Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 13

Στον ποιητικό κόσμο του Νίκου Κονδύλη (Συνομιλία με την Άτη Σολέρτη)

της Σοφίας Αργυροπούλου (Άτη Σολέρτη)
«Έχω μια ολιστική προσέγγιση στην αντίληψή μου με την πραγματικότητα, στην οποία, οι συμπτώσεις και οι συγκυρίες είναι πολύ σημαντικές. Τίποτα δεν είναι τυχαίο».
Διατηρείς το http://kytaratexnis.wordpress.com/. Πως προέκυψε ο τίτλος; Είναι το κάθε ποίημα ένα κύτταρο τέχνης;
Σκεφτόμουν πάντα ότι στην πραγματικότητα η τέχνη είναι μια και ότι η τέχνη είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Γι’ αυτό το λόγο στο blog μου προσπάθησα να βάλω όχι μόνο ποίηση αλλά και πεζά, ζωγραφική, φωτογραφία που κατά μία έννοια είναι τα κύτταρα αυτού του ζωντανού οργανισμού, όποτε ναι και ένα ποίημα, μια φωτογραφία είναι ένα κύτταρο στην τέχνη του.
Τι είναι ποίηση για σένα;
Για μένα προσωπικά είναι η ζωή. Τι σημαίνει αυτό. Πρώτον, στη ζωή, προσπαθώ να βιώσω συνειδητά ή υποσυνείδητα τη ζωή μου ως ποίηση. Τώρα πάλι τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό σε σχέση με τη ζωή. Ότι εφόσον στη ζωή βλέπουμε κι αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα από τη διπολική τους σχέση, όπως γνωρίζουμε την αλήθεια αν αναγνωρίσουμε το ψέμα, έτσι για να μάθουμε τι είναι η ζωή πρέπει να μάθουμε τι είναι ο θάνατος. Κι εφόσον δεν γνωρίζουμε τι είναι ο θάνατος παρ’ όλες τις θεωρίες που μιλάνε για το θάνατο, αν δεν «βιώσουμε» το θάνατο... Αν δεν πεθάνουμε, δεν θα μάθουμε ποτέ τι είναι ζωή. Οπότε κατά συνέπεια, το τι είναι ποίηση…
Σε τι χρησιμεύει η τέχνη της ποίησης;
Εδώ θα δημιουργηθεί παραδοξότητα. Για μένα, η τέχνη και κάθε μορφή τέχνης, όχι μόνο η ποίηση, αυτό που προσπαθεί να κάνει με το δικό της τρόπο, με τη φαντασία, με την έμπνευση, με τη μούσα του καθενός, είναι να εξηγήσει τι είναι ζωή. Όπως και η θρησκεία και η επιστήμη, αλλά από εντελώς διαφορετική σκοπιά η καθεμία. Η θρησκεία καταπιάνεται με το θάνατο και προσπαθεί να εξηγήσει, να δώσει μια λύση, στο ερώτημα τι είναι ο θάνατος και τι υπάρχει μετά το θάνατο, έτσι ώστε να δώσει μια ερμηνεία της ζωής και πώς θέλουμε να τη ζήσουμε. Η επιστήμη κατά τη γνώμη μου, καταπιάνεται με το οργανικό μέρος της ζωής και προσπαθεί να εξηγήσει με το δικό της τρόπο τι είναι η ζωή. Το ίδιο κάνει και η τέχνη με τα δικά της όπλα, τα οποία είναι διαφορετικά από των δυο άλλων. Κι εκεί είναι το παράδοξο. Ότι παρόλο που είναι ζωή η ποίηση, τουλάχιστον για μένα, συγχρόνως εξηγεί τι είναι ζωή.
Είναι η ποίηση μια μορφή ψυχοθεραπείας θα λέγαμε; Από την άποψη ότι είναι εκτόνωση. Βγάζουμε στο χαρτί πράγματα που ζήσαμε ή που δεν ζήσαμε ή αυτά που θα θέλαμε να ζήσουμε…
Όχι. Αυτό πιστεύω βγαίνει στα αρχικά στάδια. Όταν αρχίζεις να γράφεις, εκτονώνεις αυτό που έχεις μέσα σου. Αυτό μπορεί να γίνει και σε ένα ημερολόγιο κιόλας. Η διαφορά είναι ότι αργότερα συνειδητοποιείς ότι  θέλεις να γράφεις αυτά που παρατηρείς. Δεν το κάνεις για να εκτονωθείς.
Μας λες…60 watt

Πίσω από τέσσερις τοίχους μπορεί και κατοικεί στο δωμάτιό μου ο ήχος ενός αυτοκινήτου. Μια λεωφόρος διαπερνά το κρεβάτι, το στρώμα, το πάπλωμα, το όνειρό μου έως την άλλη άκρη του δωματίου. Ο γείτονας τσακώνεται με την γυναίκα του στην κουζίνα μου, ο απέναντι χορεύει λαϊκά για μια αγάπη στο μπαλκόνι μου. Η γυναίκα του πρώτου ορόφου καθαρίζει με χοντρά τακούνια αιωρούμενη στο κέντρο του δωματίου μου πάνω από την λάμπα. Το αντρόγυνο του δεύτερου ροκανίζει εσωτερικά τους τοίχους μου. Η πόρτα μου κλεισμένη ανοιγοκλείνει γοερά μαζί με την πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας .Κι όμως 60 watt φτάνουν όλα αυτά να τα φωτίσουν.
 
Τι είδους δύναμη έχει η παρατήρηση;

Τα μικρά παιδιά παρατηρούν για να μάθουν. Κι αυτός είναι ένας απ’ τους τρόπους που το περιβάλλον διαμορφώνει το χαρακτήρα του παιδιού. Από μόνο του αυτό, δηλώνει τη δυναμικότητα της παρατήρησης σε σχέση με αυτό που παρατηρεί κανείς. Ανάλογα με αυτό που παρατηρούμε, ακόμα και σε μεγαλύτερες ηλικίες που πιστεύουμε πως έχουμε διαμορφωθεί, συγχρόνως εκείνη τη στιγμή διαμορφώνεται κάτι ή μεταβάλλεται κάτι σ’ εμάς προσωρινά. Δηλαδή από μια εικόνα που μπορούμε να παρατηρήσουμε, μπορούν εκείνη τη στιγμή να μπουν συναισθήματα ή μπορούν να μπουν προσωπικά ερωτήματα ή να μας διαπεράσει τόσο στο χαρακτήρα μας, έτσι ώστε ν’ αφήσει ν’ αλλάξει πάλι ο χαρακτήρας μας, παρόλο που μπορεί να πιστεύουμε ότι έχουμε κατασταλάξει σε κάτι. Οπότε η παρατήρηση είναι η πηγή με την οποία συνεχώς μεταμορφώνεσαι, διαμορφώνεσαι κι επηρρεάζεσαι. Είναι επιρροή. Κι είναι σημαντική γιατί ανάλογα με το τι παρατηρείς, τότε έχεις μια ανάλογη διαμόρφωση κι επιρροή.
 
Τι σε εμπνέει περισσότερο; Το παρελθόν σαν εποχή, το παρόν, ή το μέλλον που έπεται;
Με εμπνέει να ζήσω το άχρονο. Αλλά εμπνέομαι από στιγμές που τις  βιώνω τόσο που χάνω το χρόνο. Την αφήνω να μ’ επηρρεάσει, οπότε αργότερα με τον καιρό χωρίς να ‘χω γράψει ακόμα τίποτα, επανέρχομαι σ’ αυτό, δηλαδή στο παρελθόν και τότε γράφω γι’ αυτό που έχω ζήσει. Παίρνω απόσταση απ’ το γεγονός, σαν να κάνω αναδρομή, και με το μάτι του παρατηρητή το αποτυπώνω. Γιατί το έχω μέσα μου πλέον αυτό. Έχει πάρει τις διαστάσεις του μέσα μου και μπορώ να το αποτυπώσω. Επομένως, για το παρελθόν μου γράφω συνήθως. Γράφω και για το παρόν ή για το άχρονο, αν αναφερόμαστε στην έμπνευση στο χρόνο. Αλλά κυρίως για το παρελθόν.
Μας δίνεις την εξής εικόνα στο ποίημά σου «Είχαν Γεννηθεί Νέοι Άνθρωποι» :

και μετά ο τάφος του Χριστού έγινε
ένας Παρθενώνας για τους τουρίστες
και κάθε Ναός Θεού
και κάθε σπίτι μας
κάθε φωλιά μερμηγκιού.
 
Πόσο επίκαιρη είναι αυτή η εικόνα; Έχει χαθεί η «ιερότητα» των συμβόλων;
Η ιερότητα των συμβόλων πάντα χανόταν καθώς γεννιόντουσαν νέα σύμβολα.
Συμπτώσεις και συγκυρίες
Πολλά γεγονότα συμβαίνουν τυχαία
ανάμεσα από μικρές συμφωνίες που έχουμε κλείσει
ή συμφωνίες που η ζωή έκλεισε με μας.
Τις πιθανότητες στα λόγια ενός χειρομάντη
καθώς ο γιατρός αναλύει εφτά γενεές του DNA.
Τυχαία κοσμογονία από τα χέρια ενός θεού πάνσοφου
ενώ στα γραπτά του ο αστρονόμος με την συμφωνία των εξισώσεων
ανακαλύπτει την συγκυρία της γέννησης.
Τώρα που σηκώσαμε τα μάτια μας από τον ουρανό
και είδαμε πιο ψηλά
δεν υπάρχει μύθος
για να μας κάνει να νιώσουμε λιγότερο μόνοι,
να νιώσουμε λιγότερο ανώτεροι
μόνο και μόνο επειδή καταφέραμε εμείς να γεννηθούμε.
Συμπτώσεις με ταχύτητα φωτός
στο μικρόκοσμό του καθενός διαπράττονται
εν αγνοία μας
και έτσι ίσως να πρέπει να ‘ναι
εφόσον οι συμφωνίες τον πολιτισμών των κρατών
αδιάκοπα σφυρηλατεί αφαιρώντας κομμάτια
απ’ την αντίληψη μας
και αν εσύ τα κατάφερες
έχω να σου δώσω ένα χάπι για αυτό
 
Είναι η σύμπτωση κι η συγκυρία ματαιότητα;
 
Για μένα η σύμπτωση και η συγκυρία είναι πάρα πολύ σημαντικά. Δεν τα θεωρώ ματαιότητα. Μάταιο είναι να ν’ ασχοληθείς με τη συγκυρία και με τη σύμπτωση σε τέτοιο βαθμό που να νομίζεις πως αυτό είναι μοίρα. Αλλά δεν είναι μάταιο να νομίζεις πως αυτή η συγκυρία ή η σύμπτωση δεν δημιουργήθηκε τυχαία. Προσπαθώ να έχω μια ολιστική προσέγγιση στην αντίληψή μου με την πραγματικότητα, οπότε οι συμπτώσεις και οι συγκυρίες είναι πολύ σημαντικές και τις θεωρώ έναν τρόπο αλληλεπίδρασης μεταξύ των ανθρώπων, της ζωής και των πραγμάτων.
Στο «μερμήγκι» μας λες :
 
Αέρινα μεταφέρθηκα πάνω σε αυτό το σώμα,
το άγνωστο σε μένα .
Το περπάτησα, το διάβηκα, το ταξίδεψα μόνος.
Το άγγιξα νύχτα σε μία περιοχή τότε απάτητη για μένα
και αγνώριμη.
Έτσι στα σκοτάδια έψαχνα να βρω φωλιά να φωλιάσω
και από τα σαρκώδη χείλη όσο θερμά και αν ήταν,
εισχώρησα στο ρουθούνι και κοιμήθηκα.
Μέρα με την μέρα ανακάλυπτα το κορμί
που δεν με είχε ανακαλύψει
και νύχτα με την νύχτα έχτισα φωλιές,
στο στόμα, στο αυτί, στην οπή του πέους, στον πρωκτό, στο ρουθούνι.
Συνήθισα τόσο, αγάπησα τόσο, ερωτεύτηκα τόσο αυτό το κορμί,
που έτρεμα στην ιδέα ότι μια μέρα, μ’ ένα τίναγμά του, μ’ ένα φύσημά του
θα με εκτόξευε.
 
α) Πώς είναι η εξερεύνηση; Τι αίσθηση σου αφήνει και τι συνέπειες έχει;
 
Με γοητεύει. Γοητεύομαι να εξερευνώ. Μου αρέσει να εξερευνώ τους ανθρώπους στο βαθμό που μου αφήνουν ανοιχτό το παράθυρο  να φτάσω στο μυαλό τους, στην ψυχή τους, στο πνεύμα τους… Γιατί το κάθε άτομο εμπεριέχει μια «πραγματικότητα» την οποία εγώ δεν έχω αντιληφθεί ή δεν ζω εγώ.  Οπότε εξερευνώντας ανθρώπους διευρύνω την αντίληψή μου.
β) Πόσο καλά σε ξέρεις; Καταντά το γνώθι σαυτόν επικίνδυνο;
Θεωρώ ότι ξέρω πολύ καλά τον εαυτό μου, αλλά υπάρχει πάντα ένα παράθυρο, στο οποίο μπαίνουν πάντα νέα δεδομένα και ξαφνικά εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου, με τις αντιδράσεις του. Είμαι σε μια ενδοσκόπηση. Συνεχώς κοιτάζω μέσα μου. Σε σχέση με αυτά τα οποία αντιλαμβάνομαι ή δέχομαι ή με επηρρεάζουν… Πώς εγώ αντιδρώ σ’ αυτά για να μάθω ποιος είμαι.
 
Καταντά επικίνδυνο; Ή απλά σε εκπλήσσει; Δηλαδή, μπορεί να υπήρξε στιγμή που να μην πίστευες πως θα αντιδράσεις έτσι ή πως δεν θα έφτανες σε κάποιες σκέψεις; Όπως το να μπεις λόγου χάρη σε μια δίνη, σ’ ένα τριπάκι και να μείνεις εκεί.
Υπάρχει ένας κίνδυνος όταν είσαι υπερβολικά ευαίσθητος. Υπάρχει ο κίνδυνος του να χαθείς σε μια εσωστρέφεια και να σε αποκλείσει τόσο πολύ που αυτό μπορεί να είναι πάρα πολύ επικίνδυνο.
 
Αυτό  το έχεις βιώσει;
Ναι, το ‘χω βιώσει.
Και πώς βγήκες από αυτό;
Έκανα το αντίθετο. Ήρθαν έτσι τα πράγματα… Εκεί έρχεται η σύμπτωση και η συγκυρία. Από εκεί που δεν το περίμενα από το πουθενά, από μόνος μου κι από ένα άτομο που με επηρέασε, χωρίς καν να ήθελε να  με επηρρεάσει, με ώθησε από μόνη της η κατάσταση ν’ αντιστρέψω την κατάσταση.
Και να προσαρμοστείς  σε νέα δεδομένα;
Όχι ακριβώς.
Και να αντιμετωπίσεις την εσωστρέφεια;
Πριν γίνω εσωστρεφής ήμουν εξωστρεφής. Από ένα γεγονός στην ζωή μου κλείστηκα στην εσωστρέφεια και επανήλθα. Ήταν απλώς μια φάση στην ζωή μου.
Μετά  από πολλά
Με αυτά και αυτά
έμαθα πως ερωτεύομαι άντρες
πώς να ερωτεύομαι, άντρες
Με αυτά και αυτά
κανένας δεν κατάλαβε ότι δεν είμαι πούστης
πως δεν είμαι ομοφυλόφιλος
gay
πως δεν είμαι κολωμπαράς
και είναι αστείο
ότι κανένας δεν κατάλαβε
πως και εγώ ερωτεύομαι
είναι αστείο,
είναι λυπηρό,
ότι όποιον ερωτεύτηκα
ή με όποιον ξενύχτισα για μια βραδιά
δεν ήμουν με ένα πούστη
με ένα ενεργητικό ή παθητικό
ή και τα δυο
ήμουν μαζί τους
και ήμουν γυμνός δίπλα τους σε ένα κρεβάτι
γυμνός από όλα
όπως θα ήθελα να ήταν και αυτοί
 
Μιλάς με αφοπλιστική ειλικρίνεια και τιμιότητα. Σπάνιο αυτό. Είναι τόσο αληθινή η γύμνια των συναισθημάτων σου όσο τα λόγια σου;
Η ειλικρίνεια σε σχέση με τους φίλους μου, τις σχέσεις μου αλλά και τους ανθρώπους γενικότερα, είναι κάτι το οποίο επιδιώκω. Τώρα στην καθημερινότητά μου ή στη δουλειά μου παραδείγματος χάρη, έχω παρατηρήσει ότι δεν είναι προσόν.
Έξις

Ψάξε να βρεις  την εμμονή στον έρωτα
Ψάξε να βρεις την αρρώστια
στο εγώ που καταρρέει
Ψάξε ένα λόγο να βρεις όταν ακούς
το σ’ αγαπώ αυτό να μην ισχύει
Ψάξε να βρεις τη λογική στο συναίσθημα
Ψάξε να βρεις κάτι να φύγεις
Τώρα
γιατί δεν αντέχω
 
Τι  ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σου;
Κυρίαρχο.
Είναι πηγή έμπνευσης;
Είναι σίγουρα. Είναι κάτι το οποίο με ωθεί. Με ωθεί να προχωράω. Με ωθεί ν’ ανακαλύπτω. Με ωθεί να διευρύνω ορίζοντες. Να ξεπερνάω τον εαυτό μου.. 
Κατά πόσο η ποίησή σου είναι βιωματική;
Τα περισσότερα  είναι βιωματικά. Αλλά, πολλά άλλα είναι σε σχέση με την παρατήρηση και αυτό που παρατηρώ.
Το  επέλεξες
Δεν είσαι αυτός  που ερωτεύτηκα,
αυτός που με εμπνέει,
έχεις μεταμορφωθεί σαν μια φωνή,
ψευδαίσθησης της ψύχωσής μου.
Ένα πρόσωπο που γνώρισα
σε μία μυθική εποχή, μηνών.
Μακάρι να μην ευθύνομαι εγώ
για αυτό που είσαι τώρα,
μακάρι να μην ήσουν έτσι ούτε όταν
σε γνώρισα και απλός εθελοτυφλούσα .
Κάποια στιγμή όμως σε γνώρισα έτσι όπως ούτε εσύ
γνώριζες τον εαυτό σου,
απλώς τον είδες και φοβήθηκες, τρομοκρατήθηκες.
Πλέον δεν είσαι εσύ.
 
Γιατί καταλήγουμε να μας  φοβόμαστε και  να μην είμαστε  εμείς; Γιατί επίτρεψέ μου να θεωρώ πως όλοι αλλάζουμε... και ειδικά σε μια σχέση.
Το κακό είναι ότι  συναντάς ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούν ότι «εγώ είμαι αυτός και δεν θέλω ν’ αλλάξω». Το οποίο σ’ ένα βαθμό θεωρείται σωστό, αλλά μέσα σε μια σχέση συναντάς ανθρώπους στους οποίους ανακαλύπτεις πράγματα που έχουν, ή ξαφνικά ανακαλύπτουν ένα στοιχείο του εαυτού τους, που είναι πραγματικό, υπάρχει αλλά το κρύβουν, το καταπατάνε, και από φόβο και μόνο δεν το βγάζουν προς τα έξω. Οπότε, μέσα στη σχέση αν εγώ ανακαλύψω κάτι στον άλλον και  πάω να το βγάλω προς τα έξω, ο άλλος μπορεί να τρομοκρατηθεί, να φοβηθεί ή να μην το αναγνωρίσει καν.
Σου ‘χει τύχει εσύ  να βρεθείς σ’ αυτή τη θέση που περιγράφεις; Δηλαδή κάποιος άλλος να σου βγάλει ένα στοιχείο που εσύ φοβάσαι να βγάλεις προς τα έξω και να τρομοκρατηθείς;
Να έχω τρομοκρατηθεί όχι. Να έχω φοβηθεί ναι.
Ερωτικός
Σαν υγρό αεράκι
γλύφω το λαιμό σου.
Το χέρι σου
διαμορφώνει το πέος μου
και ο Χριστός κρεμασμένος
πάνω από το κρεβάτι μου
σίγουρα τώρα θα τραβάει μαλακία.
Ερεθίζω το συναίσθημα της ημιθηλυκότητάς σου
καθώς υγραίνω τις παρθένες ρώγες σου.
Προσεκτικά το δάκτυλό σου
συνομιλεί με τον πρωκτό μου
μεταμορφώνοντας με σε ζώο.
Η Βίβλος και το Κάμα Σούτρα
στη βιβλιοθήκη μου
τώρα αρχίζουν να ερωτοτροπούν.
Η Παναγιά με τον κρίνο,
ο Θεός με τον γιό του,
η καρέκλα με τα ρούχα σου,
τα παπούτσα μας,
η μάνα σου με την μάνα μου,
η Γη με το Σύμπαν,
ερωτοτροπούν. 
 
Υπάρχει το στοιχείο της «πρόκλησης»  στη γραφή σου. Εσύ το βλέπεις αυτό το στοιχείο ή το θεωρείς ενσωματωμένο με σένα και την έκφρασή σου; 
Όταν γράφω κάτι, δεν γράφω σκεπτόμενος ότι θέλω να προκαλέσω. Θεωρώ ότι είναι αυτονόητα για μένα κάποια πράγματα. Βέβαια, γνωρίζω ότι σε σχέση με το σκεπτικό άλλων ανθρώπων, αυτό θα είναι πρόκληση. Αυτό το γνωρίζω. Αλλά εγώ δεν το παραθέτω, δεν το γράφω για να προκαλέσω κάποιον. Ούτε το σκέφτομαι καν εκείνη τη στιγμή που γράφω. Βγαίνει κατευθείαν. Θα ήταν υποκρισία, θα ‘ταν ψεύτικο να μην το γράψω.
Υπάρχουν «όρια» στην τέχνη της γραφής; Πρέπει να μπαίνουν;
Ναι. Πρέπει να υπάρχουν όρια. Κι αυτά ψάχνω κι εγώ. Προσπαθώ να τα εντοπίσω για να μη βγω έξω απ’ αυτά. Αλλά ο καθένας πλέον βάζει τα δικά του όρια.
 
Ποίημα Νουτκα

Περπατώ ταυτοχρονίζω με να ανθρωπεύω
καθώς κοιτώ να ουρανίζω
που μαζί πάει με βροχίζει.
Τώρα ξέρω ότι παραμιλώ
στο να αερίζω αλλά δεν με νοιάζει.
Ίσως να με ακούσει
να γατίζω ή σκυλίζω
πάει μαζί με αδεσποτίζει
και να με καταλάβει
από το να με ακούσει
να ανθρωπεύω πάει μαζί με κοινωνίζει

Το  ποίημα αυτό γράφτηκε με βάση τον τρόπο  που οι Ινδιάνοι της  φυλής 
«Νούτκα», έβλεπαν τα πράγματα γύρω τους σε σύνολο με αυτούς. Π.χ. όταν έβλεπαν έναν άνθρωπο να τρέχει έλεγαν «να ανθρωπεύω πάει μαζί με τρέχει». Αυτοί οι Ινδιάνοι μίλαγαν μονό με ρήματα και επιρρήματα. Για να καταλάβετε τι σημαίνει το ποίημα και την νοοτροπία της γραφής αυτής σας το μεταφράζω:
Περπατάω ταυτόχρονα μαζί με άλλους ανθρώπους
καθώς κοιτώ τον ουρανό να βρέχει
Τώρα ξέρω ότι παραμιλώ στον αέρα
αλλά δεν με νοιάζει
ίσως να με ακούσει μια γάτα ή ένας σκύλος
που είναι αδέσποτη και να με καταλάβουν
καλύτερα από τους ανθρώπους που ζουν μέσα
σε μια κοινωνία
 
Κατά  τη γνώμη μου, είναι  πολύ εύστοχη η  μεταφορά της σκέψης σου ως ποίημα, εμπνευσμένο από τον τρόπο ομιλίας της φυλής των Νούτκα. Γιατί είναι δύσκολη η ουσιαστική επικοινωνία με τους ανθρώπους σε μια κοινωνία;
Γιατί το τι είναι ουσιαστική επικοινωνία το καθορίζει ο καθένας ξεχωριστά.
 
Έχεις νιώσει αυτό που λέμε outcast – άνθρωπος του περιθωρίου;
Όταν ήμουνα πιτσιρικάς, ναι.
Ποιο γεγονός της ζωής σου θα έλεγες πως σε έχει σημαδέψει;
Υπάρχουν πολλά  σημαντικά γεγονότα, αλλά θεωρώ ότι τα παιδικά μου χρόνια είναι αυτά τα οποία μ’ έχουν διαμορφώσει, οπότε μ’ έχουν σημαδέψει… θετικά. 
Υπάρχουν καλλιτέχνες που θα έλεγες πως έχεις επηρρεαστεί απ’ αυτούς; 
Υπάρχουν. Μπορεί αυτό στη γραφή μου να μη φαίνεται, αλλά μ’ έχουν επηρρεάσει. Είναι οι Beats και ο σουρεαλισμός. 
Τι μουσική ακούς;
Η μουσική που ακούω είναι μπορώ να πω τα πάντα με μια διαφορά. Στο σπίτι μου, δεν θ’ ακούσω τη μουσική που μπορεί ν’ ακούσω όταν θα βγω έξω. Μπορεί να πάω και σ’ ένα λαϊκό μαγαζί, σ’ ένα σκυλάδικο… Στο σπίτι μου όμως ακούω  έθνικ, τζαζ, ροκ, ηλεκτρονική μουσική…
Δεν έχεις κάποιο είδος  που ακούς πιο  πολύ;
Όχι. Όχι. Ανάλογα με το πώς νιώθω, με την ψυχολογία  μου. 
Πώς βλέπεις την ποίηση σήμερα;
Μάλλον δεν τη βλέπω. Γράφουνε πάρα πολλοί, διαβάζουνε λίγοι, και τα μεγάλα ονόματα έχουν εξαφανιστεί.
Είναι σαν να ‘χει χάσει το κύρος της και το σεβασμό της και γι’ αυτό να φταίνε άτομα συγκεκριμένα ή που καταχράστηκαν τίτλους ή που κατέλαβαν θέσεις;
Έχω δει να προωθούνται ποιητές κι όταν τους διάβασα, είπα «Έλεος»! Δηλαδή, προωθούνται ποιητές σε σχέση με το αν είναι ακαδημαϊκοί ή όχι. Αν έχουν τελειώσει το Πανεπιστήμιο και καθίσουνε και γράψουνε και υπάρχει μια συμπάθεια μεταξύ κάποιων ανθρώπων, ξαφνικά η ποίησή τους μπορεί να προωθηθεί και να θεωρηθεί ότι είναι «αριστούργημα». Κι είναι άλλοι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν τελειώσει τίποτα, απλώς διαβάσανε στο σπίτι τους ή είχανε την έμπνευση, ή είχανε το ταλέντο και αυτοί δεν φαίνονται στο προσκήνιο. Δεν βγαίνουν προς τα έξω. 
Τώρα  με το Internet όμως, με τα blogs, είναι κάπως καλύτερα, έτσι δεν είναι;
Ναι τώρα με το Internet, η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές βρίσκεις άτομα, τα οποία μπορεί και να μην έχουν εκδώσει καν - γιατί μπορεί να είναι ανασφαλή ως προς την έκδοση - και να γράφουν… και να τα θεωρώ πολύ σημαντικά.
Από βραβευμένους και καταξιωμένους;
Πολύ πιο καταξιωμένους απ’ αυτούς που έχουν καταξιωθεί κι έχουν βραβευτεί κιόλας.
Αγρότης-Ποιητής

Αποφασίστηκε λοιπόν κάτω από τη γαλαξιακή συγκυρία
αγρότης - ποιητής να είναι το επάγγελμά μου.
Αφού λοιπόν την τέχνη ακόμα δεν κατέχω
το γέρο πατέρα μου θα ακολουθώ
στο περιβόλι των εσπεριδοειδών ποιημάτων.
Εκεί θα μάθω ποιες προτάσεις να κλαδεύω
από τα εμπνευσμένα δέντρα,
από παράσιτα επιρροών να τα προστατεύω,
να ξεχορταριάζω το χώμα των ιδεών και να το προσέχω,
να το ποτίζω με νερό ανθρώπινων ψυχών,
έτσι με καρτερικότητα τους ανθούς να κοιτώ
γνωρίζοντας το χρόνο που θα γίνουν
ποιήματα -πορτοκάλια, ποιήματα-λεμόνια,
το νου μου πρέπει να έχω σε ποντίκια φόβων και εγωιστικά πουλιά
που τον καρπό χαλάνε
για αυτό να τα διαλέγω πρέπει να μάθω
ποια από αυτά θα μπορούν από τους ανθρώπους
να φαγωθούν,
να τα συλλέγω
και στη λαϊκή αγορά των ποιητών σαν ντελάλης να φωνάζω
“εδώ τα πιο γλυκά ποιήματα- πορτοκάλια”
“για περάστεεεε”
 
Αναρωτιέμαι τα «ποντίκια φόβων» και τα «εγωιστικά πουλιά» έρχονται από έξω μας  ή από μέσα μας; 
Όσον αφορά τους φόβους… είναι οι επιρροές ή η άσκηση δυνάμεων που σου ασκούνται από γύρω σου, οι οποίες μπορούν να σου δημιουργήσουν το φόβο.  Εγωιστικά πουλιά από μέσα σου προέρχονται, γιατί μπορείς λόγω του εγωισμού να κάνεις κάτι, να γράψεις κάτι. Αλλά, είναι οι φόβοι κι ο εγωισμός που σε εμποδίζουνε να προχωρήσεις παραπέρα. Κι όχι μόνο οι δικοί μας. Είναι κι οι φόβοι κι ο εγωισμός των άλλων.
Άρα είναι μια αλληλεπίδραση  δική σου και του  περιβάλλοντος.
Ναι. Είναι μια αλληλεπίδραση  και των ανθρώπων γύρω.
 
Υπάρχουν σύγχρονοι ποιητές που θαυμάζεις;
Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιάννης Λειβαδάς, Άννα Νιαράκη.
Να αναφέρουμε πως είχες εκδώσει ποίηση στο παρελθόν μαζί με φίλους. Πώς λεγόταν το βιβλίο και ποιοι συμμετείχαν; 
Ήμασταν τρία άτομα τα οποία θέλαμε να εκδώσουμε ποίηση. Τα παιδιά ήταν η Μαρία η Καραγιάννη, ο Αντρέας ο Παναγάκης κι εγώ. Προσπαθήσαμε να εκδώσουμε και με τη βοήθεια του Δημήτρη του Κάββουρα, ο οποίος μας βοήθησε στην επιμέλεια και στην έκδοση, το καταφέραμε. Και μάλιστα σαν σύμπραξη της έκδοσης και σα φίλοι που είμαστε, γράψαμε ένα ποίημα από κοινού και οι τρεις μαζί. Δηλαδή έκανα μια αρχή εγώ, τη μέση την έγραψε η Μαρία η Καραγιάννη και το τέλος το έγραψε ο Αντρέας ο Παναγάκης. Ο τίτλος της συλλογής είναι «Συνήχηση» από τις εκδόσεις «Περί Τεχνών» και βγήκε το 2004.
 
Πώς κρίνεις την εμπειρία σου από το χώρο των εκδόσεων;
Γνωρίζω ότι τώρα με ένα χρηματικό ποσό όλοι μπορούν να εκδώσουν. Τελικά το τι σημαίνει να εκδώσω για τον καθένα και πως το διαχειρίζεται αυτό είναι άλλο θέμα.
Τι τίτλο θα έβαζες στη ζωή σου μέχρι τώρα;
Είναι μια πορεία που είναι ενσωματωμένη μέσα σε συγκυρίες και συμπτώσεις χωρίς τίποτα να είναι τυχαίο.
Τέλος, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω, να σου ευχηθώ καλή επιτυχία σε ότι κάνεις και να σου ζητήσω να κάνεις μια ευχή!
Κι εγώ ευχαριστώ! Η ευχή, αφού μιλάμε για τέχνη και λογοτεχνία θα πάει προς τα εκεί… Είναι να υπάρξει λιγότερος εγωισμός. Να κάνουν τον εγωισμό τους πίσω οι άνθρωποι, οι καλλιτέχνες, και να συνυπάρξουν και να συμπράξουν μαζί, ξεπερνώντας την ατομικότητά τους.
Ο Νίκος Κονδύλης αποτελεί ένα από τα ιδρυτικά μέλη της λογοτεχνικής αφίσας «Παράθυρο  Δρόμου».
*
μια νύχτα

Ιουλίου 27, 2010

Αφού συστηθήκαμε
και τα γούστα μας ταιριάξαν
έκανα έρωτα μαζί σου
σαν θα σε είχα για πάντα στην ζωή μου.
Τα χαράματα όταν έφυγες
και έκλεισες την πόρτα
φαντασιώθηκα ότι πήγες στην δουλειά.
Το μεσημέρι σαν ξύπνησα
σε είχα ξεχάσει
αναποφάσιστα ερωτικός


Σεπτεμβρίου 8, 2010

Δεν ξέρω αν τα μάτια μου
είναι ηδονοβλεψίες στον ερωτισμό της φύσης
ή αν τα μάτια μου
αυνανίζονται αντικρίζοντας το γυμνό κορμί της.
Δεν ξέρω αν σώμα μου είναι μονογαμικό,
με το ίδιο μου το σώμα,
όταν γυμνός περιφέρομαι σε δασικές εκτάσεις
και αμμώδης παραλίες,
ή πολυγαμικό όταν το δέρμα μου
αγγίζει φαλλικά πεύκα
και αμετανόητα μετά θα διεισδύσει
στην  θερμή αμμουδιά
ή ταυτόχρονα με δύο συντρόφους
πρώτο το κύμα αφρισμένα λευκό
στην πλάτη μου και στους γλουτούς μου να απλώνεται
και να απορροφώ
καθώς δεύτερο το χαλίκι
θα τρίβεται στο στήθος μου και στο πέος.
Στον άφυλο ερωτισμό του ουρανού, του ήλιου και του αέρα
άφυλος και εγώ να συμμετέχω
Χωρίς νόμο την γύμνια μου
μαζί με άλλους γυμνιστές δημοσίως
σε όργιο συμμετέχουμε
χωρίς επαφή να υπάρχει μεταξύ μας
παρά μονάχα η αίσθηση της παρουσίας
ο ένας του άλλου
με σύντροφο την φύση;
Δεν ξέρω, δεν ξέρω αν όλα αυτός ο ερωτισμός
υπάρχει ως είναι
ή αν ήσουν και εσύ μαζί μου σε αυτές τις διακοπές,
γυμνός δίπλα μου αν ήσουν,
όλα αυτά θα ήταν απλώς
το κρεβάτι μας που αδιάκοπα θα γαμιόμασταν
Θηλαστικό


Μαΐου 28, 2010

Αιωρούμαι μέσα στο νερό της θάλασσας
καθώς η άνωση είναι η αιτία.
Με θερμοκρασία μεσημεριού με αγκαλιάζουν τα κύματα.
Αλμυρή αρμονία έχω
γεύση στο στόμα μου,
νιώθω σαν μέσα σε μία μήτρα ηλιόλουστη.
όταν ξαπλώνω ανάσκελα μέσα της
ονειρεύομαι τα σύννεφα αυτά τα ελάχιστα
που συνεχώς αλλάζουν σχήμα και νόημα,
κώδικας αρχέγονος
που τα μελλούμενα για μένα λέει.
Ο βυθός που αγγίζω στην βουτιά μου
με ανυψώνει στην σιγή της εικόνας
ενός κόσμου που είχα γεννηθεί.
Όντας θηλαστικό ξεπροβάλω την αναπνοή μου
καλώντας με υπέρηχους την ζωή.
Δακρυσμένο σώμα από χαρά
που αναζητά την στεριά για λίγο,
θηρευτής να γίνω
που ξεκουράζεται στον ίσκιο
του ίχνους που αφήνει,
γνωρίζοντας το νόμο του νερο