Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 29

Στήλη: Η προσπάθεια [Μέρος 1ο] - Της Άτης Σολέρτη

solerti-juan-muoz.jpg
φωτό: Juan Muoz

 

Ξεκίνησα να γράφω σαν αντίδραση. Δεν ξέρω ποια ήταν η δράση και τι προκάλεσε αυτές τις λέξεις. Τα νοήματα. Ετούτη τη γραφή. Δεν ήμουν άλλωστε σε θέση να σκεφτώ ακόμα ένα. Και αυτό. Είχα τόσα μέσα μου ν’ αποκρυπτογραφήσω. Να δέσω και να λύσω. Άλλες φορές ένιωθα σα θεριό τις σκέψεις να ξεχύνονται με μανία μέσα στο κεφάλι μου, κι από φόβο μην ακουστεί κανένα «μπαμ» (από παιδί μισούσα τις εκρήξεις), τις μάζευα. Τους χορηγούσα κάποιο είδος ηρεμιστικού αφήνοντας μόνο χαμόγελα να τις σκεπάσουν κι έπειτα έπεφτα σε λήθαργο. Δεν ξέρω για πόσο. Όταν ξυπνούσα με κυρίευε πάντα ο ίδιος φόβος και σαν αντίδραση στην επανάπαυση που μου  όριζε η μοίρα κάθε σκέψης, τις ξυπνούσα κι αυτές. Τις έλυνα γιατί μόνο εγώ ήξερα το μυστικό. Τον τρόπο που τις είχα δέσει και πάλευα μαζί τους σε μια προσπάθεια για να υπάρξω. Δεν ξέρω αν έπαιζε το θέμα επιβίωσης στη μεταξύ μας σχέση. Ούτε το θέμα του ανταγωνισμού. Ξέρω πως όπως τις έτρεφα, με έτρεφαν κι αυτές. Παίζαμε επί ίσοις όροις.
Ώσπου μια μέρα, η λευκή πόρτα στο βάθος του φόντου μου άνοιξε. Ακούστηκαν βεβιασμένοι χτύποι. Μία κραυγή κι έπειτα βήματα αργόσυρτα, που πάω στοίχημα πως όλα αυτά υποκινήθηκαν (δεν θέλω να πω από ποιον), για να μου επιτείνουν την αγωνία για το επέκεινα. Δεν ήθελα και δεν τρομοκρατήθηκα. Μονάχα κάρφωσα τα μάτια στο ορθάνοιχτο κενό και παραμόνευα. Ίσως λιγάκι ενοχικά πίσω από τη σκιά ενός ακόμη επισκέπτη.
Τα φώτα αναβόσβησαν τρεμουλιαστά, πιστά υπακούοντας στη δηκτική φωνή που τα πρόσταζε. Δεν ήταν η δική μου. Κρατούσαν θολωμένο τον νου του αινιγματικού καινούργιου επισκέπτη. Τα μάτια του ανοιχτόχρωμα, υγρά, ξεθωριασμένα, εστιασμένα σ’ ένα κενό σημείο, προσπαθούσαν να μαντέψουν μελλοντικές εικόνες που ίσως και να τις είχε ξαναδεί, μέσα σ’ εκείνο το ρυθμικό άναψε-σβήσε της κίτρινης λάμπας που σφαιρικά του φώτιζε τα μάτια.
Μία ακόμα σκέψη πέρασε συριστικά απ’ το νου μου, βαριά κι απότομα, κι εκείνη τη στιγμή σχεδόν μου κόπηκε η ανάσα. Σχεδόν προκλήθηκε αναπάντεχο βραχυκύκλωμα. Μια ακαθόριστη τάση φυγής έλουσε τότε κάθε σκέψη κι επανήλθα. Η σκιά σάλεψε ένα βήμα μπροστά απ’ την ταραχή της, τα μάτια του επισκέπτη ανοιγόκλεισαν από φόβο μέσα σ’ εκείνο το αφιλόξενο, ψυχρό κι απρόσωπο υπόγειο που έμοιαζε με ιατρείο. Αδύνατον να θυμηθώ τι πρόσταζε αυτή η σκέψη. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως όταν άναψαν για τα καλά τα φώτα, πλέον δεν μ’ έκρυβε καμιά σκιά. Και το περίμενα. Στο βάθος ήλπιζα να γίνει γρήγορα. Το πεπρωμένο να φανερωθεί. Μία μικρή μαύρη φιγούρα στη μέση ενός κατάλευκου δωματίου βασανιστηρίων, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη για πολύ. Ήμουν εκεί. Και το περίμενα.

Η Άτη Σολέρτη έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Εβένινη δίνη (εκδόσεις Περί Τεχνών 2007) και Ερημία παθών (εκδόσεις Vakxikon.gr 2012, β' έκδοση 2015), καθώς και τη νουβέλα Δαίμονας χωρίς ταυτότητα (εκδόσεις Vakxikon.gr 2015). Zει κι εργάζεται στην Πάτρα.