Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 13

"Βόλτα στο φεγγάρι" - Δημήτρης Νίκου

Βόλτα στο φεγγάρι, Μυθιστόρημα, Δημήτρης Νίκου, Εκδόσεις Ίαμβος, 2011
Απώλεια και εξομολόγηση. Αναμνήσεις που ξεκλειδώνουν το ερμάρι των πιο πολύτιμων εικόνων της ψυχής. Σκέψεις, διηγήσεις και όνειρα που συνδέουν με μια λεπτή -σχεδόν διάφανη- κλωστή, τη φαντασία και την αλληγορία με την πραγματικότητα. Μικρά και μεγάλα κομμάτια από τις υποστάσεις του εαυτού και του είναι, που όλα μαζί συνθέτουν το πολύχρωμο βιτρό μιας ζωής. Υποστάσεις ίδιες, μα ταυτόχρονα τόσο διαφορετικές, ξένες αλλά την ίδια στιγμή δικές μας. Γράφει και εξομολογείται σ' αυτό που τον πήρε απ' το χέρι και του άλλαξε τη ζωή, στη δύναμη που μετέβαλε τη ροπή των πραγμάτων. Αφήνεται να παρασυρθεί και να παρασύρει σε διαδρομές δαιδαλώδεις, που πρέπει να περπατούνται αργά, προσεκτικά.  Εξομολόγηση με αφορμή μια απώλεια, που γίνεται παρουσία ισχυρή, ξανά και για πάντα.
Σημείωμα (της Αλεξίας Νταμπίκη)
Υπάρχουν μέρες που σε ξεγελάνε. Δε σου δείχνουν από την αρχή τι θα σου φέρουν όσο τις διανύεις. Ή ακόμα χειρότερα σου παίζουν κρυφτούλι και σε μπερδεύουν… Σε παιδεύουν πολύ μέχρι να σε αφήσουν να πεις ξαλαφρωμένος δυνατά το «φτου ξελεφτερία» και να ξεκινήσεις μια άλλη καινούργια παρτίδα.
Κυριακή μεσημέρι. Ένα ντοσιέ με επιστολές σε ένα βιβλιοπωλείο στο Μοναστηράκι. Ασύνδετες μεταξύ τους μοιάζουν να μην έχουν κάποιο συγκεκριμένο παραλήπτη. Με αφορμή το συγκεκριμένο ντοσιέ ο Δημήτρης Νίκου μας παίρνει μαζί του σε μια  «Βόλτα στο φεγγάρι», στη νουβέλα του με τον ομώνυμο τίτλο. Ή μια βόλτα στα βάθη της ψυχής μας, στις διαφορετικές υποστάσεις μας, στους δαίμονες που κατοικούν μέσα μας.
O συντάκτης των επιστολών εξομολογείται σε κάτι που του άλλαξε τη ζωή και της έδωσε ένα νέο νόημα. Τη ζωή του τη σηματοδοτούν τρεις συναντήσεις με τρεις διαφορετικούς ανθρώπους ή μήπως με τρεις πλευρές του ίδιου ανθρώπου ή ακόμα και του ίδιου του συντάκτη; Τρεις ανθρώπους που παλεύουν συνεχώς με τους δαίμονες τους και ο καθένας προσπαθεί με το δικό του τρόπο να τους πολεμήσει.
Ένα βιβλίο – ταξίδι στον εσωτερικό εαυτό μας, στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής, εκεί που φοβόμαστε όλοι μας να πάμε γιατί φοβόμαστε το τι θα συναντήσουμε. Για τις μάσκες που φοράμε στην καθημερινότητά μας, οι οποίες έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο μέρος του είναι μας. Για τις πληγές και τα τραύματα που δεν έχουν κλείσει και στοιχειώνουν τη ζωή μας και που ο καθένας από εμάς βρίσκει το δικό του προσωπικό τρόπο να τα αντιμετωπίσει.
Ακροβατώντας ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, με μία ατμόσφαιρα απόκοσμη ο συγγραφέας συνδυάζει στοιχεία μεταφυσικής, ταυτόχρονα όμως και ρεαλισμού επιλέγοντας το δυσκολότερο ίσως τρόπο να μιλήσει για την εσωτερική αναζήτηση : Aυτόν των ανεπίδοτων επιστολών… Με άγνωστο παραλήπτη.