Η Νίκη Τρουλλινού υπογράφει Το τελευταίο καλοκαίρι της αθωότητας σε μια σειρά διηγημάτων επιστρέφοντας ξανά στη μικρή αφηγηματική φόρμα. Πρόκειται για ιστορίες, γραμμένες μέσα από την καθημερινότητα, φορτισμένες με βιωματικές καταστάσεις με ουσιαστική βιωματική αξία. Οι ήρωες καταθέτουν άλλοτε με υπαινικτικό τρόπο και άλλοτε με ευθύτητα τις προσωπικές αφηγήσεις τους και μας δείχνει πως η παλιά εποχή φεύγει και μαζί της χάνεται η ανθρωπιά και η αθωότητα των ανθρώπων.
Η συγγραφέας μέσα από τα διηγήματά της δείχνει την ικανότητά της να δίνει ένα ιδιαίτερο νόημα στις λεπτομέρειες των καθημερινών ιστοριών. Καταγραφή των αναμνήσεων, διάβαση σε νοσταλγικά μονοπάτια, γεγονότα από μετέωρες καταστάσεις που αποτυπώνονται σαν στιγμιαία φωτογραφικά ενσταντανέ και μια κοφτή αφήγηση είναι τα χαρακτηριστικά της γραφής αυτών των διηγημάτων. Η συγκίνηση του αναγνώστη επιτυγχάνεται ανάλογα με το συναισθηματικό υπόβαθρο του ίδιου μια και η συγγραφέας διατηρεί τις απαραίτητες αφηγηματικές αποστάσεις.
Το παρελθόν γίνεται η αφετηρία των προσωπικών διαδρομών των ηρώων της. Δικτατορία, τα γεγονότα της Νομικής, το Πολυτεχνείο και η ανάγκη των επερχόμενων γενιών να πιστεύουν ακόμα στον ηρωικό συμβολισμό τους. Η σχέση ανάμεσα στην Ιστορία και το παρόν. Ανάμεσα στη μνήμη, την ανάμνηση και το μέλλον. Οι άνθρωποι μέρος αυτής της ιστορικής μνήμης αναζητούν τον τρόπο με τον οποίο θα διατηρήσουν άσβεστο το παρελθόν τους και θα ζητήσουν τη μελλοντική τους ταυτότητα.
Και από την άλλη η σύγχρονη Ελλάδα. Υπαίθριοι μικροπωλητές, μετανάστες, πρόσφυγες, όλοι εστιάζουν με βάση το δικό τους βαθμό αφήγησης στη μορφή της ελληνικής κοινωνίας και η Τρουλλινού δίνει μέσα από αυτούς τους ήρωες την προσωπική της κοινωνική θέση, χωρίς ωστόσο να αποκαλύπτει στον αναγνώστη της τίποτε περισσότερο από όλα όσα ο ίδιος είναι ικανός να ανακαλύψει ή απλώς να ανασύρει μέσα από τη μνήμη του.
Αφηγήσεις ονείρων, προσωπικών στιγμών του ασυνειδήτου που γίνονται αφορμή να εκτοπιστούν ίχνη του παρελθόντος, εξομολογήσεις και εσωτερικοί μονόλογοι σε ένα αφηγηματικό παιχνίδι που στοχεύει αρχικά στη συνδιαλλαγή και τελικά στη συμφιλίωση του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον. Κι όλα αυτά άλλοτε μέσω υπαινιγμών, άλλοτε με την αυστηρή λιτότητα του λόγου, άλλοτε με πρόδηλες επισημάνσεις πάντα όμως η αφορμή για μια απολαυστική αφήγηση.
