της Μαρίας Ιωαννίδου
Συλλέκτης κίτρινων αχιβάδων και άλλες ποιητικές ιστορίες, Ποίηση, Νίνα Γιαννοπούλου, Εκδόσεις Μελάνι, 2010
Η Νίνα Γιαννοπούλου συλλέγει για μας με σιγουριά, σκύβει στην αθωότητα και εστιάζει στις μικρές λεπτομέρειες με μικρές κοφτερές ματιές. Ο Συλλέκτης των Κίτρινων Αχιβάδων κρατάει χαμηλούς τους τόνους, η κραυγή δεν βγαίνει από τα ποιήματα αλλά δημιουργείται στον αναγνώστη. Η Σεφερική ανακούφιση το να βλέπεις το δάσος εκτός από το επί μέρους δέντρο, να ξέρεις τη θέση σου, να γίνεσαι σκιά. Σκιά προστατευτική που απλώνεται γενναιόδωρα αλλά μετρημένα.
Μετρημένοι στίχοι, τάξη στο χάος, περιγραφή –περίγραμμα- σε πάθη και ταξίδια, εικόνες και καταστάσεις. Μια σταλιά ανθρωπιάς και τρυφερής παρατήρησης μέσα σε έναν κόσμο σκληρό και γρήγορο. Η ποιήτρια φαίνεται να κάνει παύσεις, αφαιρεί με περίσκεψη από πάνω της τους προκαθορισμένους ρόλους, θαυμάζει, αντιστέκεται, στοχάζεται με έξυπνους συνειρμούς, λογικούς αλλά όχι στεγνούς, ώριμους και στιβαρούς.
Αυτό το πρώτο άνοιγμα μιας καινούργιας ποιήτριας, μου άρεσε, το ξεχώρισα σαν φωνή και το χάρηκα και σαν ανάγνωσμα και σαν σημείο αναφοράς για έναν πολύ σοβαρό λόγο. Έχει ταυτότητα η ποίησή της, δεν χάνεται ούτε στην ουσία αυτών που θέλει να πει, ούτε στις λέξεις που χρησιμοποιεί για να το διατυπώσει. Μια φορά και όχι παραπάνω η κάθε απόχρωση. Μία φορά και όχι παραπάνω η κάθε δήλωση. Δυνατά και καθαρά αλλά χωρίς εξάρσεις, για όλα αυτά αισιόδοξα, μπορώ να πω. Με την αισιοδοξία που πηγάζει από το γεγονός πως ο λόγος της δεν είναι ευσεβής πόθος αλλά στάση ζωής, κατακτημένη.
Ανεβαίνει κανείς διαβάζοντας τα ποιήματά της από τη γη ως τις ψηλές κορφές. Και πάλι προσγειώνεται γεμάτος εικόνες, ασφαλής και πλούσιος κατά μία ολοκαίνουργια και εντελώς προσωπική αλλά όχι εσωστρεφή ματιά. Ποιητική.
Και εις άλλα…
