Η τρίτη πεζογραφική κατάθεση του Βαγγέλη Μπέκα, Οι αισιόδοξοι, χρησιμοποιεί την φόρμα του αστυνομικού μυθιστορήματος με δόσεις νουάρ και ως εκ τούτου διαφοροποιείται από τα δύο προηγούμενα βιβλία του τα οποία προσέγγιζαν το είδος της επιστημονικής φαντασίας. Ωστόσο οι προσδοκίες δεν διαψεύδονται: οι ήρωες του εξακολουθούν να είναι ενδιαφέροντες, η γραφή είναι πιο ώριμη, η ιστορία θίγει όπως πάντα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα διαχρονικής ή επίκαιρης διάστασης και η ευρυματικότητα η οποία χαρακτηρίζει τον συγγραφέα, παραμένει αναλλοίωτη.
Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, (ελαφρώς) περιθωριακός δημοσιογράφος σε ρόλο ντέντεκτιβ, παραμένει αισιόδοξος παρόλες τις απειλές των νεοναζί εξαιτίας των αντιρατσιστικών του άρθρων. Σπεύδει για βοήθεια στον ιδιόρρυθμο αστυνόμο Τζόκα, θρύλο στην Υποδιεύθυνση Ανθρωποκτονιών, κι εκείνος του ζητάει να κάνουν μια συμφωνία: θα τον βοηθήσει σε ό,τι χρειαστεί με την ομάδα που τον καταδιώκει, αρκεί ο Δημόπουλος να συνδράμει στην κρυφή έρευνα του Τζόκα για τη δολοφονία ενός διεφθαρμένου πρώην υπουργού. Μέσα από ένα πλέγμα εύθραυστων ισορροπιών και σχέσεων, έντονες εικόνες από την Αθήνα που σπαράζει και μια γραφή μεστή και διόλου αναμενόμενη, ο Μπέκας επεξεργάζεται με επιτυχία το «νήμα» του suspense και καταφέρνει να στήσει μια ιστορία η οποία διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η απόδοση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των ηρώων και ο σχολιασμών των αδυναμιών τους δίνουν ζωντάνια στο βιβλίο όπως και οι πολιτικοί σχολιασμοί οι οποίοι ενσωματώνονται ομαλά και δίνουν το στίγμα της πολιτικής προσωπικότητας της εποχής και των ανθρώπων της.
Με αυστηρά μελετημένη απόδοση των λεπτομερειών της πλοκής και έντεχνα δομημένη κεντρική ιδέα, ο Μπέκας κατορθώνει να εκμεταλλευτεί την εμπειρία των προηγούμενων (ωραία) πολύπλοκων βιβλίων του και να διατηρήσει την ιδιαίτερότητα της ματιάς του ενσωματώνοντάς την σε ένα είδος το οποίο μοιάζει να υπηρετεί πολύ καιρό μες στο μυαλό του και να το μεταφέρει στο χαρτί πολύ καλά.
