Από την ποιητική συλλογή "Ειδήσεων και θηρίων" της Ελένης Κονδύλη, που θα κυκλοφορήσει στα μέσα του Φλεβάρη από τις Εκδόσεις Ενδυμίων.
*
Πήρα τη βάρκα – βγήκα στο πέλαγο τ’ ανοιχτό
κι είδα στο βυθό το κοιμισμένο δάσος με τα φύκια
τους σιωπηλούς διαβάτες που ‘χουν πηδάλιο την καρδιά τους, κι αφημένο
το μαγεμένο αυλό δίπλα στα βράχια.
Πήρα ένα κομμάτι θάλασσα και το ‘χυσα πάνω στ’ άγραφο χαρτί,
ανέβηκα και παρακάλεσα τ’ αστράκι να μου δώσει δροσιά κισσό
έγραψα μ’ αυτά τα σύνεργα μικρούλα ζωή, ένα πουλί
πέταξε
μέσα μου
*
Βάφω
πηγάδια
λάμπει πόλεμος.
Έκρηξη στο βυθό του ανθρώπου και καταδίκη.
Είμαι το εγώ και το εσύ
Καταδικασμένου
Ο θάνατος είναι το βαρέλι και το μπαρούτι του.
Κι η ζωή είναι πέρασμα από το ξάστερο πουθενά στον αινιγματικό κόσμο.
Η ζωή,
ένα φευγαλέο αντίο σ’ ό,τι αγαπήσαμε,
γλυκιά ερμηνεία που χαμογελάει
Πάνω στις όμορφες στιγμές
Μετά ξεσπά
Καταιγίδα πόλεμος φρίκη απώλεια φόνος φόβος πόνος και
Φρίκη δυστυχία
Που έχει χρώματα για τα έγκατα των θαυμάτων.
Εκεί πάνω, βάζω δαδί τη θέληση
Τρίβω στα χέρια πράξεις, στα πόδια τρίβω δρόμους
Το βλέμμα ο ήλιος το αρπάζει
Το σύμπαν καίγεται σαν πετρελαιοπηγή.
*
Ξεβάφω αισθήματα στο πηγάδι σου
Παρατηρώ
Το αίμα, στην άκρη του στεφάνου, εξ ακανθών πάντα ο δείκτης προστασίας!
Και τι μου λες, καλέ μου, καθώς στριμώχνομαι στης αγκαλιάς σου το ποτήρι,
Μου λες,
Απ’ άλλο ποίημα πως θα ‘ρθεις, για να με συναντήσεις
Κι είναι καλά που δε μιλώ,
Κι όμως, γυρεύω, στα σκοτεινά μου βλέφαρα ρανίδες,
να σε δώ.
και να ορίσω το θησαυρό των μαλλιών σου σαν
κάποιο αόριστο καιρό στα μάνταλα της λύπης.
χόρτασα, νήστεψα, γύρισα.
Κι έμεινα μέσα μου κουφή, μουγγή, και ξένη.
Θαύμα σου λέει ο άλλος.
Φύση, του λέω εγώ.
Θέση, απαντάει πάλι
Φθίνω, απαντώ εγώ,
Κάμψη των γεγονότων πάνω μου, και με καυτό μολύβι.
Γράφω στο αίμα σου ένα γράμμα
Δεν αγνοείς εσύ κανέναν,
Ξέρω.
Συχώρα μου τη μοναξιά, πέρα απ’ τα σύνορα, ξέρω, βαθαίνει.
Με στάχτη θα γεμίσω την απόχη, θα γονατίσω στα τριαντάφυλλα του αιώνα, θα φταίξω πάλι,
Για να μ’ ακούσεις.
*
Γυμνά τα λόγια φέρνω μπρος σου: δες.
Ακόμα και τα γράμματα γυμνά στους ωστικούς θορύβους.
Στα φέρνω παιδιά μου, και σου ζητώ να τα μαζέψεις. Τρέμει η ψυχή μου μπρος στην ορφάνια.
Περνάν τα φέρετρα στις τηλεοράσεις, ακούω τριξίματα στα κουδούνια της πόρτας, βάφεις το δρόμο μαύρο να μη φανεί και να μη βρίσκει ο θάνατος το μονοπάτι
Μα είναι μέσα ο θάνατος, στη μοναξιά.
Γυμνά λοιπόν στα φέρνω και λυπήσου,
Θα ‘ρθει η ώρα της παράδοσης ‘ρεβίθι’ να δεις θα τη λένε, κι οι ιστορίες θ’ ακούγονται με λαογραφική αξία.
Το μαξιλάρι θα είναι γέρμα σαν ήλιος στο κορμί σου, ο κάματος κι αυτός ένα μισοτελειωμένο κέντημα στα λεπτά μου χέρια,
Μονόλογοι οι ζωές, ρημαγμένα πηγάδια στη δίψα μας.
Δεν έχεις δίκιο, δεν είναι έτσι, δεν… βαράν, βαράν, βαράν… τα’χω πεί, γράμματα είν τα λόγια, κι οι λέξεις πέτρες .
*
Γεύομαι δω τη μέρα,
κόσμος ανοχής υψώνεται στο μεγάλο χωλ.
Φεγγοβολούν ταμεία
Όλα έτοιμα. Εσύ λογαριάζεις απώλεια, κλείνεις λογαριασμούς, εγώ απλώνω κλώνους ν’αποκάμεις.
Στα μάτια σου μαζεύω κάματο. Στα μάτια μου κοιτάς το δρόμο. Και δεν αφήνω να μ’ αγγίξεις.
Η ψυχή, έχει περάσει από το λόγο, στο σιωπητήριο,
κι από την ελπίδα στην σιγουριά της νύχτας.
**
Από την ποιητική συλλογή "Αστέρια από χαρτί" του Ανέστη Μελιδώνη, που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του Φλεβάρη από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης.
Υπόχρεος
Αστέρι μου φοβισμένο
γδάρθηκε το φως σου
για να γίνει όμοιο με μένα
και τη σήψη μιας προσμονής.
Απορρόφηση
Πίνω διαμάντια
στο νερό
και χάνομαι
στο λερωμένο μου είδωλο
καθώς σε βλέπω ξάγρυπνη
να βαθαίνεις το βυθό
και νά' ρχεσαι
ίλιγγος
στο κενό
μέσα μου.
Όρμος
Στο σχήμα του κορμιού σου παγιδεύτηκα
κι άμοιρος να σ' εξηγήσω
χάθηκα
στην πιο επίμονη ηχώ σου
μορφάζοντας τους πόθους μου
κρούοντας την ηδονή των δαχτύλων σου
ασπάζομαι την πιο κρυφή σου ενοχή.
Ποιήματα σε κινητό
Σε πλαστικά χαρτιά
σκίζω το πέπλο σου
βλέπω γυμνή
την πλάτη σου
σέρνω
τη θύμησή σου
κρεμασμένος στο χάδι σου
ένας ακόμα αυτοκτονικός.
Αστέρι από χαρτί
αναστημένο στο ψυγείο
εμπεδώνει τους πόθους μας
ξεφτίζει τις ματιές μας
απομονώνει τις ψυχές
σε βάθη ενύπνιας λογικής
φορεμένα στο κεφάλι.
Συνέντευξη
Έως πότε να σε κοιτώ για να εξαϋλωθώ;
Έως πότε να σε προσκυνώ για να αποθεωθώ;
Έως πότε να με χρησιμοποιώ για να σε περιμένω;
Αφού πάντα θα πηγάζουν τα ποτάμια.
Αφού πάντα θα ομορφαίνει η σκέψη για θεούς.
Αφού πάντα θα με βρίσκω στο χώρο της πιο απέραντης προσμονής.
Ενατένιση
Πως να σ' αγγίξω;
Έχεις σύμμαχο τον ουρανό.
Πως να σ' ονομάσω;
Σ' ερωτεύτηκαν τόσες λέξεις.
Πως ν' αντέξω να μη σ' έχω
γυμνή;
Καλωσόρισες το καλοκαίρι
με κάθε σου κίνηση.
Σε σειρά
Το σκοτάδι πάντα τρυπώνει στο φως.
Η ομορφιά σαρώνεται με δέος κι επιστρέφει.
Το μακρύτερο ταξίδι της δεν είναι αντάξιο του ανθρώπου.
Και το χάος πελαγώνει.
Αρκετά,
ματώσανε τα μάτια μας
διαχωρίσαμε τα σώματά μας
μάταια δοσμένα στην άνοιξη
παγώσαμε με βλέμματα και όνειρα διπλά κρύα.
Έπρεπε να δανείσουμε την υγεία μας στ' αστέρια
μαυρίζανε αυτά κι ο ουρανός πάλι δε μας έφτανε.
Σαφώς μιλήσαμε με κύματα με κρίνους με ηλιαχτίδες
ακούστηκε το βάρος μας
χτισμένο βουνό στα χωράφια μας
κι αμαρτήσαμε με δοσοληψίες αίματος
κι ας είμαστε εραστές.
Διάτρητη ελπίδα
Εσύ πως γίνεται να είσαι κούφια;
Εσύ που σου χαρίστηκε η Μήλος
και το πιο λευκό μάρμαρο δεν μπόρεσε
να μην παραδοθεί στη λευκότητά σου;
Εσύ που πάντοτε θα στέκεσαι με το βλέμμα σου
άδειο
μα αντιγραμμένο ποιος ξέρει σε πόσα αντίτυπα,
και τα μαλλιά σου διασχίστηκαν απ' τους αιώνες
για ν' ανταγωνιστούν τη θάλασσα,
πως γίνεται να είσαι κούφια;
Εύχομαι να μην ξαναβρείς το αριστερό σου χέρι.
Αυτή είναι η πρώτη ποιητική συλλογή του νεαρού ποιητή Ανέστη Μελιδώνη.
υ.γ. η φωτογραφία των ποιημάτων του Ανέστη Μελιδώνη ανήκει στην Θεοδοσία Ζαμπάκα.
