Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 8

#2 Βασιλικός (Raining Pleasure) : "Τίποτα δεν είναι τυχαίο, oύτε η μέρα του θανάτου"

της Σοφίας Αργυροπούλου (Άτη Σολέρτη)

Συνάντησα τον Βασιλικό από τους Raining Pleasure, απόγευμα Δευτέρας, χωρίς η μέρα να παραπέμπει φαινομενικά σε βροχής απόλαυση. Παρόλα αυτά, οι σκέψεις έσταζαν καθόλη τη διάρκεια της συνομιλίας μας, προσδίδοντας στην γύρω ατμόσφαιρα μια φευγαλέα αίσθηση… Χωρίς εξήγηση.

Raining Pleasure. Τι αντιπροσωπεύει η έννοια; Μια μορφή λύτρωσης ενδεχομένως;
Στην ουσία είναι η ομορφιά του να βρέχει και να το χαίρεσαι απ’ το σπίτι.

Απ’ το σπίτι;
Ναι. Γιατί δεν μου αρέσει να βρέχομαι έξω.

Καμιά φορά είναι καλό όμως.
Ναι. Μια φορά έχει υπάρξει και λυτρωτικό στη ζωή μου. Ήταν κάποτε που ήμουν σε κακά χάλια ψυχολογικά, είχα πάρα πολλά νεύρα κι ήμουν απογοητευμένος από κάτι που είχε συμβεί… και βγαίνω βράδυ έξω, είχε καταρρακτώδη βροχή... Ήμουν στην Αθήνα. Κι αρχίζω και περπατάω… Πρέπει να περπατούσα μισή ώρα μέσα στη βροχή. Κι ένιωσα ότι με το νερό έφυγε όλο αυτό…

Ένα είδος κάθαρσης είναι αυτό.
Ναι. Ναι. Ακριβώς έτσι.

Τα τραγούδια σας μιλούν για την αγάπη, για μνήμες, για νοσταλγία, για την ύπαρξη γενικά με τονισμένα τα στοιχεία των σχέσεων που δένουν τους ανθρώπους. Ο ρομαντισμός κυριαρχεί. Θα έλεγα πως περνάτε μέσα από τις εικόνες των στίχων και της μουσικής σας, σαν σύνολο, την εικόνα της σύγχρονης εποχής. Όντως, εμπνέεστε από ότι συναντά το βλέμμα μας; Ποια η γνώμη σου για τον κόσμο του σήμερα;
Κοίτα, ο στίχος των Pleasure είναι καθαρά κοινωνικός αλλά από προσωπικό πρίσμα. Εμπεριέχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία που ταυτόχρονα αποτελούν αντανάκλαση.

Σας έχω παρακολουθήσει σε αρκετές συναυλίες που έχετε δώσει και χαρακτηριστικά έχει καρφωθεί στη μνήμη μου, μια παράσταση στο ρωμαϊκό ωδείο της Πάτρας. Και λέω παράσταση, γιατί σας είδαμε να μεταμορφώνεστε, να κάνετε θεατρικό παιχνίδι. Θυμάμαι κάτι κεράκια που βρίσκονταν στο πάτωμα και σχημάτιζαν με το φως τους τη λέξη Love που μετά, με κάποιες κινήσεις σας, και κατά τη διάρκεια της παράστασης η λέξη έμοιαζε να λέει Death. Αγάπη λοιπόν και θάνατος. Έρωτας και θάνατος. Οι βασικές ενορμήσεις της ζωής. Τα κίνητρα της δημιουργίας. Πως το εμπνευστήκατε όλο αυτό το θεατρικό δρώμενο;
Αυτή η ιδέα με "βρήκε" στο αεροπλάνο, ενώ πετούσα για Γερμανία. Τότε είχαμε κλείσει μια συναυλία με συνοδεία της ορχήστρας που ήταν εκεί, θυμάσαι… Αλλά δεν μου ‘φτανε.

Δηλαδή ήταν δική σου έμπνευση καθαρά;
Ήθελα να δώσω και κάτι άλλο στη σκηνή εκτός απ’ το να παίζω απλά με την ορχήστρα. Σκεφτόμουν, σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να γίνει… Καταρχάς θα μπορούσαμε να έχουμε άλλη εμφάνιση απ’ αυτή που συνηθίζαμε. Έτσι μου ήρθε η ιδέα με τα βαψίματα. Μετά σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να παίζουμε, να κάνουμε σκετσάκια…, να μπει και το θεατρικό στοιχείο μέσα. Σιγά σιγά, άρχισε να χτίζεται όλο αυτό το πράγμα στο κεφάλι μου. Συνεννοήθηκα και με τα παιδιά, συμφώνησαν. Γυρίζω πίσω Ελλάδα, κάνουμε τρεις βδομάδες πρόβες, μας συντόνισε και η σκηνοθέτης Κική Βλαχάκη, και βγήκε αυτό που είδες.

Το οποίο ήταν απίστευτο!
Κι εμένα μου άρεσε και δυστυχώς έγινε μία μόνο φορά. Ήθελα να το ξανακάνουμε.

Στην ίδια παράσταση σε είδαμε και σε ρόλο ηθοποιού. Θυμάμαι τη σκηνή που μεταμορφώθηκες σε γυναίκα που τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή και αποχωρεί… Μου ήρθαν στο μυαλό πολλές εικόνες. Η Edith Piaf, πίνακες του Munch, ήταν πολύ δυνατή σκηνή! Έχεις σκεφτεί να γίνεις ηθοποιός; Έχεις πάρει μαθήματα θεάτρου;
Δεν έχω πάρει μαθήματα θεάτρου, αλλά θα παίξω σε ένα θεατρικό.

Είδηση!
Είδηση ναι. Αυτό είναι για το φεστιβάλ Αθηνών και στη συνέχεια θα εγκαινιάσει το καινούριο θέατρο στην Πειραιώς του Θωμά Μοσχόπουλου. Είναι μια παράσταση σκηνοθετημένη από τη Νάνσυ Μπινιαδάκη, ένα παλιό ελισαβετιανό έργο που λέγεται «A woman killed with kindness». Ακόμα δεν έχει καταλήξει στην ελληνική μετάφραση. Θα είναι τρεις άνθρωποι πάνω στη σκηνή. Εγώ θα είμαι και ηθοποιός και μουσικός πάνω στη σκηνή. Θα παίζω και live μουσική αλλά θα έχω και ρόλο. Το έργο έχει πάρα πολλούς χαρακτήρες, αλλά θα παιχτούν όλοι μόνο από τρεις ηθοποιούς, χωρίς να αλλάζουν κοστούμια, χωρίς να αλλάζουν τίποτα, απλά από τη διάθεσή τους και μόνο θα καταλαβαίνει κανείς την εναλλαγή των χαρακτήρων τους. Ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι, μια πολύ ωραία σύλληψη της Νάνσυ να το μεταφέρει μ’ αυτό τον τρόπο. Θα παιχτεί το επόμενο φθινόπωρο στο θέατρο του Θωμά Μοσχόπουλου για ένα τρίμηνο.

Έχετε ξεκινήσει πρόβες δηλαδή;
Ναι έχουμε ξεκινήσει ήδη. Οι άλλοι ηθοποιοί είναι η Στεφανία Γουλιώτη και ο Γιώργος Χρυσοστόμου.

Και πως είναι η συνεργασία σας;
Άψογη! Έχει δέσει η ομάδα απίστευτα!

Μίλησέ μου για συνεργασίες που έχεις ξεχωρίσει και για κάποιες μελλοντικές ίσως.

Εγώ προσωπικά έχω συνεργαστεί με τους Abbie Gale. Έχω τραγουδήσει ένα κομμάτι με την Εύη στον δίσκο τους. Σαν συγκρότημα κυρίως έχουμε συνεργαστεί με την Έλλη Πασπαλά και τον David Lynch. Πρόσφατα στην Πολιτεία κάναμε μια επετειακή συναυλία για τα είκοσι χρόνια. Εκεί ήταν μαζί μας και η Δήμητρα Γαλάνη με τον Κωνσταντίνο Β. μαζί με την Έλλη και τον David. Πάρα πολύ ωραίες συνεργασίες! Για τη Γαλάνη έχω γράψει κι ένα κομμάτι που βγήκε στον δίσκο της τον τελευταίο. Πρώτη φορά έγραψα κομμάτι στα ελληνικά. Και τιμή μου που ήτανε για τη Γαλάνη γιατί της έχω ιδιαίτερη αγάπη! Τραγουδώ τώρα στον καινούριο δίσκο του Κωνσταντίνου Β. ένα κομμάτι, που θα βγει τέλος του μήνα. Και Τώρα ετοιμάζω ένα δίσκο με τη Λένα Πλάτωνος.

Ποιος θα είναι ο επόμενος δίσκος των Raining Pleasure και πότε αναμένεται να κυκλοφορήσει;
Με τους Raining Pleasure δεν έχουμε στα σκαριά τίποτα ιδιαίτερο, γιατί έχω τον δικό μου δίσκο που βγαίνει τώρα. Το επόμενο φθινόπωρο μάλλον θα κυκλοφορήσει κάτι νέο. Έχουμε μαζέψει μερικές ιδέες όλοι και θα αρχίσουμε σιγά σιγά να τις βάζουμε κάτω από δω και στο εξής…

Ενδεικτικά θα μας πεις για το προσωπικό σου album;
Είναι όλο διασκευές από δεκαετίες ’30-’60, αλλά φτιαγμένα σε σύγχρονο ήχο.
Από Beatles, Leonard Cohen, Velvet Underground, Billie Holiday. Αυτό θα βγει 14 Δεκέμβρη.

Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που θαυμάζεις; Κι ας μιλήσουμε γενικά…
Από μουσικούς, τοπ στην Ελλάδα είναι η Λένα Πλάτωνος σαν συνθέτης και ποιήτρια. Εννοείται ο Χατζηδάκις και όλοι οι παλιοί. Λοίζος, Ξαρχάκος. Σε όλους αυτούς έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία.

Σινεμά, θέατρο;
Παπαιωάννου! Κορυφή για μένα! Ασύλληπτο ταλέντο. Είδα το τελευταίο έργο του, το «Πουθενά». Μου άρεσε πάρα πολύ.

Τι ταινίες βλέπεις;
Βλέπω όλων των ειδών τις ταινίες. Απορρίπτω τα γελοία θρίλερ. Τελευταία ταινία που είδα ήταν το «Παραφυσική Δραστηριότητα». Πολύ καλή αλλά πολύ τρομακτική.

Λογοτεχνία; Βιβλία που έχεις ξεχωρίσει;
Έχω δυο λογοτέχνες top! Hermann Hesse και Καζαντζάκη! Αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Αργύρης Χιώνης. Σύγχρονος.

Πως τον ανακάλυψες;
Τελείως τυχαία. Είχε γράψει μια φίλη μου κάτι που διάβασε και λέω τι είναι αυτό; Ταράχτηκα. Προτείνω το βιβλίο του «Η φωνή της σιωπής». Είναι τα άπαντα. Φανταστικός! Θα ήθελα να τον γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο.

Θεωρείς ότι κάποιο ρεύμα σε έχει επηρρεάσει; Μια ιδεολογία;
Νομίζω ότι η σπουδαιότερη επιρροή στο χτίσιμό μου, στο να γράφω ελληνικά, είναι η Λένα Πλάτωνος. Δεν μπορώ να την πετάξω από πάνω μου. Και δεν θέλω κιόλας. Σκέφτομαι κι εγώ να εκδώσω ποίηση κάποια στιγμή.

Στα ελληνικά;
Στα ελληνικά ναι. Είναι πράγματα που έχω μαζεμένα χρόνια τώρα.

Πως σου αρέσει να διασκεδάζεις;
Σε όμορφα μπαράκια με φίλους και μπύρα.

Ποια η σχέση σου με το Internet; Παρατηρείται στροφή από μεγάλη μερίδα του κοινού σ’ αυτό και θα λέγαμε πως το κοινό μαθαίνει, διαμορφώνει κριτήριο και επιλέγει. Τι γνώμη έχεις για αυτό μέσα κι από την εμπειρία σου, και το myspace;
Το Internet γενικά είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη του περασμένου αιώνα. Έχω συνεχή επαφή. Το Internet σε σχέση με τη μουσική, μόνο μια πληγή έχει. Το downloading. Τώρα η επαφή και η γνωριμία με μπάντες, είναι σημαντική και γίνεται συνέχεια. Υπάρχει ένα ωραίο site, το pitchfork.com, το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον και ενημερωνόμαστε.

Υπάρχουν μπάντες που έχεις ξεχωρίσει; Ακόμα και νέες, που τώρα ξεκινάνε μια πορεία…
Μου αρέσουν πάρα πολύ οι Arctic Monkeys. Και τους ξεχωρίζω από όλους τους υπόλοιπους που κάνουνε αυτό που λένε δημοσιογραφικά το ίδιο πράγμα. Δεν θεωρώ ότι κάνουν το ίδιο πράγμα αλλά κάτι τελείως προσωπικό. Και μου αρέσουν πάρα πολύ. Έχουν αυτή τη διάνοια, τον Alex Turner που γράφει και τραγουδάει.

Από νέες;
Animal collective… Δεν προλαβαίνω ν’ ακούσω και πολλά...

Είναι πολλά και τα είδη, τα ερεθίσματα… και χανόμαστε… Αυτή την αίσθηση έχω.
Κι εδώ είναι το internet πάλι που «φταίει». Υπάρχει τόσο μεγάλος όγκος πληροφορίας που δεν προλαβαίνεις να παρακολουθήσεις τι γίνεται. Γι’ αυτό εγώ έχω ψιλοαφεθεί πια σε σχέση μ’ αυτό, δηλαδή δεν ψάχνω πια ιδιαίτερα. Μου έρχονται. Μέσω ενός φίλου, κάτι που άκουσα…

Και είναι καλύτερα, θεωρώ, για να το φιλτράρουμε και μέσα μας, να δούμε τι μας αρέσει καλύτερα.
Ακριβώς. Ακριβώς αυτό. Και νομίζω ότι δεν έρχονται τυχαία. Γιατί μόνο η μουσική πρέπει να συνοδεύσει τη ζωή σου. Δηλαδή εγώ αν αγαπήσω ένα δίσκο θα τον ακούω για πολύ καιρό. Και τώρα αυτό το πράγμα είναι λίγο δύσκολο να γίνει. Έχω τόσους πολλούς δίσκους ν’ ακούσω…

Ποια η σχέση σου με τα νέα παιδιά; Απ’ ότι ξέρω είσαι και στο schoolwave, στην κριτική επιτροπή. Πως βλέπεις γενικά το μουσικό μέλλον;
Το μουσικό μέλλον είναι μαύρο αλλά το μουσικό παρόν είναι αξιοθαύμαστο.

Τι συμβουλές θα έδινες σε παιδιά που τώρα ξεκινάνε και ανοίγονται μουσικά; Να φύγουν στο εξωτερικό;
Να φύγουνε! Όσο γίνεται πιο γρήγορα. Άμα θέλουνε να κάνουν αυτή τη μουσική βέβαια. Αν θέλουν να κάνουν ελληνική μουσική, να μείνουν εδώ. Μια πιο ευρωπαϊκή χώρα από την Ελλάδα, ενδείκνυται.

Στην Ελλάδα θεωρείς ότι ακούμε ξένη μουσική;
Ακούμε. Απλά η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και το ποσοστό είναι πάρα πολύ μικρό. Δηλαδή το πως τα καταφέραμε εμείς και κάναμε τη μουσική επάγγελμα, ακόμα δεν το έχω καταλάβει…σ’ αυτή τη χώρα. Και με τον τρόπο που την κάναμε. Γιατί δεν κάνουμε mainstream…

Ήτανε να γίνει κι έγινε! Είναι και οι συγκυρίες και η τύχη…
Είναι και είκοσι χρόνια αντοχής! Και δουλειάς!

Παίζει ρόλο το «δέσιμο», μεταξύ των μελών μιας μπάντας; Η σύσταση των Raining Pleasure έχει αλλάξει, έτσι δεν είναι; Αν δεν κάνω λάθος, έχετε αλλάξει κιθαρίστα;
Ο Σπύρος ήταν κυρίως στα πλήκτρα και αποχώρησε. Δεν πήρε άλλος τη θέση του. Δηλαδή ήμασταν πέντε και μείναμε τέσσερις. Απ’ την αρχή αρχή, ήμασταν δυο τα βασικά μέλη. Εγώ και ο κιθαρίστας ο Βασίλης, ο ex Jeremy.

Aν κάποιο μέλος αποχωρήσει, αφήνει πίσω του κενό;

Εξαρτάται από τη δυναμική του κάθε μέλους που αποχωρεί. Δηλαδή έχουνε φύγει άνθρωποι όπως ο Πάνος Γκίκας απ’ το γκρουπ, τη δεκαετία του ’90, το ’96, που ήταν η σοβαρότερη πληγή που είχε το γκρουπ όλα αυτά τα χρόνια από άποψη αποχώρησης. Την απουσία του Γκίκα τη νιώθω ακόμα, γιατί στην ουσία, γράφαμε οι δυο μας μουσική και τώρα γράφω μόνος μου. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο βάρος που τελευταία το μοιράστηκα λίγο με τα παιδιά. Στον τελευταίο δίσκο συμμετείχαν και τα παιδιά συνθετικά κάπως. Κι αυτό είχε επίσης μεγάλο ενδιαφέρον. Ευτυχώς! Τους τρώω πολλά χρόνια. (Γέλια) Τους κατάφερα! Από κει και πέρα, οι αποχωρήσεις ήταν δυστυχείς, αλλά βρίσκεις τρόπους να συνεχίσεις.

Θα σταθώ στο Fake. Ένα από τα πιο γνωστά σας τραγούδια.

«Little by little touch by touch
our eyes grew cold our hands grew rough
Little by little losing touch
Hello hello hello hello»

Μια απόλυτα εύστοχη εικόνα. Είναι δύσκολο να εκφράσουμε το τι είμαστε, τι θέλουμε, τη δική μας εικόνα. Η προσποίηση γιατί υπάρχει; Γιατί αλλοιώνει και εμάς αλλά και τους άλλους με τους οποίους σχετιζόμαστε;
Είναι πάρα πολύ εύκολο να εκφραστούμε. Φόβος!

Ο φόβος κρύβεται από πίσω;
Μόνο. Φόβος δυστυχώς. Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου. Το δηλώνω με κεφαλαία. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι μπορούν να περιγραφούν, ο καθένας μπορεί, και να τους καταλάβεις, από τον τρόπο που διάλεξαν να χειριστούν τους φόβους τους. Έτσι βλέπω πια τους ανθρώπους. Ξέρεις, με δεδομένο ότι όλοι φοβούνται, κοιτάω πως λειτουργεί ο καθένας και καταλαβαίνω πως χειρίζεται τους φόβους του. Και τον εαυτό μου φυσικά.

Αν είχε τίτλο η ζωή σου, τι τίτλο θα έβαζες;
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Είναι και το μότο μου. Όπως και το ότι όλα είναι κύκλος. Κάνουν κύκλο τα πάντα. Ακόμα και η μέρα του θανάτου, δεν είναι τυχαία.

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 ή 20 χρόνια;
Ελπίζω να συνεχίσω όπως πάω και μιλάω καθαρά εσωτερικά.

Υπάρχει το σενάριο οικογένειας και παιδιών;
Δεν νομίζω.

Είσαι μοναχικός;

Δεν έχει να κάνει τόσο μ’ αυτό. Δεν είμαι ιδιαίτερα μοναχικός. Έχω υπάρξει μοναχικός σε φάση στη ζωή μου και είμαι συνεχώς με έναν τρόπο μες στο κεφάλι μου, αλλά το στυλ ζωής που μ’ αρέσει να κάνω δε χωράει δεσμεύσεις τόσο υπεύθυνες όπως οικογένεια και παιδιά. Χαίρομαι τα ανίψια μου σαν παιδιά μου!

Πως είναι η σχέση σου με την οικογένειά σου;
Είμαι και ήμουν πάντα πολύ δεμένος με την οικογένειά μου. Και χαρακτηριστικά θυμάμαι πως δεν έφυγα όντας μικρότερος στο εξωτερικό, για μουσικές σπουδές όταν μου είχε γίνει πρόταση, γιατί δεν θεωρούσα πως ήμουν έτοιμος να αφήσω τους γονείς μου. Όμως όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Εσύ αλήθεια, πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;

Αυτό έχει πλάκα. Ήμουνα τρεισήμισι χρονών και μου είχε πάρει ο νονός μου δώρο, μια παιδική μελόντικα. Ήμαστε στο σπίτι μόνο εγώ κι η μάνα μου, ο πατέρας δούλευε, τα αδέρφια μου ήταν σχολείο γιατί ήταν λίγο μεγαλύτερα, κι η μάνα μου είχε βάλει ηλεκτρική σκούπα στο σπίτι και σκούπιζε και έκανε θόρυβο. Της έλεγα, «Σταμάτα! Σταμάτα να σου παίξω ένα τραγούδι!» Έλεγε η μάνα μου:«Άσε! Μετά, μετά…»Κάποια στιγμή σταματάει και της παίζω Θεοδωράκη στη μελόντικα, κι η μάνα μου πάγωσε. Με πήρε όπως παίρνεις τα παιδιά που πονάνε και τα πάς στο νοσοκομείο να τα δει γιατρός, εμένα με βούτηξε και αμέσως με πήγε στο ωδείο κατευθείαν. (Γέλια..) Και της λένε στο ωδείο, εντάξει το παιδί πραγματικά φαίνεται πως έχει ταλέντο αλλά είναι πολύ μικρό, δεν μπορούμε να το πάρουμε. Ελάτε του χρόνου! Και ξεκίνησα στα τεσσεράμισι ωδείο.

Με ποιόν ήρωα από ταινία ή σειρά ταυτίζεσαι;
Έχω νιώσει μια περίεργη ταύτιση, αλλά δεν θα το έλεγα και ακριβώς ταύτιση, σαν να λέμε συμπάσχω, με τον Dr. House.

Πως είναι ο ήρωας;
Ο ήρωας είναι ένας πολύ στριφνός χαρακτήρας, ιδιαίτερα καλός στη δουλειά του, πανέξυπνος δηλαδή γιατρός, που ζει στο κεφάλι του, αλλά ταυτόχρονα έχει και μια πολύ ωμή, άμεση και σχεδόν οδυνηρή αντιμετώπιση στους ανθρώπους γύρω του. Κάτι από αυτό με έχει ιντριγκάρει. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Δεν είναι ταύτιση.

Νόστος ή πρόοδος; Τι σε εκφράζει περισσότερο; Κάτι από το παρελθόν ή η εξέλιξη, το μπροστά;
Το μέλλον με τραβάει περισσότερο. Δηλαδή αν με πιάσω να χαζεύω, σκέφτομαι κάτι που θα γίνει, δεν αναπολώ.

Δεν αναπολείς, ούτε εμπνέεσαι από μια εικόνα από το παρελθόν; Παραδείγματος χάρη θα μπορούσες να δεις ένα πίνακα αναγεννησιακό και να μπεις μέσα στον πίνακα, έστω συναισθηματικά. Να σου ξυπνήσει κάτι απ’ αυτό που κουβαλάς.
Με την εικόνα δυστυχώς δεν έχω τόσο ευαίσθητη σχέση. Γι αυτό η σχέση μου με τη ζωγραφική είναι λίγο..

Με μια εικόνα που θα δεις στο δρόμο… Όπως ένας λούστρος στο δρόμο, που παραπέμπει σε παλαιότερη εποχή, μπορεί να σου αγγίξει μια ευαίσθητη χορδή, να σε εμπνεύσει;
Δεν έχει γίνει. Είναι η μόνη απάντηση που μπορώ να σου δώσω. Μπορεί να γίνει.

"Who’s gonna tell Juliet?", Είναι ο τίτλος της τελευταίας σας δουλειάς. Ομολογώ πως με έβαλε σε σκέψεις με τον που τον άκουσα. Δίσημος θα έλεγα και ως προς τις σκέψεις που μου προκαλεί αλλά και ως προς τα συναισθήματα. Πως τον εμπνεύστηκες;
Εγώ μια μέρα άκουσα στο κεφάλι μου αυτή τη φράση και τη σημείωσα. Δεν ξέρω πως μου ήρθε.

Θα ευχηθώ τα καλύτερα για την πορεία σου! Ευχαριστώ για το χρόνο!


Ο Βασιλικός κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο, στον Πολιτεία 89,1 fm (/www.politiafm.gr/ ) κάθε Κυριακή 00-02 πμ. Η εκπομπή του λέγεται «Ήχος και Λόγος» και ασχολείται με την προβολή και παρουσίαση αξιόλογων λογοτεχνικών κειμένων από σπουδαίους δημιουργούς. Ήθελε να κάνει κάτι που να τον εκφράζει και να το αγαπά, δηλώνει.