Η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Λαμπρέλλη, Στοιχηματίζοντας με το σκοτάδι (εκδόσεις Γκοβόστη), αποδεικνύει περίτρανα ότι η ποιητική γλώσσα δεν ενδυναμώνεται, όπως νομίζουν αρκετοί, ούτε με την αντιμετάθεση της σειράς των λέξεων, ούτε με τη χρήση στομφώδους ύφους, αλλά με την εκφραστικότητα που
Διαβάζοντας τα ποιήματα του Λαμπρέλλη διακρίνουμε έναν διαρκή αυτοέλεγχο που καθιστά κάθε λέξη του αναγκαία. Χωρίς περιττολογίες και εντυπωσιασμούς, ο ποιητικός του λόγος είναι ζωντανός και ακριβής στο συγκεκριμένο νόημα που κάθε φορά θέλει να τονίσει. Η μουσικότητα του πλέγματος των λέξεων μας υπενθυμίζει πως το ποίημα είναι ένα είδος συμβολικής παρτιτούρας από την οποία αναβλύζει ότι κρύβεται βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή.
Ένα από τα εντυπωσιακότερα στοιχεία του βιβλίου είναι ο ιδιότυπος συσχετισμός των λέξεων που απαρτίζουν τα δεκατέσσερα ποιήματα αυτής της συλλογής. Οι λέξεις βρίσκονται στο χαρτί για να δηλώσουν συμβάντα της ζωής ή γεγονότα της φαντασίας με τον πιο αληθινό τρόπο. Η διασταύρωση της ζωής με την ποίηση μας χαρίζει το σημείο εκείνο όπου η ποίηση βρίσκει τον καθένα μας.
Τα ποιήματα του Λαμπρέλλη τα χαρακτηρίζει ένας αυτοσαρκαστικός τόνος και μια ειρωνική χροιά που αποσκοπούν στην έμφαση του νοήματος. Χρησιμοποιεί λέξεις απλές και σκόρπιες ομοιοκαταληξίες ώστε να επικοινωνήσει με τον αναγνώστη, εφόσον εκείνος είναι έτοιμος να ακούσει το εκάστοτε ποίημα. Στον τίτλο της συλλογής κρύβεται ένα μεγάλο μυστικό. Αυτός που στοιχηματίζει με το σκοτάδι είναι ο ποιητής, που ενώ γνωρίζει το βάθος και τις παγίδες που κρύβει η έλλειψη ορατότητας, ρισκάρει να βουτήξει στο έρεβος. Επιθυμεί να φέρει στην επιφάνεια θησαυρούς με κίνδυνο πάντα την απώλεια του εαυτού του.
