Οι Δώδεκα - Μια ημιτελής συμφωνία, Ποίηση, Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, Εκδόσεις Αιγαίον, 2011
Μαίνεται Ακούς; Με δοκιμάζει.
Πλάσμα ή τι; –αν δεις– πάντα
κάτι λοφίο ψηλότερο από φράκτη.
Ξέρω: σύρει κραυγή ως να χαράξει
καύκαλο ο κήπος κι’ έντομα
στις κόγχες του θανάτου.
Μα δεν σπαράσσει Δεν πληροί
καν την κάτεργη ροπή του πνεύματος:
κείνο το δούλο φως
που καταυγάζει τρέλα σίδερο
μόλις τυφλώσει πλήθος τα μάτια ερπετό
στην πέτρα η εξουσία.
Πλάσμα ή τι; –αν δεις– πάντα
κάτι λοφίο ψηλότερο από φράκτη.
Ξέρω: σύρει κραυγή ως να χαράξει
καύκαλο ο κήπος κι’ έντομα
στις κόγχες του θανάτου.
Μα δεν σπαράσσει Δεν πληροί
καν την κάτεργη ροπή του πνεύματος:
κείνο το δούλο φως
που καταυγάζει τρέλα σίδερο
μόλις τυφλώσει πλήθος τα μάτια ερπετό
στην πέτρα η εξουσία.
Παρανοώ Κύριε; Κι’ όμως:
δουλεύω σκοτεινά
τρεις λόγους άρνηση
τον οίκτο Φθονώ το κίνημα
που νέμονται τα χέρια Του
καταπώς δεξιώνεται την Πόρνη
τον Τελώνη τον Ληστή.
Στοχάσου: αν απελπίζεται αίμα
τη δορά του αγριμιού ως την εκούσια θυσία;
– πιο φρικτά: αν γέρνει αγκάθι βλέφαρα
μέσα στον ύστερο πατέρα;
Ποιος υπομένει πως το κτήνος δοκιμάζει νύχια
σ’ ένα σχήμα ανθρώπινης διανοίας;
Σπλαχνίσου Κύριε: γκρεμίζεται
στέγη ο ουρανός επάνω μας
και πρέπει Εγώ να τον στεριώσω.
Σημείωμα (του Νέστορα Πουλάκου)
Στα σίγουρα δεν πρόκειται για ημιτελές βιβλίο πάντως. Η τελευταία ποιητική προσπάθεια του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου είναι αρκούντως ολοκληρωμένη. Δηλώνει ξεκάθαρη πολιτική στάση, λαμβάνει μέρος στα κοινωνικά πεπραγμένα. Αυτό το μικρό βιβλίο ποίησης από τις κυπριακές εκδόσεις Αιγαίον, ενα στοχευμένο σχόλιο είναι.
Υπαρξιστικό, ανθρώπινο, και κυρίως κοινωνικής προέκτασης, τα πεζόμορφα, διαλογικά ποιήματα του Παπαντωνόπουλου έρχονται για να συμπληρώσουν την κουβέντα περί κοινωνικών σχέσεων, και ζητημάτων προς επίλυση, που ο ίδιος είχε ανοίξει στο προηγούμενο βιβλίο του, τον "Συμεών Βάλα" (Εκδόσεις Μελάνι, 2010).
