Top menu

Συνέντευξη # Γιώργος Αγγελόπουλος: "Δεν είναι αλήθεια"

της Σοφίας Αργυροπούλου (Άτη Σολέρτη)

Η Κραυγή της Οργής από την ομάδα "Κάνθαρος", που κίνησε το ενδιαφέρον του κοινού της Πάτρας. Είναι αλήθεια! Όλα όσα έγιναν, γίνονται και αφήνουν ίχνη μέσα μας και στο διάβα του χρόνου. Το έγκλημα αποζητά την τιμωρία που του πρέπει. Όμως ποιο έγκλημα; Ποια τιμωρία; Μπροστά στα μάτια του κοινού αφέθηκε ο μίτος της σκληρής πραγματικότητας δειλά να τυλιχτεί γύρω απ’ τα μάτια των ανυποψίαστων θεατών, που έμοιαζαν με ίσκιους δικαστών, έτοιμοι να δηλώσουν ενοχή ή αθωότητα. Ο ίδιος μίτος ξεδιπλώνεται στους λαβυρίνθους γεγονότων που συμβαίνουν γύρω μας, έξω μας, μέσα μας. Αφήνεται ύπουλα να μπερδευτεί στα βήματα της τύχης που ενεδρεύει για να διχάσει…, να δικάσει…, και να πάψει. Ίσως έτσι να λυτρωθεί. Ακολουθήστε με….

"Να ‘τανε τάχα συνέχεια του ονείρου;", άλλη μια φορά σκέφτηκε ο Ρασκόλνικοβ.
Κοίταξε με προσοχή και δυσπιστία τον αναπάντεχο επισκέπτη».
 
Φ. Ντοστογιέφσκι, Έγκλημα και Τιμωρία, μτφρ. Άρης Αλεξάνδρου

ΑΡΕΤΗ: Έχεις διαβάσει το Έγκλημα και Τιμωρία;:
ΑΝΤΡΕΑΣ: Ναι. Πολλές φορές.
ΑΡΕΤΗ: Εγώ όλο το ξεκινάω κι όλο στη μέση το αφήνω.

Το κείμενο γράφτηκε πριν, μετά και κατά τη διάρκεια κάθε πρόβας αυτής της παράστασης από τον Τηλέμαχο Τσαρδάκα, τη Γιάννα Ροϊλού, το Γιώργο Αγγελόπουλο και το Φάνη Δίπλα βασισμένο σε μια ιδέα που προέκυψε το καλοκαίρι του 2008 και που άλλαξε -όσο κι εμείς- το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς.

ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΔΗΛΩΝΟΥΝ:

"Αυτή η παράσταση ξεκίνησε σαν ένα θεολογικό θρίλερ. για την Οργή. Θα γράφαμε και θα δοκιμάζαμε επί σκηνής μια ιστορία που θα εξελισσόταν κρυμμένη πίσω από σύμβολα, νοήματα, παραδόσεις κι αποσπάσματα του Ευαγγελίου. Θα αντλούσαμε υλικό από την τοπική ιστορία, το Καρναβάλι, την Πατρινέλλα και τον Άγιο Ανδρέα. Κεντρικός ήρωας ένας καθημερινός άνθρωπος που ζει στην Πάτρα των ημερών μας. Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πυροβολήθηκε από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Τις επόμενες μέρες η Οργή άφησε τις κρυψώνες όπου την ψάχναμε ανίδεοι και άρχισε να καίει κάδους απορριμμάτων και κτίρια, να σπάει μαγαζιά και αυτοκίνητα σε όλη την Ελλάδα. Ακόμα και στην Πάτρα των ημερών μας. Η Οργή άφησε το χώρο του άγραφου -ακόμα- έργου και μπήκε στη ζωή μας ως δρων πρόσωπο. Πετώντας μολότοφ, πέτρες και δακρυγόνα. Όταν ξανασυναντηθήκαμε οι τέσσερίς μας, έκπληκτοι από τη θέα των φλεγόμενων κάδων και των σπασμένων τζαμιών στη μικρή μας επαρχιακή πόλη, μιλήσαμε για τα γεγονότα. Απορημένοι ακόμα με όσα έγιναν κοιτάξαμε τις ιδέες μας για το έργο. Δεν μπορούσαμε πια να πάρουμε απαντήσεις από την τοπική ιστορία, το Καρναβάλι, την Πατρινέλλα και τον Άγιο Ανδρέα. Κι αλλάξαμε το έργο».  

Σκηνοθεσία : Γιώργος Αγγελόπουλος, Σκηνικός χώρος : Νόρα Πορτέκη, Κοστούμια : Κατερίνα Δίπλα, Φωτισμοί : Ευσταθία Δρακονταείδη.
Παίζουν οι : Φάνης Δίπλας (Αντρέας), Φένια Σχινά (κόρη), Συγκλητική Βλαχάκη (Αρετή).
Για το επί σκηνής θέαμα που αφήνεται να εκτεθεί στα μάτια του κοινού, μιλά στο "Βακχικόν" ο σκηνοθέτης Γιώργος Αγγελόπουλος, στις ερωτήσεις που του θέσαμε διαδικτυακά.

"Δεν είναι αλήθεια". Πως προέκυψε αυτός ο τίτλος; Κι αυτό θέλω να το ρωτήσω γιατί τα μηνύματα που περνά η παράσταση είναι πάρα πολλά. Να προσθέσω πως η παράσταση «Μόνοι» ήταν ένα πρώτο δείγμα της. Τι είδαμε εκεί;

Η αλήθεια περί των γεγονότων που συμβαίνουν, κατά την άποψή μου, είναι αντικείμενο συναινέσεων και όχι προβολή μιας ανώτερης αντικειμενικής πραγματικότητας. Αυτό το γνωρίζει – υποσυνείδητα, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι – ο κεντρικός μας ήρωας και με βάσει αυτό προχωρά τη ζωή του. Στο ΜΟΝΟΙ είχαμε δει το πρώτο μέρος του "Δεν είναι ΑΛΗΘΕΙΑ" όπου κέντρο ήταν η συμβίωση του Αντρέα με την Κόρη του. Δοκιμάστηκαν τότε κάποια πράγματα όπως οι χαρακτήρες που είχαν χτιστεί, το κείμενο και η συνοχή του και η τοποθέτηση του κοινού με αυτή την ανορθόδοξη διάταξη. Παίχτηκε για μια εβδομάδα τον Ιούνιο του 2009.

"Το θέατρο στο σύνολό του είναι αναγκαστικά πολιτικό, γιατί όλες οι δραστηριότητες του ανθρώπου είναι πολιτικές". Αυτή είναι μια φράση του Αουγκούστο Μπόαλ από "Το θέατρο του καταπιεσμένου", την οποία αναφέρετε και στο βιβλίο της παράστασης, μέσα στο οποίο βρίσκεται και το θεατρικό κείμενο. (Σας συγχαίρω για την εξαιρετική επιμέλειά του!). Πόσο σοφή κι επίκαιρη είναι;

Το πρόγραμμα δημιουργήθηκε με ευθύνη ενός εκ των συγγραφέων, του Τηλέμαχου Τσαρδάκα (οι υπόλοιποι ήταν η Γιάννα Ροϊλού, ο Φάνης Δίπλας κι εγώ)  και με την ενεργή συμμετοχή όλων μας. Συμπληρώνει την παράσταση, δεν είναι ένα απλό αναμνηστικό της. Μέσα εκεί εμφανίζεται ο προβληματισμός μας για την έννοια του πολιτικού στην τέχνη. Από την αρχή της δημιουργίας αυτής της παράστασης το πολιτικό της μέρος ήταν πολύ ισχυρό μέσα μας. Επιλέξαμε, ωστόσο, να γίνουμε πιο "αστικοί"  στη δραματουργική του αντιμετώπιση. Το πολιτικό στο έργο μας γίνεται εξωτερικό πλαίσιο της δράσης και όχι βασικό αφήγημα. Δεν την επηρεάζει, απλά κινητοποιεί τη συλλογική μνήμη του κοινού και του δίνει μια προέκταση σκέψης πάνω στη θεατρική δράση που έχει δει. Το θέμα, βέβαια, δεν είναι αν είναι αυτονόητα πολιτικές οι ανθρώπινες δραστηριότητες αλλά, αν ο άνθρωπος τις αντιλαμβάνεται ως τέτοιες. Η τέχνη, ομοίως, είναι πολιτική αν οι δημιουργοί της το αποφασίσουν.

aggelopoulos1.jpg"Το ποιος" δεν είναι παρά η μορφή που ακολουθεί τη λειτουργία του "τι". Φράση από το V for Vendetta. Τι καθορίζει ένα αποτέλεσμα; Το ίδιο το γεγονός; Το συμβάν;

Το αποτέλεσμα καθορίζεται από έναν συνδυασμό πράξεων / δράσεων και εξωτερικών συνθηκών. Οι εξωτερικές συνθήκες ορίζουν τα όρια των δράσεων και από κει και πέρα είναι στο χέρι του ατόμου να τα σεβαστεί, ή να τα υπερβεί. Ο Αντρέας – που είναι ο ήρωας του "Δεν είναι ΑΛΗΘΕΙΑ" - επινοεί ένα νέο τρόπο συνδιαλλαγής με τις «εξωτερικές συνθήκες: απλά, τις χρησιμοποιεί προς όφελός του αγνοώντας, μάλιστα, πως ανήκει σε κείνους που τις δημιούργησαν.

Και ποια η δύναμή της αντανάκλασής του στη μεταφορά του στη σκηνή; Ποιος έχει δύναμη εκεί πάνω; Το κείμενο; Ο ηθοποιός; Το σκηνικό;

Όπως και στη ζωή, τη δύναμη στη διάρκεια της θεατρικής πράξης δεν την έχει κάνεις αυθαίρετα. Όλα βασίζονται στο "θεατρικό συμβόλαιο" - για να παραφράσω το "κοινωνικό συμβόλαιο" του Hobbes – κατά το οποίο ο θεατής εκχωρεί εμπιστοσύνη στον ηθοποιό και του επιτρέπει να αγγίξει τον εσωτερικό του κόσμο, το συναίσθημα και τη λογική του, δηλαδή. Για μένα αυτός ο άξονας σιωπηλής συνενοχής ηθοποιού – θεατή είναι και το ουσιώδες στο θέατρο. Το κείμενο, η όψη και τα άλλα συστατικά της παράστασης είναι σημαντικά αλλά όχι αναγκαία στοιχεία. Άρα τη δύναμη την έχει η σχέση των ηθοποιών με το κοινό και όχι ο ένας από τους δύο.

Ο συγγραφέας ενός θεατρικού έργου, οφείλει να βάζει κανόνες στην έκφρασή του ή μπαίνουν από μόνοι τους βάσει του γεγονότος;

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνει ο συγγραφέας ή ο κάθε δημιουργός, πάντως το ζήτημα των κανόνων έρχεται και σε συναντά, ούτως ή άλλως, με τη μορφή των εξωτερικών συνθηκών – που λέμε πιο πάνω. Είναι το βασικό ζήτημα της τέχνης, όπως εγώ τη βλέπω : η απεύθυνση. Ο Σεφέρης γράφει πως ο ποιητής πρέπει να μιλάει στη γλώσσα των άλλων. Αυτή η ανάγκη επικοινωνίας πολλές φορές θέτει την ανάγκη δημιουργικών κανόνων. Την ανάγκη δηλαδή μιας «γλώσσας» επικοινωνίας με το κοινό. Όντως, δεν μπορείς να μιλήσεις για ένα θέμα που σε ενδιαφέρει απευθυνόμενος στους Ιάπωνες και μιλώντας Ελληνικά. Κι όμως, πότε – πότε εμφανίζεται κάποιος που το κάνει και γίνεται απόλυτα κατανοητός και οι κανόνες αναπροσαρμόζονται. Νομίζω, τελικά, πως κάθε δημιουργός ορίζει τους δικούς του κανόνες και περιορισμούς. Αυτούς που, τελικά, τον βοηθούν να εκφράσει πληρέστερα αυτό που έχει ανάγκη να εκφράσει.

Τα γεγονότα του σήμερα. Στην παράσταση βλέπουμε να γίνεται αναφορά σε μια σειρά από γεγονότα που στιγματίζουν την όψη της Ελλάδας. Η σάπια πολιτική, τα σκάνδαλα, το οικονομικό αδιέξοδο, οι απεργίες, η ανεργία, το κυνήγι και ξυλοκόπημα νεαρών από αστυνομικούς, ο επερχόμενος θάνατος. Ο Δεκέμβρης του 2008. Το έγκλημα και η τιμωρία. Άραγε το έχουμε διαβάσει το βιβλίο του Ντοστογιέφκι, το ολοκληρώσαμε ή όλο το αφήνουμε στη μέση; Παίρνει το κάθε έγκλημα την τιμωρία που του αξίζει; Γιατί δυσκολεύομαι να δω τη λύτρωση να πλησιάζει…

Στον κόσμο του Ντοστογιέφσκι ο άνθρωπος ούτως ή άλλως θα τιμωρηθεί για τα εγκλήματά του. Και, ουσιαστικά, προτιμά την ανθρώπινη τιμωρία γιατί η θεία που θα έλθει μετά θα είναι αδυσώπητη. Την νέα εκδοχή του ανθρώπου τη δίνει ο Γούντυ Άλλεν στο "Match Point". Εμείς, προσπαθήσαμε να κάνουμε την ελληνική εξειδίκευση του ζητήματος. Η τιμωρία εδώ είναι αντικείμενο πολιτικής – με την ευρύτερη έννοια – επιρροής. Αυτό που είδαμε πέρσι το Δεκέμβριο ήταν πως ως κοινωνία μας συμφέρει να μοιράζουμε δικαιώματα παρανομίας παρά να αποκτήσουμε ένα ενιαίο και κοινώς αποδεκτό πλαίσιο νομιμότητας. Η συντεταγμένη και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ερμήνευσε τη βία του περσινού Δεκεμβρίου ως μια νομιμοποιημένη από το φόνο Γρηγορόπουλου αντίδραση μιας θιγόμενης φατρίας, των «αντιεξουσιαστών». Αυτό, εμπεριέχει  και το δομικό πρόβλημα της Ελλάδας, πιστεύω. Δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν αντιμαχόμενες φατρίες ή συντεχνίες οι οποίες εις βάρος ενός γενικού συνόλου εξισορροπούν τα συμφέροντα τους. Στο έργο μας, ο Αντρέας είναι – εκτός των άλλων – εκπρόσωπος αυτής της Ελλάδας. Και, όπως δείχνουν τα πράγματα σήμερα, με την οικονομική κρίση να συνταράζει αυτό το οικοδόμημα του ελληνικού μεταπολιτευτικού «θαύματος», αυτή η Ελλάδα, η Ελλάδα του Αντρέα, εξακολουθεί να έχει δύναμη, να αποκτά πλούτο και χρυσές εθελούσιες εξόδους ενώ την ίδια ώρα δεν υπάρχουν χρήματα για το ταμείο ανεργίας. Εσύ περιμένεις τώρα να δεις τη λύτρωση να πλησιάζει;

Εγώ ελπίζω να τη δω να πλησιάζει… Δεν ξέρω αν τρέφω φρούδες ελπίδες, όμως αυτό θα έφερνε την κάθαρση στο δράμα που υπάρχει γύρω μας.

Ας εστιάσω λίγο στο έργο. Όσο μπορώ, χωρίς να θέλω να αποκαλύψω τα κρυφά νοήματά του. Ο Αντρέας. Ένας πατέρας μόνος. Πιστός στη συντροφιά της κόρης του. Η ανάγκη να κρατά τον εαυτό του δεμένο μαζί της, δεν τον αφήνει να ζήσει μια κανονική ζωή. Το δωμάτιό της και το γραφείο του. Τα όρια που βάζουν μεταξύ τους. Από την άλλη, η ανάγκη να πετάξει αυτή τη δέσμευση, έρχεται και τον συναντά με τη μορφή της Αρετής. "Λυπάμαι… Με γνώρισες σε μια πολύ περίεργη περίοδο της ζωής μου…". Μια φράση από την ταινία “Fight Club” που ακούγεται και από τον πρωταγωνιστή του έργου. Κι ύστερα το σκοτάδι. Το κρύο και η ζέστη. Το ατύχημα. "Ήταν ατύχημα"! Η φράση που υποβάλλει καθόλη τη διάρκεια της παράστασης το θεατή. Δεν θα αποκαλύψω άλλα… Απλά θα ρωτήσω. "Αλήθεια"; Ή "Δεν είναι αλήθεια";

Μα όλα όσα συνέβησαν ατυχήματα ήταν, δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι σίγουρο πως το ατύχημα με τις διάφορες μορφές που παίρνει κατά καιρούς (τροχαίο, εξοστρακισμός κτλ.) αποτελεί και το άλλοθι αυτού που το προκαλεί. Όμως, δεν μιλάμε για ατύχημα που συμβαίνει στα καλά καθούμενα. Αν τρέχω με 180 στην εθνική οδό και σκοτώσω κάποιον ατύχημα είναι αλλά είμαι και εγκληματίας. Άρα η αλήθεια, ξαφνικά, γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης, έτσι δεν είναι; Το έγκλημα είναι, τελικά, η διαχείριση του αποτελέσματος των ατυχημάτων.

Βρήκα πολύ ενδιαφέροντα κι ευρηματικό τον τρόπο της σκηνοθεσίας. Σας συγχαίρω και προσωπικά. Το κοινό βρίσκεται ανάμεσα στα πρόσωπα, κατέχει περίοπτη θέση και θέαση. Σαν παρατηρητής - φάντασμα, παίζει το ρόλο των Ερινυών, των δικαστών, των ενόρκων, στοιχειώνει τον Αντρέα και καλείται στο τέλος να βγάλει ετυμηγορία. Πως το εμπνευστήκατε να το στήσετε έτσι;

Α, σας ευχαριστώ πολύ για τα συγχαρητήρια αλλά, δυστυχώς το έχω κλέψει. Έχουν προηγηθεί οι παράγωγοί του Big Brother και των συναφών reality. Ξέρετε, στα λαϊκά δικαστήρια προσφεύγουν όλοι όσοι δεν εμπιστεύονται τα τακτικά. Και δεν είναι λίγοι αυτοί… Πιστεύετε πως οι άνθρωποι στην Ελλάδα εμπιστευόμαστε τους θεσμούς; 

Μπορεί και να μην τους εμπιστευόμαστε, εφόσον πολλά δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε, όμως η ύπαρξή τους ορίζει, κατευθύνει πολλά. Θέλω να πω, πως και μόνο το γεγονός πως θα σκεφτούμε για μια οποιαδήποτε ενέργειά μας, όντας πολίτες μιας κοινωνίας, τι λέει ο νόμος, ανεξάρτητα από το αν τελικά θα τον ακολουθήσουμε, μου λέει πολλά.

Πως εμπνέεστε κυρίως; Από τη δύναμη του κειμένου; Της φαντασίας σου; Του χώρου; Τα πρόσωπα των ηθοποιών; Να πούμε πως οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν εξαιρετικές. Ιδιαίτερα της μικρής Φένιας.

Ο κάθε καλλιτέχνης έχει τις πηγές της έμπνευσής του, τις οποίες πολλές φορές αγνοεί κιόλας. Εγώ, ας πούμε, μπορώ να πω ότι εμπνεύστηκα από το σοκ που μου προκάλεσαν τα Δεκεμβριανά. Αλλά, σκέφτομαι πώς δουλέψαμε από τότε μέχρι και τώρα και παρατηρώ πως πηγές έμπνευσης σε μια ομαδική και συνεργατική δουλειά όπως το θέατρο είναι οι συνεργάτες. Πλέον δε θυμόμαστε ποιος σκέφτηκε τι σε αυτό το έργο και σε αυτή τη σκηνοθεσία, παρόλο που την τελική ευθύνη την είχα σίγουρα εγώ. Ο ένας έκοβε κι ο άλλος έραβε, που λένε. Η Φένια ήταν μικρότερη από όλους σε ηλικία κι εμπειρία. Όμως, μπήκε στη διαδικασία με δύναμη και δημιουργικό πάθος και κέρδισε τη θέση που της άξιζε στην παράσταση. Και αυτή δεν ήταν μόνο της ηθοποιού που έπαιζε την Κόρη. Ένα βράδυ, πριν την πρόβα και ενώ είχαμε ατέρμονες συζητήσεις ως συγγραφική τετράδα για μια σκηνή που είχαμε δοκιμάσει με διάφορους τρόπους και δεν ξέραμε πώς να την κάνουμε, ήρθε για την πρόβα, μας άκουσε λίγο και έδωσε τη λύση. Η σκηνή έγινε όπως πρότεινε η Φένια. Ήταν εξαιρετική συνεργάτιδα σε όλα τα επίπεδα της δημιουργίας του "Δεν είναι ΑΛΗΘΕΙΑ".

aggelopoulos3.jpgΣτην ταινία και για λόγους σχετικούς με την υπόθεση του έργου, γίνεται αναφορά στις ταινίες: V for Vendetta, Fight Club, American History X καθώς και στο μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, "Έγκλημα και Τιμωρία". Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζετε; Συγγραφείς και σκηνοθέτες.

Δύσκολή αυτή η ερώτηση. Νομίζω όλους. Όταν αρχίζεις να δημιουργείς με έναν τρόπο πιο σαφή και παραγωγικό και όχι φλου αρτιστίκ, καταλαβαίνεις και εκτιμάς τις λύσεις, τις σκέψεις και τις προτάσεις που ο κάθε καλλιτέχνης καταθέτει. Έχω κι εγώ τα ιδιαίτερα πρότυπά μου, βέβαια, αλλά δε θα σας τα πω. Οι αναφορές ανταποκρίνονται στα δυο επίπεδα της παράστασης : την προσωπική ιστορία του Ανδρέα και την πολύ πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας.

Υπάρχει ρεύμα φιλοσοφικό, καλλιτεχνικό από το οποίο δεχτήκατε τη μεγαλύτερη επιρροή; Ή ίσως κάποιοι καλλιτέχνες που σας στιγμάτισαν;

Το 2001 δούλεψα με τον Marcello Magni – έναν από τους ιδρυτές του θεάτρου Complicite – σε μια παράσταση του Γ. Κιμούλη. Ο Marcello μου έδειξε – όπως και στους περισσότερους που δουλέψαμε τότε μαζί – έναν δημιουργικό δρόμο που μου άνοιξε απίστευτους ορίζοντες. Ένα θέατρο συνόλου, όπου δε βασιζόταν απαραίτητα σε προϋπάρχον κείμενο αλλά, σε μια ομαδική διαδικασία δημιουργίας και επινόησης. Θα έλεγα ότι στις παραστάσεις μου υπάρχουν πολλές επιρροές από τον Μπρεχτ, αλλά αυτό το διαπίστωσα μόνο αφού είχα κάνει κάποιες και επέστρεψα – τυχαία – σε κάποια θεωρητικά του κείμενα.

Πως βλέπετε το μέλλον της σκηνοθεσίας στην Ελλάδα; Στο εξωτερικό είναι καλύτερα τα πράγματα;

Σίγουρα στην υπόλοιπη Ευρώπη οι θεατρικοί καλλιτέχνες χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης στην ευρύτερη κοινωνία, όποιος έχει μείνει λίγο εκεί κι έχει συναναστραφεί τους κατοίκους το διαπιστώνει από τις αντιδράσεις τους. Πιθανώς μέσα στους αιώνες, έχουν βρει τη  θέση τους στην κοινωνία. Μιλάμε για κοινωνίες με άλλο βαθμό κοινωνικής ωριμότητας, άλλωστε. Ως προς την εκπαίδευση εδώ έχουμε ένα έλλειμμα, το οποίο μόνο με κάποιες σποραδικές προσπάθειες προσπάθησε να καλυφθεί. Δεν έχουμε σχολές σκηνοθεσίας. Εγώ, ας πούμε, δεν είμαι σκηνοθέτης, είμαι ηθοποιός που σκηνοθετεί. Οι δραματικές σχολές, από την άλλη, παραείναι πολλές, δε βρίσκετε; Το μέλλον, τώρα, εξαρτάται από τους δημιουργούς και το κοινό, όπως πάντα. Εμείς προτείνουμε και το κοινό αξιολογεί. Αισιόδοξος είμαι.

Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;

Φέτος θα βρίσκομαι κυρίως στην Αθήνα. Είναι δύσκολη η συνεχής παρουσία σε μια επαρχιακή πόλη όπως η Πάτρα. Κάπως αποκόβεσαι από τη ροή των πραγμάτων. Οπότε, όντας στην Αθήνα, θα παίξω στο Γλάρο του Τσέχοφ από την ομάδα Pequod. Μετά, αφού ανέβει το έργο, θα αρχίσω να δουλεύω μια καινούργια ιδέα δική μου. Παράλληλα θα διδάσκω τα Σάββατα στο θέατρο Άκης Δαβής σε ένα σεμινάριο γύρω από το chorus, το θεατρικό σύνολο επί σκηνής. Επίσης, θα συνεχίσω να διδάσκω στα σεμινάρια θεάτρου του act. Το act φιλοδοξώ να καταφέρει να κάνει και μερικές ενδιαφέρουσες μετακλήσεις παραστάσεων από την Αθήνα μετά το Καρναβάλι, το οποίο, όπως καταλαβαίνετε, δεν επιτρέπει την παραγωγή τέχνης στην οδό Γεροκωστοπούλου για όσο διαρκεί.

Σας ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι κάθε επιτυχία!

Κι εγώ σας ευχαριστώ που είδατε τη δουλειά μας.

*

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
Γεννήθηκε το 1976 στο Κάρντιφ της Ουαλίας. Άρχισε να παίζει θέατρο στο θεατρικό τμήμα των Πολιτιστικών Ομάδων Φοιτητών του Πανεπιστημίου Πατρών το 1999. Τελείωσε τη δραματική σχολή του Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας το 2002. Συνέχισε κάνοντας σεμινάρια με τον Marcello Magni, την Annabel Arden, τη Linda Kerr Scott και τον Emmanuel Cornubet. Έχει παίξει, σκηνοθετήσει, γράψει κείμενα ή όλα αυτά μαζί, σε παραστάσεις του Κάνθαρου, των AbOvo, του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, της Βιομηχανικής, του Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας του Γ. Κιμούλη και του γαλλικού θιάσου Somatic Tintamarre. Έχει διδάξει σε σεμινάρια στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Ίδρυσε τον Κάνθαρο το Μάρτιο του 2007 και το θέατρο act το Μάιο του 2008.

ΚΑΝΘΑΡΟΣ
Ιδρύθηκε το Μάρτιο του 2007 στην Πάτρα, όπου και εδρεύει. Σκοπός του είναι η συνεχής παραγωγή καλλιτεχνικού έργου αλλά και η διοργάνωση εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων για επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιούς. Από το Μάιο του 2008 ο Κάνθαρος έχει αποκτήσει το act -  ένα μικρό θέατρο μεταβλητής γεωμετρίας και χωρητικότητας ως και 65 θέσεων. Το act στεγάζει παραστάσεις και άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες και είναι ανοιχτό σε δημιουργούς και σχήματα που θέλουν να δείξουν τη δουλειά τους στην Πάτρα. http://www.kantharos.gr/

Θεατρική παράσταση «Δεν είναι ΑΛΗΘΕΙΑ»
Η συμπαραγωγή του Κάνθαρου και της Βιομηχανικής που παρουσιάζεται στο θέατρο act στις σκάλες Γεροκωστοπούλου 65β από τις 13 Νοεμβρίου, ολοκλήρωσε τον κύκλο της μετά από 43 παραστάσεις τη Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010. Το έργο μιλάει για τη ζωή ενός πατέρα γύρω στα πενήντα, του Αντρέα, ο οποίος ζει με την δεκαεπτάχρονη κόρη του στην Πάτρα, μετά το χαμό της γυναίκας του. Η σχέση τους θα διαταραχτεί από τον ερχομό μιας νέας γυναίκας στη ζωή του. Ο θεατής, όντας ο ίδιος μέσα στο σπίτι των ανθρώπων αυτών, παρατηρεί από πολύ κοντά την καθημερινότητά τους, όπως αυτή διαμορφώνεται τα τελευταία πέντε χρόνια και, παράλληλα, βλέπει μαζί τους πώς αποτυπώνονται τα «σημαντικά» και τα σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας από την τηλεόραση του σπιτιού τους. Στο τέλος, μια αναπάντεχη ανατροπή συνδέει την ζωή μέσα στο σπίτι με τις ταραχές που έλαβαν χώρα στο κέντρο της Πάτρας τις μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Η παράσταση ολοκληρώνει τον κύκλο της έχοντας δεχτεί πολύ καλά σχόλια από τους θεατές που την παρακολούθησαν. Ανάμεσά τους, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔηΠεΘέ Πάτρας Γιάννης Βόγλης και ο διευθυντής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ο βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος. Το κείμενο προέκυψε μετά από πολύμηνη εργασία των τεσσάρων συγγραφέων: Τηλέμαχου Τσαρδάκα, Γιάννας Ροϊλού, Γιώργου Αγγελόπουλου και Φάνη Δίπλα. Σκηνοθετεί ο Γιώργος Αγγελόπουλος, τα σκηνικά επιμελήθηκε η Νόρα Πορτέκη, τα κοστούμια η Κατερίνα Δίπλα και τους φωτισμούς η Ευσταθία Δρακονταειδή. Παίζουν, ο Φάνης Δίπλας, η Φένια Σχοινά και η Συγκλητική Βλαχάκη.

Στις φωτογραφίες : (φωτό: Χρ. Δημητρακόπουλος) : οι ηθοποιοί Φένια Σχοινά και Φάνης Δίπλας, (φωτό Ηλίας Γαλανόπουλος) : οι ηθοποιοί Φ. Δίπλας και Φ. Σχοινά και στο βάθος η συγγραφέας Γιάννα Ροϊλού