Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 23

Το βιβλίο της ποίησης του Αιμίλιου Έδεν

Το βιβλίο της ποίησης, ποίηση, Αιμίλιος Έδεν, Εκδόσεις Ιανός 2013

 

«Δεν υπάρχει αλήθεια υψηλότερη από τον άνθρωπο». Τη λακωνική παροιμία της Ινδικής σοφίας προτάσσει ο συγγραφέας Αιμίλιος Έδεν στο πολυσέλιδο βιβλίο του, που τιτλοφορείται Το βιβλίο της ποίησης από τις  Eκδόσεις Ιανός. Ο άνθρωπος σε κάθε ιστορική του αναφορά στέκει αναμφίβολα στο κέντρο τόσο της συγγραφικής έγνοιας του ποιητή όσο και στα περιγραφικά πέριξ των πόλεων και χωρών που παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου. O άνθρωπος κι ο ελληνικός πολιτισμός που παραμένει -σύμφωνα με τα γραφόμενα του ποιητή- το κομβικό σημείο αναφοράς των άλλων πολιτισμών, αποτελούν τους κεντρικούς άξονες πάνω στους οποίους πραγματώνεται η βασική έννοια της πονεμένης Ελλάδας που υποφέρει. Ο ποιητής αισθάνεται το όλο βιβλίο ελάχιστη προσφορά στον πολύπαθο λαό του.

Η ποιητική συλλογή χωρίζεται σε 5 μεγάλες ποιητικές ενότητες με τους παρακάτω τίτλους Ορφέας. Αναφορά στον ισορροπιστή του ονείρου, Υπερρεαλιστικό παράρτημα, Το ειδύλλιο της θάλασσας, Ρυτιδωμένες μνήμες, Κύπρος Μικρό μνημόσυνο στους ήρωες και δυο ενότητες πεζών κειμένων με προεκτάσεις στοχασμών σχετικούς με τον Ορφέα και την Δελφική Ιδέα. Μακροσκελή ποιήματα με επικολυρικές περιγραφές, ελλειπτικοί στίχοι με συμβολικά νοήματα, επικλήσεις αρχαίων ελλήνων θεών και ηρώων, νησιά όπως η Αστυπάλαια, η Σαμοθράκη, η Άνδρος, η Νίσυρος πλέουν στις εικόνες των ονείρων του, έννοιες όπως η ζωή, ο θάνατος, ο χρόνος, τα γηρατειά, η εφηβεία, ανθρώπινες φυσιογνωμίες ξεχασμένες ξεπηδούν από την λήθη των ανθρώπων και γεννιούνται εκ νέου στην αέναη μήτρα της μνήμης που θάλπει η γραφίδα του ποιητή.

Βαθύτατα ορφικός, παιδί της γης και του αστερόεντος Ουρανού, με την διττή ιδιότητα του ποιητή και του ζωγράφου, ο Αιμίλιος Έδεν αποτιμά την λυτρωτική ωφέλεια του φωτός, γι’ αυτό ακριβώς και την αναζητά.  Μοναχικός και συνάμα οικουμενικός συμπυκνώνει στη σκέψη του τον ανθρώπινο πόνο και τον αποδίδει στο Θεό, «Ω, Δημιουργικέ Θεέ. / Είμαι μαζί σου, / Μέσα /Στα αρχαιολογικά πρωινά / Της προσφοράς, / Με τον οικουμενικό πόνο / Για τον άνθρωπο.»

Με ποιητική φωνή άλλοτε σταθερή και άλλοτε τρεμάμενη, με επαναλήψεις ρημάτων ενδεικτικών της ανθρώπινης πληγής,  «υποφέρω / δε μιλάω / δε γελάω», πορεύεται τον προσωπικό του ποιητικό χρόνο διασώζοντας την αιωνιότητα, «Μπορεί / Να αποκοιμιούνται / Οι παιδικές μνήμες / Πολύ πριν το ηλιοβασίλεμα. / Μπορεί /Να χάθηκαν / Η παιδική γειτονιά, / Ο πετροπόλεμος, / Τα ξένοιαστα χαμόγελα, / Το μορτάκι, / με το πληγωμένο γόνατο, / Αλλά / Η αιωνιότητα μένει…». Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές μοναξιάς, «Γιατί θέλω να ξέρεις / Πως τίποτα / δεν αξίζει τόσο / Όσο /Να μπολιάζει / Τη ρίζα / Μιας ελιάς / Ένας / Άνθρωπος / Με τα μετακάρπια / Ματωμένα / Στην αιωνιότητα. / Καληνύχτα, /μείναμε όλοι και μόνος.» προβάλλει την αξία συμβόλων που φωτίζουν  την αιωνιότητα.

Και πλάι στην αιωνιότητα ένα κομμάτι αισιοδοξίας που δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς. «Θέλω να ξέρεις, / Ακόμα υπάρχει / Ένας μικρός / Χώρος / Στο συκώτι μου. / Που ελπίζει, / Αναγεννάται κάθε που ξημερώνει.»

Αναστασία Γκίτση