Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 15

Παρουσίαση ΙΙ : Για το "Παράθυρο"

της Άννας Νιαράκη

Μέσα σε ένα παράθυρο


Η γοητεία των λέξεων που περικλείουν αμφισημία.
Το παράθυρο ορίζεται ως ένα άνοιγμα στον τοίχο για την είσοδο φωτός και αέρα. Είναι όμως τόσα παραπάνω, όσα σχεδόν μπορεί κανείς να δει από την ανοιχτή του θέα, προς τα έξω μα και από την ανάποδη. Κρυφοκοιτάζοντας μέσα στο δωμάτιο, οι τοίχοι του ορίζουν ένα σχηματικό καταφύγιο για τη φιλοξενία.
Και ίσως όσα δεν υπάρχουν πια, παρά μονάχα αντανακλούν στο φευγαλέο πετάρισμα βλεφάρων, όσο κρατάει μια αναπόληση, μια δρασκελιά της μνήμης που γεφυρώνει τόπους, χρόνους κι ανθρώπους.
Ένα ξελασκάρισμα του γιακά, άνοιγμα του τελευταίου κουμπιού στο πουκάμισο, τράβηγμα της κουρτίνας και το κεφάλι έξω. Έξω στον αέρα, ανασαίνοντας ξανά, κι ύστερα ίσως μέσα, με τις γρίλιες μισόκλειστες να φιλτράρουν το φως, τον αέρα, το θόρυβο.
Κάποτε ένα πουλί χτύπησε με φόρα το τζάμι και σωριάστηκε ζαλισμένο στο δρόμο. Κάποτε κάποιος ακολούθησε την ίδια μοίρα από την ανάποδη.
Μια πύλη εισόδου και εξόδου. Από το δωμάτιο, από τη σκέψη. Από τον εαυτό μας. Στο δωμάτιο, στη σκέψη. Στον εαυτό μας.
Ακόμα κι αν δεν αλλάξεις θέση εσύ, η θέα αλλάζει. Από την πρωινή δροσιά που επικάθεται σαν διάφανη μεμβράνη στα κεραμίδια και τις ταράτσες, από την νυχτερινή σιωπή που θρυμματίζεται στο πρώτο φως της μέρας, την μπουγάδα που απλώθηκε και στέγνωσε, τα κλειστά παράθυρα απέναντι που ανοίγουν και κλείνουν περιοδικά, από τη θαμπή σκονισμένη ραστώνη του μεσημεριού μέχρι την απογευματινή φλυαρία και τέλος τη βραδυνή περιπολία των σκιών πάνω στους τοίχους, πίσω από κουρτίνες διάφανες της μοναξιάς και της παρέας ως το κίτρινο φεγγάρι που ξεπροβάλλει και κρέμεται σαν γλόμπος γυμνός, με το ισχνό του φως να χωνεύεται μέσα στα φώτα της πόλης, ώσπου να μείνει μόνο του, στερεωμένο στο κενό μέσα στα ανήσυχα δωμάτια της νύχτας.
Το Παράθυρο είναι ένα διμηνιαίο διαδικτυακό περιοδικό ποίησης και άλλων αμαρτημάτων. Στόχο έχει να φιλοξενεί πρωτότυπες αξιόλογες δημιουργίες, που δεν κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Δεν θα υπήρχε άλλωστε και νόημα στη δημιουργία ενός διαδικτυακού περιοδικού που απλώς αναπαράγει ή συγκεντρώνει υλικό ήδη υπάρχον.
Κάθε τεύχος φιλοδοξεί να είναι ένα ερέθισμα για σκέψη και καλλιτεχνική δημιουργία, ένα πολυσυλλεκτικό λεύκωμα τέχνης που προσφέρει στον αναγνώστη τη χαρά της ανακάλυψης, της έκπληξης. Η επιλογή της ύλης γίνεται με κριτήριο την αρτιότητα και την ποιότητα. Όχι την ποσότητα. Οι θεματικές του είναι ανοιχτές, ανεξαρτήτως ρευμάτων, τάσεων ή τεχνοτροπίας. Βάζοντας τον πήχη ψηλά, όχι από διάθεση σνομπισμού, τίθεται ένα στοίχημα που πρέπει κάθε φορά να κερδηθεί. Αυτό το παιχνίδι θα ήθελα να λειτουργήσει αμφίδρομα. Θα ήθελα οι άνθρωποι που συμμετέχουν να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό κι όχι να εξαργυρώνουν την υπογραφή τους.
Σύντροφος στο εγχείρημα, ο Γιάννης Λειβαδάς ο οποίος είναι υπεύθυνος για την επιμέλεια και βοήθησε πολύ στα πρώτα βήματα του Παράθυρου με παραχωρήσεις του προσωπικού του αρχείου.


Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νά ‘βρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θά ‘ναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τά ‘βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θά ‘ναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

(Κωνσταντίνος Καβάφης «Τα Παράθυρα»)