του Νέστορα Ι. Πουλάκου
Καλλιέργεια του Αίματος, Γιώργος Κ. Καραβασίλης, Ποίηση, Σελ. 117, Εκδόσεις Γνώση, 1984
Βραχνή μακρόσυρτη φωνή/ Με τη θλιμμένη ικεσία/ Θαμμένη επιθυμία σάρκας/ Της Θερινής αυγής/ Τα χέρια μας δεν μίλησαν ποτέ/ Ματιές παράλληλες χαμένες.
(Το Τατουάζ, Τα Φιλέρημα, 1979 - 1983)
Κι εκεί κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80 ο ποιητής Καραβασίλης συγκεντρώνει τις πρώτες του τέσσερις συλλογές (Η γραφή και το μαχαίρι - 1970, Καλλιέργεια του αίματος - 1974, Τα ηδυπαθή - 1976, Τα μυστικά δωμάτια του πύργου - 1978) και μαζί με τα "Φιλέρημα" και τις "Φαγιάντσες" εκδίδει την "Καλλιέργεια του αίματος", εξ ονόματος μιας γενιάς που την έθρεψε το αίμα κι έδινε λίγο από αυτό στους αναγνώστες της.
Ο άνθρωπος που επιμελήθηκε Μπρετόν και Μαρκήσιο Ντε Σαντ, έγραψε δοκίμια για τον μέγα Ρενουάρ, μετέφρασε από Τουργκένιεφ μέχρι Ελυάρ κι από Κορμπιέρ μέχρι Αντρέγεφ, ο άνθρωπος που πίστεψε στην Αριστερά και στο ποτό, λάτρεψε την παρέα και τη συντοφικότητα, βαρούσε τη γροθιά του στο τραπέζι για τα ζητήματα που αφορούσαν την ποίησή του, ένα μαχαίρι και η γραφή του η ίδια.
Σαν άλλος Θεόφιλος Γκωτιέ πήγε παραπέρα τον στίχο. Πήγε παραπέρα κι ο ίδιος. Η β΄μεταπολεμική γενιά παρούσα στα μάτια, στην γραφίδα του το φαίνεσθαι της απόγνωσης. Ο έρωτας παρόν. Ο υγρός έρωτας μα κι ο θάνατος.
Αυτός τον βρήκε παγανιά το 2004.
Θάλασσα και Συγχρονισμός, Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου, Ποίηση, Σελ. 29, Εκδόσεις Ύψιλον, 1991 (1952)
Ακόμα μια νύχτα σπαταλημένη/ Ακόμα μια / νύχτα / κάτω από τους ίδιους αστερισμούς. Περιμένουμε / χωρίς να περιμένουμε, / ελπίζουμε χωρίς να ελπίζουμε.
Αστική κουλτούρα και παιδεία. Και ψυχαγωγία στο έπακρο. Μπον βιβέρ και διασκεδαστής. Μα πάνω απ' όλα ποιητής και αρνητής μικροαστισμών. Στα '50s έκανε μεγάλη ζωή, ταξίδια και ποτά, διασκεδάσεις και άλλα πολλά. Τα λεφτά πολλά αλλά τελειώσαν. Και η μιζέρια κι η παρακμή παραμονεύουν.
Εκ Θεσσαλονίκης ερχόμενος πιστός οπαδός του Ρεμπώ και του Ζολά. Τους μετέφρασε άλλωστε. Εναγώνια γραφή και ψήγμα ατόφιο λαϊκό με δόσεις εστέτ και μποέμ ζωής αλά παριζιέν, που λέει ο λόγος.
Στα 21 του, μόλις, γράφει αυτό το ποιητικό μονόπρακτο για τη θάλασσα, που φαινόταν καθάρια και φωτεινή, από το λουξ ξενοδοχείο του -τότε- αστικού Λουτρακίου. Γιατί μετά Παπανδρέου και σοσιαλισμός, τα μπάνια του λαού, ρημάξανε τα πάντα και πάνε στο διάολο.
Όπως στον διάολο έζησε και ο ποιητής της.. ζωής. Που τίμησε την αγάπη, τον έρωτα και την καλοζωΐα. Κι ας κυνηγήθηκε για την ομοφυλοφυλία του. Και τι; Ποιος μπορεί να γράψει στα 21 του τέτοια πρόζα; Θεατρικό που τα λέει τσουβαλάτα για μια κοινωνία μετεμφυλιακή που ζούσε στις στάχτες του παγκοσμίου πολέμου και γλεντούσε με τζαζ Σινάτρα και Χόλυγουντ Κάρι Γκραντ.
Ο Ασλάνογλου όσο κι αν έζησε στο περιθώριο μετά την ξέφρενη ζωή των πρώτων δεκαετιών, όσο κι αν γιουχαΐστηκε, ξεφωνήθηκε -του την έπεσαν κανονικά-, κι αν τα λεφτά τελείωσαν και τι; απέδειξε σε όλους ότι στις μόλις επτά συλλογές του και τα 122 ποιήματά του τα είπε όλα γιατί τα έκανε όλα.
Έφυγε από τον μάταιο κόσμο το 1994.
Χαίρετε, Γιώργος Βέλτσος, Ποίηση, Σελ. 58, Εκδόσεις Πλέθρον, 1995
Γυρίζω με τα πόδια εγώ/ σαν τον απόστολο εις την οδόν/ που καταδιώκεις/ σαν το νυκτόβιο τραβεστί/ που λοιδορείς απ' το τζάμι/ εκτός κι αν είμαι ποιητή/ το ποίημα/ ο διωγμός/ η λοιδορία του ποιήματος/ η βία.
(Via Flamina)
Εκεί πάνω στους πρόποδες του Λυκαβητού που μένει, η Αθήνα απλώνεται στα πόδια του, η ζωή αναδεύει μυρωδιές χάους και ερωτικούς χυμούς ξεχειλίζει η ατμόσφαιρα της πόλης των λόφων, των βουνών, των ποταμών και της χαβούζας.
O Bέλτσος είναι μάγκας γιατί του την πέφτουν όλοι. Οι πιο πολλοί χωρίς λόγο γιατί έχει γίνει must. Έτσι από σπάσιμο αυτός συνεχίζει. Ένα το κρατούμενο. Δυο τα κρατούμενα. Από το 1971 έχει εκδώσει καμιά τριανταριά μελέτες κοινωνιολογικές, πολιτικές, φιλοσοφικές.. τα λέει και στους δημοσιογράφους αμά λάχει. Τα κρατούμενα τρία γιατί γράφει και για τους νεολαίους στην Athens Voice και για τους παλαιοαριστερούς στα Νέα.
Τα κρατούμενα τέσσερα; Δεκατέσσερις συλλογές από το 1993 και τα ποιητικά του άπαντα όλο ποιότητα από την Ίνδικτο σαν πέρυσι ήταν θυμάμαι. Λες και είχε την ποιητικότητα δεκαετιών ζωής και την ξέρασε όλη μονοκοντυλιά με τη μία και χωρίς δάκτυλο μέσα σε δέκα χρόνια. Μα να βγάλει κι άπαντα θέλει και κότσια.
Κι εκεί που λες να σου κι ο ακαδημαϊσμός. Στο επάγγελμα και στο χαρτί. Βγαίνει όλος ατόφιος, με τον Σημίτη τον κολλητό του παρέα. Του διαβάζει ποίηση για Πασόκους, για να μαθαίνει κι ο Χυτήρης. Όταν γράφει για τραβεστί στη Συγγρού, κάτι ξέρει.. έξω από το Πάντειο είναι και τις έχει ζήσει.
Η ποίηση του Βέλτσου είναι από άλλη διάσταση. Όπως κι ο ίδιος. Ζωή, χαρτί, μεγαλοαστική πένα και σκέψη. Πνευματικότητα σε όλο της το μεγάλειο. Με απλά λόγια λιτά. Βέβαια η συνδιαλλαγή με τους αρχαίους και τους λατίνους φέρνει μεγάλοσχημες φράσεις και λεξιλόγιο εξαντρικ, εννοείται κι αυτό απλοϊκό, σπιντάτο σαν σφαίρα μπάτσου που σου καρφώνει το μυαλό μπαμ μπαμ.
Η αντιπάθεια στον Βέλτσο μπορεί να φαίνεται στη φάτσα του και στο κάπως για.. κάποιους αλλά πιάστε τα κυβικά ποίησης του. Εκεί σας θέλω!
