Πλαστική Άνοιξη τιτλοφορείται η πρώτη ποιητική συλλογή της Στέργιας Κάββαλου (γεν. 1982) από τις εκδόσεις Εκάτη. Ήδη από το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Αλτσχάιμερ Trance (με το οποίο ήταν υποψήφια στην κατηγορία Πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του λογοτεχνικού περιοδικού Διαβάζω) η Στέργια Κάββαλου έβαλε την προσωπική της σφραγίδα στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο τίτλος και μόνο αρκεί για να μας εισαγάγει η ποιήτρια στον χώρο όπου όλοι μας ζούμε, μα δεν υπάρχουμε και αυτό γιατί μάθαμε να βλέπουμε χωρίς να κοιτάμε, αφού την προσοχή μας τραβά κάθε τι εφήμερο και ανούσιο.
Στην Πλαστική Άνοιξη η υπερρεαλιστική θέαση, από την πλευρά της ποιήτριας του χώρου, καθώς και η μικρή φόρμα είναι τα στοιχεία που δίνουν το ρυθμό στους στίχους οι οποίοι αποδίδουν τις σκέψεις της Στέργιας. Σκέψεις πάνω στην καθημερινότητα που ζει, μόνη ή με άλλους, στο δρόμο ή σε ένα δωμάτιο, στο τώρα ή στο πριν, στο πραγματικό και το φανταστικό και συναισθήματα ανθρώπινα που ζητούν να χλευάσουν, να στηλιτεύσουν, να εξοργίσουν, φορές να νοιαστούν για τον συνάνθρωπο, για τη μάνα, τον εραστή, τον ίδιο τον Χριστό.
Μέσα από φράσεις κοφτές ξεδιπλώνεται ο μύθος και το έλεος, η λογική και το άλογο. Η ποιήτρια Στέργια Κάββαλου ξεγυμνώνεται σε όλους εμάς χωρίς αιδώ, εκπαιδευμένη όμως «να θυμάται για αιώνια δεύτερα, να πονά μέχρι τα φοβισμένα κόκαλα της ανθρωπότητας όλης, να διψά για αντιστροφές, ανατροπές κι αποσχίσεις…» πότε ο εαυτός της, πότε ο κόσμος όλος, ποτέ όμως σαν μια ακόμα περαστική από την σύγχρονη ποίηση.
