Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 8

Farewell & 4 ποιήματα - Ροδάνθη Τζωρτζάκη

FAREWELL

Απαθής εσύ με τα ωραία σου εργαλεία
-πρώτης τάξης τεχνολογικά υλικά-
σκάλισες τη μέρα μου κομμάτι-κομμάτι
έφτασες ως το κόκαλο

Οι γάτες έκλαιγαν όλο το βράδυ σα μωρά
περίμεναν τάχα την περισσή σου συμπόνια
Δεν φάνηκε

Σε έψαξα και στο ίντερνετ
κάπου ίσως να σε έβρισκα
σε ένα σύμπαν δικτυακό
με παπάκια και κάμερες μάτια
ψαράδες εξεταστικούς
και άλλους τόσους ειδικούς στην επικοινωνία
όλοι και όλα να κολυμπάνε ολοταχώς
μα να προσκρούουν πάντα
στην άρνησή σου

ν' ακούσεις πως κάπου-ευτυχώς-
στην χώρα του Ποτέ σου
οι νόμοι απαγορεύουν δια εξοστρακισμού
τα sms τα θα τα πούμε στα e-mail
και άλλα τέτοια πυρομαχικά της απουσίας

Εκεί δίνουν το χέρι στο εδώ
και έχουν πάντα στρώματα ζεστά
Με δύο μαξιλάρια.

TA ΠΟΔΗΛΑΤΑ

Να πάμε βόλτα ένα πρωί
Μια βόλτα με ποδήλατα

Να μην μιλάμε
έτσι, γιατί βαρέθηκα τις τόσες συζητήσεις
τα παραγεγραμμένα σχήματα
μονοπωλούν την πλήξη
Πολλά μας άφησαν απωθημένα

Και τα γραμμένα όλα να γίνουν κομφετί
σαν θα περνάμε βιαστικά οι ρόδες να τα σκίζουν
Μόνο το μπλε το πράσινο το χρυσαφί το άσπρο
Διάθεση για Αύριο

Σφυγμός που κοκκινίζει
κοντέρ που σπάει στον άνεμο
τίποτα δεν ορίζουμε
δεν μας ορίζει τίποτα

Δυναμικά θα μπαίνω στην στροφή
και πια δεν θα με νοιάζει
αν θα σε δω στο τέρμα της διαδρομής
η πίστη μιας ζωής
όχημα είναι και αλλάζει.

FOR THE RECORD

Αν δεν ήσουν τόσο τρομοκρατικός
και τόσο τρομαγμένος
θα κάναμε καλή παρέα οι δυο μας.

Θα σ’ έκανα φέτες λεμονιού
για την τεκίλα που ποτίζει το μυαλό μου,
γυμνή γραφιστική αποτύπωση του εγκεφάλου μου
ποτήρι για το γρήγορο εγώ μου που διψά
σε χρειαζόμουνα και το κατάλαβες

Ίσως πάλι να μην γνώριζες καν
Πολύ θα ήθελα να ξέρω την δική σου ιστορική εκδοχή
Θα έπαυα να σέρνω τον μονόλογο των ίσως, ίσως, ίσως
άκαρδες ουρές λόγων που δεν με κολακεύουν

Πολύ θα ήθελα να δω πώς είσαι όταν θέλεις
Πολύ θα ήθελα να θέλεις

Θα σου χρέωνα μόνο την καρδιά μου γι’αυτό
ορθάνοιχτη χαμογελαστή ζέρμπερα
έτοιμη για σφάξιμο
όπως θέλεις και για όσο

Ξημέρωσε καλέ μου και είναι ώρα πια.
Κάποια επίπεδα φιλιά με περιμένουν και μια εικόνα σου
που βούτηξα για πρόγευμα

ΑΛΥΤΡΩΤΟΙ

«Μια ομόρρυθμη ακινησία.
Τί χρώμα έχουν τα όνειρα

Υπάρχουν άνθρωποι-
κανονικοί και αβυσσαλέοι
στη νιότη κάθε τους ημέρας ζεσταίνουν
και ξαναζεσταίνουν όνειρα.

Έρμα μεταγωγικό και αναγκαίο
για πλοία της στεριάς.
Στο διάβασμα της νύχτας πάλλεται
ανάλαφρα επικαλύπτοντας τα πρωινά.
Ανεπαίσθητα.

Εταίροι ομόρρυθμοι
παραταγμένοι επιμελώς
λιχνίζουν λάβρες ηδονές
στο θερισμό του ονείρου.
Με σύνεση αναστέλλουν
τη συγκομιδή καρπών της άγνοιας.
Πανεπιζήμια διατριβή.

Η νύχτα είναι τώρα τέχνη ξεχασμένη.
Η μέρα στηθοκόπημα άχαρο
Κομμός υποκριτή.

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

Ακρίδες σε αποσύνθεση.
Ασάλευτες. Οι μνήμες.

Το πράσινο χαμόγελο παιδιού
που ξύπνησε μια μέρα στο μουσείο
ξεπερασμένα σχήματα και αισθήματα κοιτά

Και έξω βρέχει
Εδώ πάντα βρέχει

Μα δεν φυτεύουμε στους τόπους πια
σφαιρίδια της θύμησης και άλλα πατρογονικά
Γέμισε ο τόπος μας κραυγές βροχής
αναίσχυντες μικρές ανησυχίες

Μικρό παιδί τον ένιωθε παντού
στη γεύση του ψωμιού
στην εκκλησία του παππού
σε σκοτεινά περάσματα και άλλα
προπατορικά μνημεία

Πέρασαν χρόνια από τότε
Βαρέθηκα από ψηλά να με κοιτάνε
τα κενοτάφια να ανοίγω
και τάματα στο Έλεος ελεεινά να κάνω
Και να παρακαλάω ποιόν;

Όταν η βροχή ξεπλύνει τα ωραία σου άμφια
Τα θεία σου βασανισμένα κείμενα όταν λειώσει
(πόση στοργή για πόσα χρόνια!)
όταν θα τρέχεις να σωθούν όσα μπορείς
από της πίστης σου τα ιερά σημεία

θα καταλάβεις τότε-
(πόσες φορές θα σου το πω ακόμα!)
με όνειρα με τάιζες παππού

Περιήγηση σήμερα η ζωή μου σε μουσείο
κάπου ανάμεσα σε σώματα κάδρα
όμορφα και ακίνδυνα
Κάπου εκεί τον ξαναείδα
Όχι από ψηλά αυτή την φορά
Μονό κάτω. Πιο κάτω κι από μένα

Αυτή θα ήταν-είπα-
κατάρα και ευχή του Χρήστου
εσταυρωμένη η μνήμη μου κρέμεται επί ξύλου.

Η Ροδάνθη Τζωρτζάκη ζει στην Αθήνα.