Στις «άκακες» συγκρουσιακές περιστάσεις μιας απλής καταιγίδας «καμώνεσαι το γενναίο». Και ενώ με θρασυδειλία υψώνεσαι -όλος ένα ανάστημα μπροστά στους βολικούς εχθρούς- όταν τολμάς να αναμετρηθείς με όσα σε ξεπερνούν, ψάχνεις απεγνωσμένα για ένα εξίσου βολικό καταφύγιο. Είναι στην ανθρώπινη φύση να καταφεύγει σε θεμιτά και αθέμιτα μέσα απόκτησης της ασφάλειας.
Και ο φόβος, αυτή η αιώνια δικαιολογία κατά της ωρίμανσης, το αποκούμπι υπέρ της αδράνειας, το αυτοσαμποτάζ στο μεγαλείο του, δε φαίνεται να είναι εν τέλει αξιόπιστη βάση. Μέσα σ’ αυτήν την αυτιστική αυτολύπηση σημείο αναφοράς η φωτογραφία. Σύμβολο συμφεροντολογικής μίξης του παρελθόντος με το παρόν και αναπόδραστα με το μέλλον.
Εκεί...
Να κουρνιάζεις στο ξεκλείδωτο εκάστοτε γνώριμο του πράγματος.
Να σέρνεις εκβιαστικά το οικείο στο ανοίκειο.
Να του δίνεις προοπτικές σφετερισμού στη ζώνη άνεσής σου.
Να βασίζεσαι στα τυχαία και τυχάρπαστα.
Να γίνεσαι έρμαιο της βολής σου.
Να ασφαλίζεσαι με ενισχυμένα συστήματα κλειδώματος και να εξασφαλίζεις ψήγματα ασφάλειας (όχι εδραιωμένης).
Να αιωρείσαι σε μία τυπολατρία του «μαζί» ή, για την ακρίβεια, του δυσβάσταχτου «όχι μόνος».
Κάπου φαίνεται αποτυπώθηκε σε ψυχή και διάνοια ότι «η ασφαλέστερη κρυψώνα» δεν είναι η αμεσότητα. Αυτή απαιτεί οριοθέτηση και στέρηση. Η στιγμή που αποφασίζει κανείς να επιλέξει τη σαφήνεια είναι και η στιγμή που αναπόφευκτα εγκαταλείπεται και εγκαταλείπει. Δε μπορείς να κάνεις το καθετί. Δε μπορείς να είσαι ούτε να τοποθετείσαι ανυπερθέτως. Το να αφήνεσαι στο ευρύχωρο και ευάερο αχανές, κάνει τα λάθη να φαίνονται λιγότερο εμφανή. Εκείνη η καταχραστική ωραιοποίηση του φόβου, το μοιρολατρικό του αβοήθητου επιτρέπει και συγχωρεί αστοχίες. Δικαιολογεί τις μη δεσμεύσεις.
Οι ευχές-στόχοι μέσα της ψυχής προκειμένου να φτάσει σε μια βαθύτερη ικανοποίηση απ’ την απλή ενασχόληση με τα πράγματα. Πρόκειται για αυθεντικές ρίζες ύπαρξης, συχνότατα θύματα κάθε προσλαμβάνουσας του μυαλού.
Το μυαλό νοιάζεται να καλύψει κενά, να φέρει μετρήσιμα αποτελέσματα, να απωθήσει δυσάρεστα συναισθήματα και να μεριμνήσει για ασφάλεια.
Η καρδιά, από την άλλη, αγαπάει το ταξίδι και δεν επιζητά χιλιομετρικά ορόσημα. Θέλει να ζήσει το οποιοδήποτε κάτι, να έρθει σε ανώτερη κατάσταση συνειδητότητας.
Επιθυμίες μυαλού και ευχές καρδιάς σε συγκρουσιακή συνύπαρξη. Η πλουσιοπάροχη «οκνηρία» να αποτελεί ασφαλές κατάλυμα για τον ουσιαστικά ανώριμο και φοβισμένο, αλλά απειλή για τον συγκροτημένο. Φαίνεται να προτιμάται το μούδιασμα, συναισθηματικό και νοητικό.
Η απεγνωσμένη προσπάθεια να επιβληθούμε στο μυαλό και κατ’ επέκταση στα συναισθήματα που το ίδιο γεννά. Η εγγενής ανάγκη να το θαμπώσουμε με δόσεις καθησυχασμού ότι χτίζονται τάχα σταθερές βάσεις στο ασταθές της ζωής… Ότι μπορεί κανείς να βρει τον εαυτό μέσα στη ίδια τη μαγική του εικόνα.
Η φυγοπονία δε είναι στοχοπαγίδα. Με την πεποίθηση του παιδιάστικου τρυπώματος στο ασφαλές, κακοποιούμε τυχόν δυνατότητες και καταδικάζουμε ευχές.
Τόσο κακό, τόση αγωνία εν μέσω καταιγίδων, κεραυνών και ανθρωποκυνηγητού δεν υφίσταται ποτέ για το τίποτα… Τόσο κακό υφίσταται ακριβώς για την πολυσημία του σκέτου -πλην σημαντικότατου- «κάτι»… Αυτού του «κάτι», που σπεύδουμε να τετραγωνίσουμε με τη λογική. Όχι απλά δεν τρέχει τίποτα… Τρέχουν πολλά, όταν εμπλέκεται αυτό το «ρεμάλι, ο ψυχισμός».
Υ.Γ: Οδηγός ευχών (για άπιστους):
Αν ακολουθώντας την ευχή σας κερδίζετε συνεχώς ενέργεια, ικανοποίηση και σταθερότητα…
Αν η ζωή φαίνεται να παίρνει μία ρότα και οι αμφιβολίες αρχίζουν να μειώνονται, τότε βαδίζετε προς τη σωστή κατεύθυνση!
(…«μέχρι νεοτέρας φωτογραφίας», όταν πάλι το παρόν γίνει παρελθόν. Καλή διαμονή στη νέα ανάμνηση…)
