Όντας η ίδια παιδαγωγός κι έχοντας μεγαλώσει ανάμεσα σε παιδιά, μεγαλώσει παιδιά (αδέρφια) και δουλέψει με παιδιά για χρόνια, οι παιδικές ιστορίες πάντα με συντρόφευαν. Εκείνες που διάβαζα εγώ στους μαθητές και τ' αδέρφια μου, αλλά και στον εαυτό μου όταν ήμουν μικρή. Παρ' όλα αυτά, ένα βιβλίο με πρωταγωνιστή ένα παιδί και σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ομολογώ πως δεν είχα ξαναδιαβάσει.
Ο Μανωλάκης σε κερδίζει αμέσως. Διέπεται από αμεσότητα, απλότητα, ειλικρίνεια και ρεαλισμό. Είναι αστείο, αλλά και συγκινητικό. Σε κάνει να σκέφτεσαι και να θυμάσαι. Πώς ήταν όταν ήμασταν εμείς παιδιά, τις καθημερινές καταστάσεις με γονείς, αδέρφια, φίλους κι όλες εκείνες τις στιγμές που περιέχονταν από συναισθήματα ζήλιας, θυμού, χαράς, φόβου, ενθουσιασμού, έκπληξης.
Αλλά δεν περιλαμβάνει μόνο μια απλή αφήγηση καταστάσεων. Προχωράει παραπέρα κι ακολουθεί τον πρωταγωνιστή - παιδί στα βάθη της ψυχολογίας του με όλα τα όμορφα κι άσχημα που γεννιούνται μέσα του. Αρκετά διαφωτιστικό, γιατί μας βοηθάει, κάνοντάς μας να μπαίνουμε στη θέση του ήρωα και να βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από τα δικά του μάτια, να συνειδητοποιούμε περισσότερα πράγματα για τα παιδιά απ' όσα νομίζαμε πως ξέραμε.
Το βιβλίο, γραμμένο από έναν ενήλικα (Μελίνα Λεγάκη) που δεν έχει ξεχάσει να είναι παιδί, απευθύνεται όχι μόνο σε παιδιά, αλλά και σε μεγάλους για να θυμηθούν την εποχή που υπήρξαν κι εκείνοι παιδιά, αλλά και σ' εκείνους που θέλουν να κατανοήσουν καλύτερα την εύθραυστη ψυχοσύνθεση των μικρών ηρώων που κυκλοφορούν μονίμως ανάμεσά μας.
