Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 15

Δι Άρλεκιν Πάροντι - Ανάγνωση του Δημήτρη Γκιούλου

της Άτης Σολέρτη

Δι Άρλεκιν πάροντι και άλλες καταστάσεις..., Μυθιστόρημα, Δημήτρης Γκιούλος, Εκδόσεις Χαραμάδα, 2011

«Τα δάκρυα που δεν φαίνονται… είναι αυτά που πονάνε περισσότερο», διαβάζω στο εξώφυλλο και προχωράω στα ενδότερα… «Σ’ αυτούς που είναι εδώ, μα πιο πολύ σ’ αυτούς που λείπουν…». Κι αμέσως σκόρπιες σκέψεις και αβάσιμοι συνειρμοί… Δάκρυα μέσα και έξω απ’ τα μάτια, πόνος μεγαλύτερος ή μικρότερος του μηδενός, παρουσίες που ντύνονται επιμελώς απουσίες, παρωδίες σύγχρονων τάσεων και επιτάσεων που επιβάλλει ο φαύλος κύκλος της κοινωνικής πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε… Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να ελέγξω αν κάποιες απ’ αυτές τις σκέψεις μου με οδηγούσαν στη σωστή κατεύθυνση. Βούτηξα στο λευκό των σελίδων και έγινα ένα μ’ αυτούς τους μαύρους χαρακτήρες της γραφής (άλλωστε πάντα είχα μια ιδιαίτερη προτίμηση στο μαύρο), και ένιωσα να γίνομαι κι εγώ καρικατούρα ενός παράξενου εαυτού, κρατώντας ένα ρόλο κομπάρσου σε μια ταινία Αρλεκίνων που αφορούσε το σήμερα.

Σκηνή Πρώτη: Τα σύμβολα έχουν χάσει την αξία που κάποτε είχαν. Οι ανθρώπινες σχέσεις βαδίζουν σε άλλο επίπεδο. Κι αν τυχαία συνειδητοποιήσουν πως βρίσκονται στο ίδιο, τραγικά αυτοκαταστρέφονται με τον ίδιο τρόπο που κατέστρεψαν όσους εμπόδιζαν το δρόμο τους για την ευτυχία.

Διάλειμμα για διαφημίσεις: Ίδιες συνειρμικές κινήσεις μέσα κι έξω. Εύθυμα ρυθμικά κλισέ. Πώς καταντά τρομοκρατία μια απλή συσκευασία, λέξη, στιχομυθία… ή ένα τρικ; - Ανυπόστατο το ερώτημα μάλλον…

Σκηνή Δεύτερη: Έρχεται το τρένο! Αυτό που κουβαλάει ζωές, στιγμές, στοιβαγμένες μνήμες – καρφιά. Το ραντεβού με τη μοίρα ξορκίζει. Κάποιος…, αυτός ο ίδιος…, ανάβει τσιγάρο. Τι γίνεται αν το χάσει κανείς; Τι γίνεται αν μόνο αυτό του έχει απομείνει; Μια φωτογραφία η απεικόνισή αυτών που ζήσαμε ή ονειρευτήκαμε. Και το τσιγάρο ακόμα στο χέρι να καίει… Ψευδαίσθηση;

Δεν έχει διάλειμμα για διαφημίσεις. Δεν βρέθηκαν χορηγοί. Η αίσθηση της αγωνίας δεν συνεχίζεται…

Σκηνή Τρίτη: Είναι τόσες οι σκέψεις… για κάθε εαυτό χωριστά. Οι ορισμοί εξαϋλώνονται. Κάποιος ακόμα ψάχνει να βρει τι θα πει ο μηχανισμός που κάποτε λεγόταν «αγάπη». Ζώντας σε μια βιτρίνα πλαστών επιθυμιών, η ευτυχία κλείνει το μάτι στην αυτοκτονία. Και ύστερα τα πρότυπα ολοένα αποδεικνύονται μικρόψυχα ανδρείκελα ενός ξεθωριασμένου ανθρώπινου κόσμου. Είπα ανθρώπινου ε; Αν κάτι έχει απομείνει… Η «επιτυχία» όπως και η «αποτυχία» (όρος μιας άριστα κοινωνικά ανακόλουθης εξίσωσης), ακολουθεί τη διαδρομή της αλλοτρίωσης, κι ο φαύλος κύκλος ακόμα συνεχίζεται…

Ύστερα μια μικρή πόρτα ανοίγει… για κάθε μεγάλο…

ΤΕΛΟΣ