Στις μέρες μας εκδίδονται πάρα πολλά ποιητικά έργα, λίγα, όμως, καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και να εντυπωσιάσουν ευχάριστα τον αναγνώστη.
Ένα από αυτά τα έργα είναι και το νέο βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη: «23 μέρες», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδης».
Επειδή, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε όλο το έργο της ποιήτριας, αυτό, που μας τραβάει το ενδιαφέρον είναι ότι κάθε ποιητικό βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη είναι εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα, με άλλη τεχνοτροπία και διαφορετικά νοήματα είναι, όμως, το ίδιο καλογραμμένο, στοιχείο, που δείχνει ότι η ποιήτρια μπορεί να εκφραστεί με ποικίλους τρόπους.
Το βιβλίο «23 μέρες» είναι μια ποιητική σύνθεση ή αλλιώς, όπως το περιγράφει η ίδια: «Κάτι σαν ποιητική νουβέλα in progress.» Η Σοφί είναι μια γυναίκα, που ο αγαπημένος της, την έχει εγκαταλείψει. Έχει κλειστεί σε ένα δωμάτιο για 23 μέρες. Γράφει στίχους και παίρνει ηρεμιστικά σθεντόν. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την αγωνία της Σοφί για το αν θα γυρίσει ο αγαπημένος της ή όχι, αν και κατά βάθος ξέρει ότι δεν θα γυρίσει ποτέ. Η μόνη διέξοδος; Η ποίηση. Η πιθανότερη κατάληξη; Η αυτοκτονία με υπερβολική δόση σθεντόν. Όμως, στο τέλος του βιβλίου υπάρχει μια ανατροπή, που ξαφνιάζει ευχάριστα τον αναγνώστη και δείχνει πως μερικές φορές ένας δυνατός χαρακτήρας μπορεί να αντέξει ακόμα και τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Στο ποιητικό έργο της Ασημίνας Ξηρογιάννη «23 μέρες» συναντάμε αρκετές επιρροές από τη Σύλβια Πλαθ, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, και τον Νίκο Γκάτσο, όμως, η ποιήτρια δεν εμπνέεται μόνο από ποιητές. Η έμπνευση μπορεί να προέλθει από ένα ζωγραφικό πίνακα, όπως «Το φιλί» του Μουνκ, από ένα θεατρικό έργο ή από μια όμορφη μουσική σύνθεση. Αρκετές επιρροές στο συγκεκριμένο βιβλίο βρίσκουμε και από το βιβλίο: «Χένρι και Τζουν» της Αναΐς Νιν.
Θα μπορούσαμε ακόμα να γράψουμε πολλά για το βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη «23 μέρες», όμως, θα σταματήσουμε εδώ, αφήνοντας τον αναγνώστη να ανακαλύψει τις αρετές του βιβλίου της ταξιδεύοντας στις σελίδες του.
Θεοχάρης Παπαδόπουλος
