Δεν έχω να σας δώσω δώρα
φοράω ένα σανδάλι από σανίδια, ένα μόνο
και δεν θυμάμαι τίποτα
ούτε τα ονόματά σας
ούτε τις ευχές
Δεν έχω να σας δώσω δώρα
γιατί η χαρά που κάποτε τρυγούσατε καρπούς
έγινε μίσος
καθώς ποτέ δεν έφτανα ψηλά, καθώς οι καρποί δεν έφταναν ποτέ
τους στρέψατε ο ένας προς τον άλλον.
Ίσως και να ήταν πιο πολλοί, ποιος ξέρει τώρα…
Το θέμα είναι πως κανένα φίδι δεν σας ψιθύρισε λόγια κακά στ’ αυτί
εγώ όλα αυτά τα ακούω βερεσέ
άλλωστε ποιος μιλάει πια τοις μετρητοίς;
Να μη με παίρνετε στα σοβαρά
να μη σας παίρνω και εγώ νερό
Έτσι δεν είναι πιο καλά;
Αυτά είπε το κομμένο έλατο
Καθώς στεκόταν απούλητο και αμίλητο στη μέση-μέση της πλατείας…
το τελευταίο δέντρο μιας σοδειάς καλής.
Το μάζεψε ο γύφτος, λίγα ευρώ χαμένα…
Για κείνον σημασία θα είχε μονάχα αν είχε πουληθεί….
μοναδική θρησκεία του ήταν από πάντα η περιπλάνηση,
της μιας βραδιάς η ζεστή κλίνη.
Το πήγε στο τσαντίρι
και το κάψανε όλοι μαζί
απλώσανε τα χέρια τους τα τσιγγανόπουλα και χάρηκαν λιγάκι, μπορεί και να χόρεψε και μια γριά ζωσμένη κόκκινο ζωνάρι.
Και τρίζοντας μέσα στη φωτιά
έδωσε και πήρε ένα δώρο
Καλύτερα να καίγεται σε τσαντιριού φωτιά
παρά να είναι σε σαλόνι χωρίς ρίζα.
Η Μαρία Ιωαννίδου ζει στην Αθήνα.
