- διαβάστε τα προηγούμενα μέρη -
φωτό: Γιώτα Βούζνα
Νίκος Κυριακίδης
Άγριες είναι οι αγάπες μας
Άγριες είναι οι αγάπες μας κι ατίθασες.
Σταυροκοπιούνται στις φωτογραφίες
άθεων και σπιλωμένων πόνων.
Οι αγάπες μας κόβουν βόλτες
Μπερδεύουν όπως μπορούν τα πόδια
Ακολουθούν πάντα την ίδια διαδρομή.
Οι αγάπες μας καβγαδίζουν χωρίς συνομιλητές:
«Θα κάνω ένα φόνο, απόψε».
Μα πιο πολύ τρέμουνε τους γάμους.
Πόσο θανατερές οι λαμπάδες τους,
πόσο αβάσταχτη η ακινησία,
και το φως ποτέ δεν είναι καθαρό, μέσα απ΄ τα κρυσταλλάκια
Πόση αποφορά από στόματα που χάσκουν,
για να γελάσουν.
Αλέξης Αντωνόπουλος
Dead of Scotland
Βρίσκομαι σ' ένα νεκροταφείο της Σκωτίας
τώρα
με περισσότερα λουλούδια και κλαριά
παρά τάφους.
Βρίσκομαι εδώ
τώρα
και παρακαλάω τους νεκρούς
για λίγη ζωή.
Τα νεκροταφεία έχουν ζωή να δώσουν.
Τα νεκροταφεία έχουν ζωή να δώσουν
επειδή φυλάνε Αλήθεια.
Στην ερώτηση
«Ποια είναι αυτή η Αλήθεια;»
ένας απαισιόδοξος θ' απαντήσει
«Ο Θάνατος.»
Ένας αισιόδοξος
θα δώσει την ίδια απάντηση
μα στη συνέχεια θα χαμογελάσει.
Όπως προσπαθώ να κάνω κι εγώ τώρα.
Δεν τα καταφέρνω.
Όμως τουλάχιστον δεν παίζω με το κινητό.
Τουλάχιστον προσπαθώ ν' ακούσω τους νεκρούς.
«Θα έρχομαι εδώ μέχρι ν' ακούσω τις φωνές σας»
ψιθυρίζω.
«Τις έχεις ήδη ακούσει.»
Ο ψίθυρος έρχεται από πίσω μου- γυρνάω.
Η νεκρή κοπέλα
με κοιτάζει με
αγάπη και πόνο.
Η ομορφιά της
δεν μου επιτρέπει να τρομάξω.
«Ναι. Έχεις δίκιο.
Θυμάμαι τις φωνές σας.
Θυμάμαι τη φωνή σου.
Μα δεν θυμάμαι τα λόγια.
Ο πυρετός που ανέβασα εκείνο το βράδυ
μ' έκανε να τα ξεχάσω.
Συγνώμη.»
Η κοπέλα με κοιτάζει αμίλητη
σαν να διστάζει.
«Σε παρακαλώ» επιμένω
«αυτή τη φορά δεν θα τα ξεχάσω.
Θα γράψω ένα ποίημα
για να μην τα ξεχάσω.»
Η κοπέλα με πλησιάζει.
Με αγγίζει απαλά στο λαιμό•
τα χέρια της είναι ζεστά
τα χείλη της έρχονται κοντά
ακούω τη φωνή της για τελευταία φορά.
«Όνειρα γλυκά Αλέξη.»
Γιώργος Κακαές
Ακροτελεύτιο
Καθισμένος στο μπαλκόνι της ομφαλοσκόπησης
απολαμβάνω το μαστίγωμα
γονυπετής ο ανάξιος
κι εσύ-μόνο εσύ-
σκαρφαλωμένη στο φαλλό
της στείρας κατάφασης
ευνουχίζεις το νωτιαίο μυελό
Τίποτα πια-ούτε λέξεις ούτε σκέψεις-
δεν μπορεί να μου στερήσει
την ηδεία ευθανασία
Το φεγγάρι φέρε να τραφώ
κι αν το φτύσω σκεφτικός
τ’ αστέρια στύψε στο ποτήρι
να θυμηθώ τη μέθεξη
Με νύχτα πάλι θα πλυθώ
στα σύννεφα την αυγή
θ’ απλώσω την ψυχή
Θανάσης Πορφυρός
Ποίηση
Απελευθέρωση των ανελεύθερων
Καταπίεση των επιφυλακτικών
Βουητό στο καταμεσήμερο
Αναλαμπή ετοιμοθάνατου
Γέλιο ασταμάτητο μικρού παιδιού
Διάλεξε, πρόσθεσε, αφαίρεσε, αποκήρυξε
Μόλις βρήκες τη ποίηση.
Σημείωση: H ομάδα Gathered Avant-garde Poets (G.A.P.) αναμένεται να εκδώσει την ανθολογία ποιημάτων της από τις εκδόσεις Vakxikon.gr, μέσα στο 2014.
