Πάντα μας λείπουν εκείνοι που αγαπάμε, έτσι δεν είναι; Νομίζω ότι έτσι πρέπει. Ζωντανοί ή νεκροί, ευτυχισμένοι ή ταλαιπωρημένοι. Νομίζω ότι είναι ανθρώπινο καθήκον. Κάτι που σβήνει μόνο όταν σβήνουμε κι εμείς.
Σημείωμα (της Αλεξίας Νταμπίκη)
Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ένας απλός συμβατικός άνθρωπος, παντρεμένος με δύο παιδιά και μία συμβατική δουλειά. Ένα τυχαίο τραγικό γεγονός αλλάζει τελείως τον ψυχισμό του και τον βυθίζει σε ένα σκοτεινό κόσμο όπου κυριαρχούν τα πιο επιθετικά ένστικτα της ανθρώπινης ύπαρξης, ο τρόμος και η παράνοια. Σε αυτό το σημείο αρχίζει το ταξίδι του στην κόλαση ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Στο βιβλίο του «Γένεσις 1:26» ο Lucas Marmaduke μας ξεναγεί στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής όπου το μίσος, η βία και η κακία κυριαρχούν. Χωρίς να προσπαθεί να δώσει κανένα ελαφρυντικό στον πρωταγωνιστή του βιβλίου του, όπως για παράδειγμα κάποιο παιδικό ψυχικό τραύμα, σκιαγραφεί έναν άνθρωπο που ασκεί βία χωρίς να υπάρχει κάποιος προφανής λόγος αλλά γιατί απλά τον γοητεύει.
Ο Marmaduke μέσω του ήρωα του δίνει μία διαφορετική διάσταση στην ανθρώπινη φύση, υποστηρίζοντας μέσω του βιβλίου του ότι η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι κατά κύριο λόγο κακή και ότι οι άνθρωποι απλά φορούν «προσωπεία» θετικών συναισθημάτων με σκοπό την κοινωνικοποίησή τους.
Σε αυτό το σημείο θα είχε πολύ ενδιαφέρον να αναφερθεί ένα γεγονός από την ζωή του συγγραφέα, ο οποίος είναι ο πρωτότοκος γιος μια οικογένειας θηριοδαμαστών και στα 7 του χρόνια έγινε μάρτυρας του θανάσιμου τραυματισμού της μητέρας του από μία τίγρη που την είχε μεγαλώσει η οικογένειά του. Από τότε κάνει ψυχοθεραπεία και γράφει ιστορίες τρόμου.
Μέσα από τις σκληρές και βίαιες περιγραφές του, μας παρουσιάζει την άλλη πλευρά σε ένα βιβλίο με φιλοσοφικές και ψυχαναλυτικές προεκτάσεις, καθώς σκιαγραφεί την κυριαρχία των επιθετικών και καταστροφικών ενστίκτων, ενώ απομυθοποιεί την καλοσύνη ως βάση της ανθρώπινης φύσης και τη δυσλειτουργία που μπορεί να κρύβεται πίσω από τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Σημείωμα (της Φαίης Νάση)
Τι συνέβη στον πρωταγωνιστή του βιβλίου «Γένεσις 1:26» του Lucas Marmaduke; Η ρουτίνα και το άγχος της καθημερινότητας, η αναγκαστική υιοθέτηση μη επιθυμητών ρόλων, τα ψεύτικα πρόσωπα που οι άνθρωποι φοράμε κάθε μέρα, σε συνδυασμό με τον τυχαίο θάνατο μιας νεαρής κοπέλας απ’ τις ρόδες του αυτοκινήτου του είχαν ως αποτέλεσμα να απελευθερώσουν ένα άλλο κομμάτι του, ένα κομμάτι που υπήρχε πάντα μέσα του αλλά περίμενε το κατάλληλο έδαφος για να φανερωθεί. Ο ήρωας αποδέχτηκε τελικά το άλλο πρόσωπο, που αντίκριζε κάθε πρωί στον καθρέφτη και τον φόβιζε μέχρι θανάτου: το πρόσωπο του δολοφόνου! Μήπως τελικά και όλοι εμείς κρύβουμε βαθιά μέσα μας έναν άγνωστο εαυτό; Ή κρυβόμαστε από αυτόν;
Ο Stephen King κάποτε είπε: «Τέρατα υπάρχουν, και φαντάσματα υπάρχουν. Ζουν μέσα μας και κάποιες φορές νικούν». Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα την ύπαρξη καλού και κακού εαυτού. Ίσως να σημαίνει απλά το πέρασμα στην άλλη πλευρά που συνάδει με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης. Ένα τρόπο σκέψης χαώδη ο οποίος σε οδηγεί σε μονοπάτια άγνωστα, σ’ ένα δρόμο όπου η λογική γίνεται έρμαιο στα χέρια των πιο έντονων και αχανών συναισθημάτων.
Η ύπαρξη αυτών των έντονων συναισθημάτων αποτελούν χάρισμα και ταυτόχρονα κατάρα για τα ανθρώπινα όντα, τη δύναμη και την αδυναμία τους. Οι άνθρωποι ισορροπούμε σε μια λεπτή κλωστή η οποία αντιπροσωπεύεται από : έρωτες, πάθη, μίση, αγάπες, πόνο, θυμό, αξίες, «πιστεύω», αίσθηση δικαίου-άδικου, αίσθηση του ανήκειν, αισθήματα κατωτερότητας, φθόνο, αγωνία, μοναξιά.
Όταν όμως αυτή η κλωστή σπάσει ή ο άνθρωπος χάσει την ισορροπία του, τότε πέφτει στο κενό της απελπισίας και της μάχης να μαζέψει τα κομμάτια του. Μα αν αυτά τα κομμάτια δε συναρμολογηθούν σωστά, τότε είναι πολύ πιθανόν, ότι το άτομο που θα επιβιώσει δε θα είναι πια το ίδιο. Θα είναι απλά κάποιος που θα του μοιάζει
