Μαθήματα στην πείνα
«Σου αρέσω;»
ρώτησα το μπλε σακάκι.
Καμία απάντηση.
Σιωπή αναπήδησε απ’ τα βιβλία του.
Σιωπή έσταξε απ’ τη γλώσσα του
και κάθισε ανάμεσά μας
κι έφραξε το λαιμό μου.
Έσφαξε την εμπιστοσύνη μου.
Άρπαξε από το στόμα μου τσιγάρα.
Ανταλλάξαμε λέξεις τυφλές
και δεν έκλαψα,
δεν ικέτεψα,
μαυρίλα πλάκωσε την καρδιά μου
και κάτι που είχε υπάρξει καλό,
ένα είδος φιλεύσπλαχνου οξυγόνου,
έγινε φούρνος του γκαζιού.
Σου αρέσω;
Τι εξωφρενικό!
Τι ερώτηση είναι αυτή;
Τι σιωπή είναι αυτή;
Και γιατί περιφέρομαι ακόμα εδώ
διάτρητη απ’ όσα είπε η σιωπή του;
(Aν Σέξτον, Ποιήματα, Εισαγωγή-Μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου, εκδόσεις Printa 2010)
Πηγή: Vakxikon.gr
«Σου αρέσω;»…
Είσαι άλλος κάθε φορά, αλλά ζητάω την επιβεβαίωσή σου.
Όταν η ύπαρξη μου εξαρτάται από την έγκρισή σου…
Όταν αυτή η έκκληση για αυτοπροσδιορισμό με καθηλώνει…
Όταν γίνεται ζήτημα ζωής και θανάτου κυριολεκτικά και μεταφορικά…
Όταν υπάρχω υποβασταζόμενη, με μία παιδικότητα που παλεύει να σταθεί αξιοπρεπώς, χωρίς κλάματα και τσαλακώματα μπροστά στην παντοδύναμη ενήλικη εικόνα σου…
Όταν το ζητούμενο γίνεται αίτημα και το αίτημα επείγουσα ανάγκη (συναισθηματικής) επιβίωσης, “επιδιώκω” να βιώνω μία εξουθενωτική ετεροκατευθυνόμενη αίσθηση του εαυτού.
Τόσα διαβρωτικά συναισθηματικά υπολείμματα…
Τόσες πνιγμένες άηχες λέξεις…
Ο ήχος ταυτόχρονα να δίνει και να στερεί νοήματα…
Τα “ανείπωτα” να στερούν καθησυχασμό…
Τα “ανέκφραστα” να διογκώνουν τα υπαρξιακά κενά.
Πόσο πρέπει να σου αρέσω, για να μου αρέσω;
Πόσο πρέπει να σε ξέρω, για να με μαθαίνω;
Πόσο πρέπει να σε ικανοποιώ, για να υπάρχω;
Όλα μετριούνται, βλέπονται, μυρίζονται, βιώνονται μέσα από τον εκάστοτε εσένα…Και εγώ να παραπαίω ανάμεσα στην αναζήτηση αποδοχής και στην συρρικνωμένη γυναικεία μεγαλοπρέπειά μου…
Κάθε σιωπή ένα εν δυνάμει λεκτικό μη-συμβάν. «Και γιατί περιφέρομαι ακόμα εδώ» με μία ακόρεστη πείνα για έγκριση; Γιατί να γίνομαι διαπερατή και ευάλωτη σε “αυτοσχέδιους” κακοποιητές του συναισθήματος; Όπου διάτρηση και κενό, όπου κενό και τραύμα και πάλι πάλη αποκατάστασης…
Άκου τις εκκωφαντικές σιωπές. Αφουγκράσου τα κενά. Κάθε επιβεβαίωση απαντάται εξ ορισμού σε πρότερη γνώση, μα αυτή η γνώση δεν θα αποκτηθεί ποτέ έξωθεν. Άρα, ένας φαύλος ύπουλος κύκλος αυτοϋπονόμευσης αυτή η αναζήτηση της έγκρισης.
Με ορίζεις, ορίζομαι (αυθαίρετα), καθορίζομαι, δήθεν κατοχυρώνομαι ψυχαναγκαστικά, με μία άσκοπη απεγνωσμένη ανάγκη να υπάρξω και να αφομοιωθώ σε έναν προστατευτικό, συμπαγή συσχετισμό μαζί σου. Με κάθε εύγλωττη σιωπή να αναπαράγει φόβους. Με κάθε γόνιμη γλωσσική αφωνία να παράγει συναισθηματικό (μου) υλικό. Μία κενή παρουσία και απουσία ταυτόχρονα.
Σαν μπλε (αγορίστικο) σακάκι…
Lovers are strangers
There's nothing to discuss
Hearts will be faithful
While the truth is told to someone else
When you look off
Tell me who you really love […]
