του Δημήτρη Δικαίου
Παρατήρησε τους ανθρώπους.
Γέρασες κιόλας.
Είσαι από ώρας
θεατός από τους λόφους.
Βύθισε το σώμα σου το βράδυ,
λόγιε κηφήνα.
Νοίκιασε μνήμα..
να μη μολύνεις το λιβάδι.
Σφράγισε τον οίκο σου καλά.
Μια κουκουβάγια..
γυμνή σοράγια..
Σκορπάει όνειρα φρικτά.
Άνοιξε το βήμα σου κοχλία..
έφθασες κιόλας.
Είσαι από ώρας
αρεστός στην υγρασία.
Προικισμένη μου ξυλοκαϊνη
έχεις μου τόση
ζωή νεκρώσει
που το υπόλοιπό μου εκκρίνει..
βιαστική κι απροετοίμαστη
αυτοκτονία..
Μα απ’ τη μία,
θα αφόριζαν μια ασίγαστη
επιθυμητή ελευθερία
που θα ομοίαζε
μ’ ατύχημα;
