμόγελο,
ένα παιδικό τραινάκι με τα συναισθήματά σου φορτωμένα,
κι ένα μικροσκοπικό κουτάκι με τα χρώματά που βάφουν την ψυχή σου,
όλα βγαλμένα απ' τα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής σου.
Για τον Τάσο Ρήτο διαβάστε εδώ.
Να ζήσουμε ιπτάμενες ζωές, να κυλιστούμε στα χώματα, να τρέξουμε προς τη θάλασσα, να ρουφήξουμε στιγμές, ν' αδειάσουμε από θλίψη, να λησμονήσουμε τον πόνο, να κάψουμε τις ενοχές, να πετάξουμε τα ρούχα μας, να σκίσουμε τα επαγγελματικά προσόντα και credits, να σηκώσουμε σημαία ολόλευκη και την άλλη στιγμή με παιδικά χρώματα να θάψουμε τα όπλα και τις τύψεις μας. Πότε πρόλαβες και μου τα είπες όλα αυτά με ένα βλέμμα;
Χάθηκες πάλι... Κι εγώ που κατέβηκα στην Αθήνα με τα πόδια, με μια λάμψη του ιδανικού στα μάτια και δυο τεράστια χέρια μέχρι τον ουρανό να σε φυλάνε απ' τις βροχές... Κι έφτασα αποκαμωμένος, για να συναντήσω τις σιωπές και όλα τα ένοχα μικρά σου μυστικά. Πάντα φεύγεις... Δεν θα συναντηθούμε ποτέ...
Για τον Δάνη Κουμασίδη διαβάστε εδώ.
