Top menu

Κβαντική αθανασία: Από τον Κέλεν στην Τρεδεγουέι

Μεταφράζει ο Αναστάσιος Δρακόπουλος

 

drakopoulosen.jpg
Σύγχρονη τέχνη, Ανώνυμος
 
 
«Η Άνοιξη επέστρεψε. Η Γη θυμίζει παιδί που γνωρίζει ποιήματα.»
Ράινερ Μαρία Ρίλκε

ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ

ένα κερί
και κατόπιν η εικόνα
ενός πουλιού για φως

σχήματα σμιλεύονται στον ήλιο μου

το λαμπερό μάς απορροφά
μακριά από ‘κείνες τις ημέρες
ήταν που οι νύχτες είχαν ραγίσει
από την ενθύμηση βλεμμάτων

κι έτσι
ξέγνοιαστα σύννεφα έλκονται ακούσια
βάρκες πλαγιοδρομούν ντυμένες τα πρώτα τους ρούχα
πελιδνά νερά σηκώνουν την αυγή

μια γέφυρα
η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική ενός αψηλού κτηρίου
   προσθέτει αυτή τη γυαλιστερή λωρίδα
που λυγίζει το αργυρό του ποταμού μου
ώστε να πάρει τη μορφή μιας βαθειάς υπόκλισης

Χριστόφορος Κέλεν

 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΧΩΡΟΧΡΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΧΟΥΣ

Μπορείς να φτάσεις παντού από εδώ, όμως
μην αναμένεις επιστροφή σπίτι.

Κάθε προορισμός άγνωρος.
Δοκίμασε ως εξής:

Κατηφόρισε τον μονόδρομο. Η  πινακίδα σημαδεύει ένα διάστημα της ζωής
που πέρασε. Το τέλος σιγά-σιγά θα αποκαλυφθεί –αδιέξοδο

και πιο πέρα το λιμάνι. Βράχια, τσιμέντο κι αμμουδιά –
μια αιώνια πάλη με τον αέρα να λυσσομανά.

Διέσχισε την τεχνητή παραλία, μίλια και μίλια που καταλήγουν
σε έλος μαγκρόβιων δενδρών –το βαλτώδες έδαφος των περασμένων.

Να κουβαλάς μονάχα όσα πρέπει –ο τόμος της μνήμης και
οι τυχαία κενές του σελίδες. Στην προκυμαία,

πριν την επιβίβαση,
κάποιος θα σε φωτογραφίσει:

η φωτογραφία –αυτός που ήσουν–
θα σε περιμένει στην επιστροφή.

Νατάσα Τρεδεγουέι

ΠΡΟΛΕΓΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ

Φαντάζομαι, χρόνια από τώρα, την επιστροφή σου
στο ψηλό, παλιό, λευκό σπίτι. Δε θα το χαρακτήριζα δικό σου
καθώς δε μπορούμε να προβλέψουμε ποιος θα ζει εδώ.
Πόσο ψηλές θα έχουν γίνει οι σημύδες. Όταν προχωρήσεις
στον δρόμο που καλύπτεται με σποδό, θα ψάξεις για φως στα παράθυρα;
Θα προσπαθήσεις να σκαρφαλώσεις τον μαύρο κορμό του σφένδαμου
όπως τότε;
Με τα ολοκαίνουργια αθλητικά παπούτσια σου περπάτησες σαράντα πόδια
αγέρα κι ατένισες τη ζωή που έρχεται. Μη λησμονείς τις γάτες.

Επειδή μεγάλωσες μακριά από το σπίτι, όσες φορές κι αν επιστρέψεις,
αν τα αγαπημένα σου πρόσωπα  ζουν αλλού ή
αν πλανάσαι από
νοσταλγία, μην ανησυχείς για τις μικρές αλλαγές ή τα χαμένα ονόματα.
Στάσου για λίγο κάτω από την ψηλότερη σημύδα. Πρόσεξε τα σύννεφα που
καθρεφτίζονται στο σπασμένο παράθυρο του αχυρώνα.
Γείρε στον τοίχο και θυμήσου τις φωνές μας τότε
ταρακουνούσαν τους σοβάδες, γελούσαν κι έπειτα έπιαναν φωτιά
στον ξηρό αέρα
όπως ένα σπίτι από ξύλο. Φαντάζομαι πως δε θα ξεχάσεις τις γάτες.

Φ. Δ. Ρηβ

ΤΑΦΗ

Η γεωμετρία αποτελεί θρησκεία τελεία
από αξίωμα σε αξίωμα
αποδεικνύεται η σύζευξη ανθρώπου και απείρου
κι η λογική υποκλίνεται.

Έξω από τρίγωνα, κύβους και  - διάστατες μοναδιαίες σφαίρες
καραδοκεί αδυσώπητη πάλη κι αγώνας.
Το τέλος διαχέεται σε κανάλια, σε διαστάσεις•
κάθε βήμα οδηγεί πιο κοντά στο Αιώνιο –και τα σκαλιά είναι κάθε άλλο
παρά μετρήσιμα.

Ρομπέρτος ΜακΆλμον
 


ΩΡΙΩΝ

Ό,τι κάνεις στον Ωρίωνα
      είναι δική σου επιλογή

Ό,τι κι αν πάρεις από τον Ωρίωνα
      σε συμπαθώ

                                               Εκεί όπου πετούν οι κύκνοι
όταν έχουμε χειμώνα, ζούσε ένας βασιλιάς
μ’ εννιά γιους και κόρη μία

                                   Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

        την ώρα της ευφορίας

υπήρξε κάποτε

                      υπήρξε μια

           επειδή δεν καταφέραμε

                       Ν’ ανοίξουμε το φως

Υπήρξε παράβαση

                       Εμείς δεν

Δίχως αγλαΐσματα      Πλάγια είναι η γυναίκα

              Μπελλατρίξ ονομάζονται τ’ άστρα που κάθονται στους ώμους

                  Τίναξε τον χιτώνα τού υπέροχου νεφελώματος

Πρόσεξε

διότι

      η δυστυχία κακοφορμίζει τις πληγές

Αλλά ας μην ομιλούμε με τη γλώσσα των αποδείξεων

Η αποστέρηση του ύπνου    αγρυπνία     η οθόνη και η
αφρώδης πολυστερίνη     βασιλιάς

         του αερολιμένα

                                     μετονομάζεται ο ουρανός
μια τεκμηρίωση στην οποία όλες οι λέξεις παραπέμπουν
μας διαφεύγει

και πλησίον μας ένας άνεμος τόσο καινούργιος

Σουσάνα Γκέβιρτζ

 

Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΛΕΙΜΩΝ ΜΕ ΠΡΟΣΕΛΚΥΕΙ

Με προσελκύει ένας σκοτεινός λειμώνας,
με τη σφιχτή του χλόη γρήγορα με
κυκλώνει
κι αποσύρεται στο μπαλκόνι μου.
Τον περιορίζουν μα ο ατελεύτητος αλαβάστρινος
θόλος του αναδημιουργείται.
Στα νερά ενός καθρέφτη,
η φωνή διακόπτεται καθώς περνά από εκατοντάδες μονοπάτια,
η μνήμη μου προετοιμάζει την έκπληξη:
μια χέρσα δροσιά στον αέρα, μια δροσιά, μια ξαφνική λάμψη.
Χωρίς ν’ ακούω καλούμαι:
Εισέρχομαι στον λειμώνα,
και καταβροχθίζομαι υπερήφανος από έναν ακόμα λαβύρινθο.
Ένδοξα απομεινάρια:
εκατοντάδες κεφαλές, σάλπιγγες, αναρίθμητοι θίασοι
που κοπιάζουν να συγκρατήσουν τους ουρανούς τους
και το σιωπηλό τους
ηλιοτρόπιο.
Η έκπληξη του ουρανού όπου
απρόθυμα βήματα ακούγονται
και φωνές πρήζονται
στο εγκυμονόν του κέντρο,
είναι παράξενη.
Ένας σκοτεινός λειμών προχωρά.
Μεταξύ αέρα και λεπτού χαρτιού,
του τραυματισμένου αέρα αυτού του μαγικού θανάτου,
του μοναδικού.
Ένα πουλί, ένα ακόμα πουλί, δεν τρέμει πια.

Χοσέ Λεζάμα Λίμα

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Άδραξα μια φωτογραφία, το πορτραίτο
κάποιου που δεν είναι πλέον μαζί μας.
Το έκρυψα. Η σκιά τής απλίκας ταράχθηκε,
κι ένιωσα πως στο συρτάρι
το είδωλο ασφυκτιούσε.
Μ’ αυτό τον τρόπο η θλίψη με ξάφνιασε.

Βλαδίμηρος Γκαντέλσμαν