Όπως αρκετοί Σκωτσέζοι ποιητές της γενιάς του, ο John Burnside δεν φοβάται να ασχοληθεί με τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα, τα οποία διαχειρίζεται με μεγάλη ευφυΐα αλλά και καλοσύνη.
Από τις σημειώσεις του John Burnside για το ποίημα Afterlife: «...Υπό μία έννοια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι το ποίημα είναι η μετά θάνατον ζωή του ποιητή, όπως τη ζούσε όταν έγραφε το ποίημα...».
Άγρια φύση
Σήμερα,
καθώς γυρίζαμε σπίτι,
είδαμε
μια γερακίνα
να επιτίθεται σε θήραμα
στο πλάι του δρόμου.
Γλίστρησε διαγώνια
του παρμπρίζ μας
και έπεσε με τα νύχια ανοιχτά
πάνω σε κάτι –
δεν μπορούσαμε να δούμε
τι ήταν – μια και τα φτερά
τυλίχτηκαν γύρω απ’ αυτό
που ο Λούκας αποκάλεσε
«το θήραμα».
Θέλησε να μάθει
αν τα γεράκια παίρνουν παιδιά
ή γάτες
και μετά,
καθώς επιβραδύναμε για να δούμε,
διάλεξε να θαυμάσει
το φτέρωμα
και το άγριο φως
της ματιάς της.
Μετά θάνατον
Όταν φύγουμε
οι ζωές μας θα συνεχιστούν χωρίς εμάς
- ή έτσι πιστεύουμε και,
ορισμένες φορές, έχουμε προσπαθήσει να φανταστούμε
τα κενά που θα αφήσουμε να γεμίζουν
με τη λάμψη των άλλων:
κάποιον άλλον να μαζεύει δαμάσκηνα
απ’ αυτό το δέντρο στον κήπο,
κάποιον άλλον να κάνει αυτή τη σκέψη
σε ένα δωμάτιο γεμάτο αστέρια
και να μη φθάνει σε κανένα συμπέρασμα
εκτός απ’ αυτό –
απ’ αυτή την αδέξια χαρά, την άναρθρη
πεποίθηση ότι το μέλλον δεν γίνεται να έρθει
αν δεν έχεις την αβρότητα
να κάνεις τα πράγματα στην άκρη,
να παραιτείσαι από
το φάντασμα μιας ψυχής
που μονάχα φαινόταν ότι υπάρχει
ενώ περνούσε.