θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που πέφτουν τα φύλλα
για τον τρόπο που πέφτει μια σταγόνα ιδρώτα
στο ξέφωτο στήθος σου
για τον τρόπο
που κάθεσαι απέναντί μου
θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που δίνουμε υποσχέσεις
σαν τους μεγάλους
που όλο μιλούν για ειρήνη
και διαφυγόντα κέρδη
θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που οι μπάτσοι
αστυνομεύουν τον κάθε χώρο
τις αποβάθρες
τις πλατφόρμες
τα μουχλιασμένα από την πολυκαιρία
και την αναλγησία διαμερίσματα
θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που διασταυρώνονται
τα συνοικιακά λεωφορεία
φρακαρισμένα από ιδρωμένες γραβάτες
και σκονισμένα παπούτσια
αγχωμένων δημοσίων υπαλλήλων
τα απογεύματα θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τον καιρό
στα πρώην εργατικά μαυσωλεία
στις λέσχες βιομηχάνων
και τα κρατικά μπουρδέλα
όπου συνωστίζονται έγχρωμες
αλαφιασμένες μετανάστριες
θα ήθελα να μιλήσω
για τις σκληρές μέρες
των οικονομικών κρίσεων
και τις σκοτεινές νύχτες
των ξεχειλισμένων ερώτων
Άτιτλο
Κάποτε ήμουν καλός.
Κάποτε ήμουν δίκαιος.
Με την αγάπη άνω θρώσκεις.
Πολύ αγάπησα.
Όταν η ευτυχία πετιέται στα σκουπίδια,
έρχεται το κτήνος.
Απομακρυνθείτε.
Πλησιάζει.
Αναστάσιος Δρακόπουλος
Φθινοπωρινή ισημερία
Η πόρτα κλειδωμένη
σταγόνα τη σταγόνα
το δωμάτιο ασφυκτιούσε
ο δρόμος καιροφυλαχτούσε
οπλισμένος
φωτεινές εκσπερματώσεις
έπεσε η νύχτα
η μικρή πέθανε
μόνο ένα τσιγάρο
η θρόμβωση των μαρμάρων
είχαμε αγαπηθεί
Χαράλαμπος Κοκκινίδης
Ολιγόλεκτα
- Χασίς με καλαμάκι;
Και σου είπα να μην
πιεις...
Θα σε χαλάσει ο πάγος.
- εγώ ή Εγώ;
Μάλλον εγώ,
επειδή δεν είχα
ποτέ
μαθητή με τ' όνομα
Ιούδας.
- Η επανάσταση
γάβγιζε
όλη νύχτα...
Καιρός
να δαγκώσει
και κανέναν.
- Υπάρχει μόνο μία
(δι)έξοδος...
Το νου σου λοιπόν
στο λαβύρινθο
κι όχι στο
Μινώταυρο.
- Στρίμωξες όλες
τις καλές στιγμές σ' ένα
σπιρτόκουτο,
κατά τον χωρισμό!
Έτσι μπορούσες να τις
χωρέσεις
στην κωλότσεπη.
- Ήθελε μεγάλη
προσπάθεια η αποτυχία.
Τελικά το πέτυχα...
Απέτυχα!
No
rebounds...
- Οι καλοί πεθαίνουν
πάντα...
τελευταίοι!
Υ.Σ.: (αν τους θυμάσαι).
Ευριπίδης Δρατσέλος
μιάΩ.τσόκαΜ.τηςΧ.φωτιάς
Στάχτη στον καφέ
Σμιχτά στα απελέκητα
λόγια της Ώρας.
Ρέει στην καρδιά Μέρες
το ροκανίδι,
σε πίσσα σβολιασμένη.
Χρόνια καλύπτει,
κι αφήνει μοναχά
μια υγρού πυρ γουλιά.
Βασίλης Ντιλιάς
Τούτη την ώρα
Τούτη την ώρα,
ο μοναχός ξυπνάει λυσίκακος, η προετοιμασία για την πρωινή προσευχή,
ο εργάτης αποτινάζει τον τελευταίο μυϊκό σπασμό, η αγωνία του μεροκάματου,
ο αδέσποτος σκύλος ακόμα τριγυρνάει, κανείς δε νοιάζεται,
ο μεθυσμένος απόκαμε, αφέθηκε στη θαλπωρή της απάνεμης γωνιάς,
οι ξενύχτηδες ακόμα ψάχνουν, το τελευταίο ανοιχτό πατσατζίδικο
κι εγώ, με τα υπομνήματα καταχωρημένα στους δαίδαλους του μυαλού,
περιμένω…
τα βήματά σου στο κεφαλόσκαλο,
το κλειδί να γυρνάει στην πόρτα,
τη μορφή σου να φωτίζει το σκοτάδι,
ανώφελο,
ήταν η καθαρίστρια που έξυνε τις μνήμες απ’ το διάδρομο.
Τούτη την ώρα
λατρεύω τη σιγαλιά της μοναχικότητας.
