- διαβάστε τα προηγούμενα μέρη -
Ανθοφίλη Τελωνιάτη
Συνδυασμός
Πρωινή ακινησία της σκέψης.
Στίχοι που προορίζονται να εξαφανιστούν.
Αίσθηση κουρασμένου απομεσήμερου που
διαλύθηκε μέσα στη νύχτα.
Γλυκιά ανάμνηση απ' το τυχαίο τίποτα αγαλλιάζει
στο κενό τού γιατί.
Δυνάμεις που συναντιούνται, άλλες
συγκρούονται κι άλλες συγκρατιούνται.
Απαραμίλητα μόνοι, σχεδιάζουμε με λέξεις ένα
υφάδι που κάποιοι φωνάζουν ζωή. Ανάπαυση
σιωπής, όπως κάτω απ' το νερό η ώρα της
ποίησης σε λόγο γραπτό.
Ακούραστα τεμπέλικη φύση, που όμως χαμογελά.
Ψάχνοντας το τέλος, περπατιέται το άπειρο.
Στράτος Τρογκάνης
Σε αυτούς
Σε αυτούς τους αμούστακους ακόμα νεαρούς
που ξεκινούν με όνειρα και φιλοδοξίες
Σε αυτούς που δεν ξέρουν πού πηγαίνουν
αλλά ξέρουν ότι επέλεξαν να πηγαίνουν
Σε αυτούς που όλη τους η ύπαρξη
είναι δεμένη σε έναν μπόγο
Σε αυτούς με το ανοιχτό πουκαμισάκι
και τον μαΐστρο να τους χαϊδεύει τα μαλλιά
Σε αυτούς που αντικρίζουν το απέραντο γαλάζιο
που άλλοτε γίνεται μπλε, μαύρο, σκοτεινό
Σε αυτούς που καβάλα στην κεραία
περιμένουν μια παρέα
Σε αυτούς που σε μια γάτα ή ένα κουνέλι
εξομολογούνται τους παφλασμούς της σκέψης τους
Σε αυτούς που παλεύουν με κύματα
που άλλοτε ορθώνονται πάνω τους και άλλοτε μέσα τους
Σε αυτούς τους σκαπανείς των οριζόντων
που πλέουν σε πελάγη μοναχικής σκέψης
Σε αυτούς που πρώτοι λένε καλημέρα στον ήλιο
και τελευταίοι νανουρίζουν την αρκούδα
Σε αυτούς που με το ένα χέρι αγγίζουν τα άστρα
και με το άλλο σφουγγίζουν δάκρυα
για τα παιδικά τους όνειρα τα άσπρα
Σε αυτούς που τόλμησαν να αντιμετωπίσουν
το αβέβαιο, το αβυσσαλέο, το άβατον, το απύθμενο της ζωής
Σε αυτούς που τις νύχτες σκεπάζονται με πανιά
και τις μέρες ακροβατούν στα σχοινιά
Σε αυτούς που για μήνες δεν βλέπουν τίποτα
αλλά φαντάζονται τα πάντα
Σε αυτούς που πλημμυρίζουν από εικόνες και σκέψεις
αλλά τα χείλη τους γεύεται μόνο αρμύρα
Σε αυτούς τους φωτεινούς που τους ερωτεύεται
το σκότος του απέραντου βυθού
και τους παίρνει μαζί του για να λάμψει παντοτινά
Σε αυτούς, οφείλω μια υπόκλιση.
Δανάη Χατζή
Βαβέλ
Σε τούτη την πόλη
οι άνθρωποι
φτύνουν τις λέξεις και φτιάχνουν ιδεογράμματα
μιλούν από δεξιά προς αριστερά
και περπατούν αλλόκοτα.
Λες και τους χωρίζουν κύματα
πασχίζουν
ιδρώνουν
να επικοινωνήσουν.
Σε τούτη την πόλη
οι άνθρωποι
κάνουν το καθετί
με πονηριές και μικροαπάτες
δουλεύουν γλώσσα
λιτή, διάφανη, ξυράφι
ξύλινη γλώσσα του αποχαιρετισμού
και αυτοκτονούν
κάθε μέρα με τον τρόπο τους.
Σε τούτη την πόλη
την μικρή και ανεξερεύνητη
οι άνθρωποι
ποτισμένοι
με μια απίστευτη ταχύτητα ζωής
με λαχτάρα να δοθούν
και να χαθούν
να κατέχονται.
Ιδανικοί αυτόχειρες
με απελπισία
και κάποια θεατρικότητα.
Ζούνε ασφυκτικά οι άνθρωποι
σ' αυτή την πόλη
κάθε στιγμή της σύντομης ζωής τους
πολλαπλασιάζοντας
την τρεχάλα του χρόνου.
Για πάντα
απ' την αρχή ως το τέλος και στο ενδιάμεσο
τούτοι οι άνθρωποι
ανώνυμοι-πανευτυχείς-θλιμμένοι.
Λεωνίδας Κωνσταντινίδης
Αδρανής
Χαμογελαστά,
υφαίνει το αίνιγμα,
γύρω απ τον Ήλιο
αμείλικτος
πλέει ο Κρόνος
πλέκοντας
χρόνους.
Κι ο πανικός βαθαίνει:
χρόνια πληγή.
Μα κρύβεται κανείς
απ’ την παράσταση
που στέκει πρωταγωνιστής;
Κι αν έντρομος
πίσω απ' τα σκηνικά λουφάζει,
ακόμα κι αν η πλατεία είναι βουβή και άδεια.
Άτος του θάναι θεατής και παίκτης
του Μεγάλου Έργου.
Και στην αυλαία,
μες την απόλυτη σιωπή,
αυτός είναι που θα χειροκροτήσει..
Παντελής Καλογεράκης
Ω. 4
Τις νύκτες που μένεις στο σπίτι μου,
σου μιλάω για ιστορίες και κόλπα,
πίνουμε κρασί Κρητικό που πάτησα, μικρό παιδί, το '96
κοιμάται ο ένας στην αγκαλιά του άλλου,
κι η πόρτα μένει πάντα ξεκλείδωτη,
κι εγώ δεν ανησυχώ για τυχόν ληστές.
Αν μπουν;
Ας μπουν στο σπίτι παραβιάζοντας της κλειδαριά ή όπως αλλιώς
γουστάρουν,
σύντομα θα καταλάβουν, πολύ σύντομα, βλέποντάς μας,
πως τίποτα που αξίζει πολύ δεν μπορούν να κλέψουν,
αφού να το πιάσουν καλά καλά δεν θα μπορούν.
Tadeusz Robert Bialek
Miłość czeka
Twe stopy na moich tańczą,
ty w moich objęciach puchu drogi,
me ręce silnie cię niańczą,
boś dla mnie wszystkim, to jam ubogi.
To moje myślenie, w najszczerszej rozpaczy
siedzi wciąż w głowie rzucając skargi,
komukolwiek z myślą, że cię nie zobaczy,
że już nigdy nie dotknie twej wargi.
Ale ty w tym oddalonym gąszczu, szmerze
czekasz jeszcze na mnie? Nic nie wiem.
Ja w mym czekaniu biję o wybrzeże
jak morskie fale wzywam cię w śpiewie.
Η αγάπη περιμένει
Τα πόδια σου επάνω στα δικά μου χορεύουν,
εσύ στην αγκαλιά μου χνούδι ακριβό,
τα χέρια μου γερά σε νταντεύουν,
εσύ είσαι για μένα όλα, εγώ είμαι ο φτωχός.
Αυτό είναι το σκεπτικό μου, σε πιο ειλικρινή θλίψη
κάθεται ακόμα στο κεφάλι μου και ρίχνει καταγγελίες
στον καθένα με την σκέψη, ότι δε θα σε δει,
ότι ποτέ δε θα αγγίξει τα δικά σου χείλη.
Αχ! Εσύ σε αυτόν τον απομακρυσμένο θαμνώνα, σε θόρυβο
εξακολουθείς περιμένοντας για μένα; Τίποτα δεν ξέρω.
Εγώ σε αυτή την αναμονή χτυπιέμαι στον φλοίσβο
σαν τα κύματα, καλώ για σένα και τραγουδώ.
