Η προσωπική ιστορία του Χρήστου, γραμμένη λιτά στο αυτί του πρώτου του βιβλίου Ανεκπλήρωτοι φόβοι, μιλά σε πολύ χαμηλούς τόνους για έναν νεαρό (26χρονο μόλις) Βορειοηπειρώτη, απόφοιτο του ΕΜΠ. Χάρηκα πολύ όταν την πρωτοδιάβασα. Μου άρεσε η ταπεινοφροσύνη που τη χαρακτηρίζει. Επιπλέον, το βρήκα εξαιρετικό που το κρατικό βραβείο δόθηκε σε έναν ποιητή με τέτοιο προφίλ: το γεγονός ανανέωσε την πίστη μου στον θεσμό. Και αυτό που τη βάθυνε, στη συνέχεια, ήταν η ανάγνωση των ποιημάτων της συλλογής, διότι πράγματι άξιζε βραβείο ο Γκέζος.
Αντίθετα με την προσωπική ιστορία του ποιητή στο αυτί του βιβλίου, οι ιστορίες που ο ίδιος αφηγείται μέσα από τα ποιήματά του δεν είναι γραμμένες σε χαμηλούς τόνους. Είναι επιτακτικές, ακανθώδεις, συχνά άβολες αφηγήσεις που πραγματεύονται την παραίτηση, τη μοναξιά, την αποξένωση, τη θλίψη. Είναι μάλλον εντυπωσιακό για έναν τόσο νέο άνθρωπο να μπορεί να μιλά με τέτοιο βάθος για όλα αυτά, να τα επισκέπτεται ξανά και ξανά από τόσο διαφορετικές οπτικές γωνίες. Ο ήρωάς του – και δεν θα πω ήρωας κατ’ ευφημισμόν, αν και θα μπορούσα, το γιατί θα το εξηγήσω αμέσως παρακάτω – βιώνει τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που αφηγείται σαν να ΄ταν ομιλών νεκρός, όπως απερίφραστα δηλώνεται σε κάθε ευκαιρία. Παραδόξως, όμως, αυτός ο οιονεί νεκρός δεν διακατέχεται από καμία διάθεση παραίτησης.
Ιδού λοιπόν το ερώτημα που θέτει ο Γκέζος με τη συλλογή του: Τι μπορεί να κάνει κάποιος όταν το παιχνίδι φαίνεται εξαρχής χαμένο; Η απάντηση μοιάζει μάλλον αυτονόητη: εξακολουθεί να παίζει, επειδή αυτό είναι το καλύτερό του στοίχημα και επειδή η έκβαση ίσως τελικά κριθεί από τον τρόπο που κινείται ο παίκτης.
Αυτή την πολεμική διάθεση ενός ανθρώπου με τραύματα ανοικτά που παρ’ όλα αυτά δεν παραιτείται, ενός ήρωα με όλη τη σημασία της λέξης, μας τη μεταδίδει ο Γκέζος μέσα από την εικονοποιΐα του, τις ενδιαφέρουσες σκηνές που στήνει –είναι τόσο πλούσιες που αιφνιδιάζουν. Αν τα όπλα ενός ποιητή είναι οι εικόνες του, το οπλοστάσιο του Χρήστου Γκέζου είναι τεράστιο: με κάθε εικόνα, με κάθε σκηνή αναδεικνύει τις αποχρώσεις, τις λεπτομέρειες και τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων που κατακλύζουν το ποιητικό του υποκείμενο, σφυροκοπώντας με αυτές τον αναγνώστη. Σ’ αυτό το ακατάπαυστο σφυροκόπημα οφείλεται, εν μέρει, η αίσθηση ρυθμού και μουσικότητας από την οποία ξεχειλίζουν τα ποιήματά του.
Η συλλογή διαπερνά με την οξύτητά της, ενώ παραμένει ειλικρινής και πιστή στην αρχική της πρόθεση. Δεν επιθυμεί την απόδραση, αλλά την αναμέτρηση με έναν κόσμο άδικο και σκληρό, ακόμη κι αν οι όροι είναι άνισοι. Πρόκειται για έναν ασυμβίβαστο και γεμάτο θάρρος τρόπο να αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή. Είναι ο τρόπος του Χρήστου Γκέζου.
Χριστίνα Λιναρδάκη
