Το μυθιστόρημα Θύματα ειρήνης είναι η δεύτερη εμφάνιση του Βασίλη Βασιλικού στη νεοελληνική πεζογραφία μετά τη νουβέλα Η διήγηση του Ιάσονα. Η ιδιωτική έκδοση των Θυμάτων ειρήνης πραγματοποιείται το 1956, με την παρότρυνση του Αντώνη Σαμαράκη. Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία μιας συντροφιάς επτά νέων ανδρών, που ωριμάζουν με τον πλέον επώδυνο τρόπο των αρχών της δεκαετίας του 1950, αναζητώντας τον έρωτα και την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.
Ο Βασίλης Βασιλικός μέσα από τις σελίδες του βιβλίου εμφανίζει πάλι τα γνώριμα θέματά του. Το φόβο για την ειρήνη, το ανικανοποίητο των ανθρώπινων σχέσεων και την αναζήτηση της ταυτότητας. Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Ζήσιμος και η παρέα του έχουν ως στόχο να επαναφέρουν τις κλεμμένες αρχαιότητες στη χώρα μας. Ο στόχος όμως θολώνει από την απερισκεψία του Ζήσιμου, που κάνει τα σχέδια και που η αποτυχία της προσωπικής του ζωής μοιάζει σαν να τον καταδιώκει.
Η μόνη μορφή που μένει άθικτη είναι του Ηλία. Είναι ο πιο σκεπτόμενος της παρέας ο άνθρωπος που θέλει κάτι να αφήσει και που παλεύει να γεμίζει τις λευκές κόλες του χαρτιού. Παράλληλα είναι βαθιά ερωτικός. Η άμυνα αυτή τον σώζει και δεν βυθίζεται αύτανδρος μαζί με τους υπόλοιπους. Αυτή είναι και μια ελπίδα ότι κάποιοι από τους νέους θα προχωρήσουν. Και όταν βαδίσουν αρκετά τότε δεν πρέπει να γυρίσουν να κοιτάξουν πίσω. Γιατί η ζωή πηγαίνει μόνο πάντοτε μπροστά.
Το μυθιστόρημα Θύματα ειρήνης μοιάζει σαν να γράφτηκε σήμερα. Είναι επίκαιρο και έχει την φρεσκάδα των καλών βιβλίων. Για αυτό το λόγο σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
