Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 10

Στον εικαστικό κόσμο της Γεωργίας Καραχάλιου (Συνομιλία με την Άτη Σολέρτη)

της Σοφίας Αργυροπούλου (Άτη Σολέρτη)

Η νέα έκθεση της Γεωργίας Καραχάλιου με τίτλο «Ανθρώπων Θάλασσες» προβληματίζει και μας κινεί… σε μια φυγή, σε μια συνειδητοποίηση για την ύπαρξη.
Σημείωμα του καλλιτέχνη

Η αναγκαιότητα της έκφρασης των  συναισθημάτων μέσω της ζωγραφικής είναι τα μικρά περάσματα για το αλλού, είναι τα μεγάλα ταξίδια μέσα μας. Τα ταξίδια που κάναμε ή αυτά που δεν καταφέραμε να κάνουμε. Αυτά που άλλοτε σε οδηγούν σε αδιέξοδα και άλλες φορές σε φωτεινά μονοπάτια. Σε ανθρώπους που αγαπήσαμε, αγκαλιάσαμε, αποχαιρετήσαμε. Σ’ όλους αυτούς που ονειρεύονται και ελπίζουν. Οι αφορμές πάντα διαφέρουν αλλά τα κίνητρα για ζωή πάντα θα υπάρχουν.
«Ανθρώπων θάλασσες». Ο τίτλος της έκθεσής σας. Πως προέκυψε;
Η μεγάλη μου συγκλονιστική έκθεση ήταν μετά από τις φωτιές της Ολυμπίας, με πολύ κόκκινο, πολλή φωτιά. Μετά ένας φίλος μου, ο Δημήτρης Λέντζος, μου πρότεινε να κάνω το εξώφυλλο ενός βιβλίου. Τίτλος του ήταν «Η μεγάλη διαδήλωση του Ενός». Έτσι άρχισα να σκέφτομαι με έναν άλλον τρόπο. Και το έφτιαξα χωρίς να το έχω διαβάσει.  Από εκεί ξεκίνησα να σχηματίζω ανθρωπάκια και ήλιους. Γιατί στο βιβλίο, στο πάνω μέρος έχει πολλούς ήλιους. Θα αναφέρω τα λόγια ενός διαδηλωτή απ’ το βιβλίο: «Σε ποιόν ήλιο να πετάξεις, αν τον κόσμο δεν αλλάξεις; Σε ποιόν ήλιο να πετάξεις αν ο ίδιος δεν αλλάξεις;» Είδα μετά αλλιώς και τους ανθρώπους. Η αφορμή ήταν πάλι από πέρυσι τον Δεκέμβρη. Έχουν πολύ συναίσθημα μέσα. Από την καθημερινότητα, απ’ αυτά που βλέπουμε γύρω μας.
Πως εμπνέεστε κυρίως;
Ανάλογα με τα γεγονότα και τα συναισθήματά μου. Συγκεκριμένα «ο Δεκέμβρης», έχει επηρρεαστεί από τα περασμένα γεγονότα με τον Αλέξη. Ήμουν στην Αθήνα εκείνο το διάστημα…  Οι βάρκες στην παραλία, το «ελπίδες αλλού», έχουν να κάνουν με συναισθήματα. Βέβαια όλα αυτά μπορούν να παραπέμψουν τον καθένα όπου εκείνος θέλει. Στον πίνακα «Πραγματικότητα και παραμύθι», τα δέντρα είναι τρίγωνα σαν τις ελπίδες, κι οι άνθρωποι μπροστά τους είναι στριμωγμένοι, μαζεμένοι.
Τι πιστεύετε για την ελπίδα;
Πιστεύω ότι πάντα υπάρχει. Πάντα τα βλέπω αισιόδοξα τα πράγματα. Όπως γράφω και στο σημείωμα, «οι αφορμές πάντα διαφέρουν αλλά τα κίνητρα για ζωή πάντα θα υπάρχουν». Αυτό προσπαθώ να πω.
Ποιες είναι οι επιρροές σας; Καλλιτέχνες και ρεύματα.
Αυτός που θαύμαζα πάντα ήταν ο Van Gogh. Τα χρώματα του κυρίως. Ο Τσόκλης απ’ τους Έλληνες. Και ο Ζογγολόπουλος ο γλύπτης, γιατί έχει πει και πράγματα που μ’ αρέσουν πολύ. Ότι «η τέχνη είναι η αγωγή της ζωής».
Ποια η θέση της ανθρώπινης ύπαρξης στο έργο σας; Παρατηρώ έντονο το στοιχείο της ομαδικότητας. Ενδεχομένως και της ομοιομορφίας.
Έντονη. Το επίκεντρό μου είναι ο άνθρωπος. Εξωτερικά μπορεί οι μορφές μου να μοιάζουν, γι’ αυτό δεν έχουν και χαρακτηριστικά τα πρόσωπά μου. Είναι οι άνθρωποι σαν οντότητες. Τα πρόσωπά μου είναι αρκετά χαρούμενα και αισιόδοξα, ακόμα κι όταν είναι στριμωγμένα. Εκτός του «Δεκέμβρη», που το μπροστινό κομμάτι του προσώπου είναι πιο μικρό. Δείχνει τη θλίψη. Παλιότερα, ζωγράφιζα τοπία και λουλούδια. Είχα ευαισθησία με τη φύση. Αργότερα ανακάλυψα πως μέσα σε όλους τους πίνακές μου με τα πρόσωπα (εκτός του Δεκέμβρη – μάλλον γιατί εκεί δεν ήμουν εγώ, εννοώ μπροστά στο συμβάν), υπάρχει ένα ανθρωπάκι που κοιτάζει κατάφατσα τις άλλες μορφές. Μάλλον λοιπόν το ανθρωπάκι αυτό είμαι εγώ.
Απίστευτο! Η θέση του καλλιτέχνη μέσα στο έργο του δηλαδή.
Ναι, με ξάφνιασε κι εμένα! Κι αυτό το ανακάλυψα αφού είχα τελειώσει όλη τη σειρά.
 
«Μορφές και χρώματα». Υπήρξε τίτλος παλιότερης έκθεσής σας. Τι ρόλο παίζουν στο έργο σας;
Το χρώμα στη ζωή μας είναι πολύ σημαντικό. Δημιουργεί χαρούμενη διάθεση. Αν και το κόκκινο π.χ. μπορεί να σημαίνει τον πόνο, τον έρωτα… Όπως το πράσινο, στα τρίγωνα δέντρα μου, δείχνει την ελπίδα.
Βλέπω συχνά το μοτίβο ενός κόκκινου φεγγαριού στα έργα σας. «Κόκκινα φεγγάρια», υπήρξε και τίτλος έκθεσής σας.
Ήταν για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Έκανα αυτή τη σειρά γιατί πάντα με εντυπωσίαζαν τα φεγγάρια του καλοκαιριού. Σου ‘ρχοταν να τα πιάσεις έτσι μεγάλα που ήταν. Πάντα με επηρρέαζαν πολύ. Θα μπορούσαν να είναι και ήλιοι, αλλά τα φεγγάρια μου ‘χουν μείνει πιο πολύ στο μυαλό.
Έχετε επιμεληθεί και εικονογραφήσει για θεατρικές παραστάσεις. Πόσο άμεσα συνδεδεμένη είναι η έμπνευσή σας με το θέατρο;
Έχει παίξει ρόλο για την έμπνευσή μου το θέατρο. Μου δόθηκε η αφορμή από ένα φίλο σκηνοθέτη. Το έργο «Τζών Γαβριήλ Μπόρκμαν» του Ίψεν, ήταν εμπνευσμένο από τις φωτιές της Ολυμπίας.
Αναφέρετε πως «η αναγκαιότητα της έκφρασης των συναισθημάτων μέσω της ζωγραφικής, είναι τα μικρά περάσματα για το αλλού, είναι τα μεγάλα ταξίδια μέσα μας.[…]». Η φυγή, αποτελεί μοτίβο του έργου σας. Αποτελεί κίνητρο για ζωή;
Εμένα η φυγή μου είναι ανάγκη. Να φεύγεις από κάπου…
 
Πως βλέπετε το μέλλον των εικαστικών τεχνών;
Ο κόσμος πιστεύω ότι δεν αφήνει εύκολα την καθημερινότητά του, έχει προβλήματα. Η τέχνη περνάει δύσκολες μέρες. Αλλά πάντα θα υπάρχουν και καινούργιες ιδέες και προτάσεις. Δεν σταματάει. Απλά για τον κόσμο καταντά περιττό. Δεν μπορούν να το καταλάβουν, γιατί δεν έχουν παιδεία. Και μέσα στα έργα μου, μ’ αυτή τη λογική πορεύομαι… Να προκαλέσω τον άλλον να βάλει τέχνη μέσα στη ζωή του. Θέλω αυτοί που έχουν έργα μου, να τ’ αγαπάνε κιόλας.
Εσείς πως βλέπετε τον κόσμο; Απορροφημένο σε μια ελαφρότητα ίσως;
Απορροφημένο σε μια ελαφρότητα σίγουρα. Πολύ επιφανειακό, πολύ πρόχειρο, δυστυχώς. Και το σίγουρο, θα ‘θελα να τον βοηθήσω ν’ αλλάξει. Προσπαθώ με τον τρόπο μου, αλλά δεν ξέρω αν τα καταφέρνω. Δεν απελπίζομαι γενικά, είμαι αισιόδοξο άτομο.
Σας εμπνέουν γενικά εικόνες νοσταλγίας μιας περασμένης εποχής ή εικόνες από το μέλλον;
Απ’ το μέλλον, γιατί απ’ το μέλλον είναι η ουσία. Το παρελθόν είναι παρελθόν. Βέβαια σε πολλούς πίνακές μου έχω το παιδί μέσα μου. Χαρταετοί, καραβάκια, θάλασσες και χρώματα, είναι και παιδικά βιώματα. Ίσως γιατί θέλω να βλέπω τον κόσμο ότι είναι αγνός.
Αναμένεται και επόμενη έκθεσή σας; Και αν ναι, ποιο το θέμα της;
Προς το παρόν δεν έχω ετοιμάσει κάτι. Ενδέχεται να επιμεληθώ όμως το εξώφυλλο για το καινούργιο μουσικό άλμπουμ της Σοφίας Παπάζογλου.
Η Γεωργία Καραχάλιου γεννήθηκε το 1960 στην Αρχαία Ολυμπία όπου ζει και εργάζεται. Χρόνια ζωγράφος, αλλά τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να εκθέσει τα έργα της στο ευρύ κοινό. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις :
 
Απρίλης του 2009  Δήμος Αργυρούπολης
Αύγουστος του 2009  Ηλείοι Δημιουργοί στην Αμαλιάδα
Αύγουστος του 2008 Φεστιβάλ νέων, Κουρούτα Αμαλιάδας.
Ιούνιος του 2007 στο Δήμο Μόβρης Αχαΐας.
 
Έχει επίσης ατομικές εκθέσεις :Ιούλιος του 2009 στο Δ. Δ. Μηλεών Φολόης, Aφιέρωμα στα νερά και τις νεράιδες.
Μάρτιος του 2009 Αθήνα, Αίθουσα Αδριανού 9, Θησείο. «Μορφές και Χρώματα».
Νοέμβριος του 2008 Πύργος Ηλείας Κτίριο ΑΣΟ στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κιν/φου για παιδιά και νέους.

«Κόκκινα Φεγγάρια».
Απρίλιος του 2008 Δημαρχείο Αρχαίας Ολυμπίας. «Έρχεται Άνοιξη». Το έργο «ο κρόνιος λόφος καίγεται» εκτίθεται στο Δημαρχείο Αρχαίας Ολυμπίας.

 
Εικονογραφήσεις – Επιμέλειες θεατρικού προγράμματος :2009 θεατρική παράσταση «Εκκλησιάζουσες» Αριστοφάνης
2008 θεατρική παράσταση «Τζών Γαβριήλ Μπόρκμαν» Ίψεν.


Οι θεατρικές παραστάσεις σκηνοθετήθηκαν από τον Παναγιώτη Σπηλιόπουλο, και ερμηνεύτηκαν από τη θεατρική ομάδα «Το τρίτο κουδούνι» του Τ.Ε.Ι. Αθηνών. Παρουσιάστηκαν στη Θεατρική Πανεπιστημιάδα, όπου κέρδισαν επαίνους. Επίσης έκανε την εικονογράφηση του βιβλίου του Δημήτρη Λέντζου «Η μεγάλη διαδήλωση του ενός». Τα έργα εκτέθηκαν στο Δημαρχιακό Μέγαρο Πύργου τον Μάιο του 2009.