Μέσα σε ένα Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ένας άνδρας και μία γυναίκα παίζουν πινγκ-πονγκ με λέξεις. Ο φύλακας του Μουσείου φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, ένας σαρκαστικός σεξιστής με μια «καρδιά Homo Cynicus», ενώ η διευθύντρια παρουσιάζεται εγκλωβισμένη μέσα στους (αυτο)περιορισμούς της, όπως ίσως φανερώνει το κλουβί που κρατάει μέσα στο γραφείο της, με μια ερωτική δίψα που αδημονεί να σβήσει μέσω της συγγραφής ροζ διηγήσεων. Και οι δύο μονολογούν, μέχρι την δεύτερη σκηνή του έργου, την οποία αποτελεί η συνάντησή τους στον τρίτο όροφο, όπου και πραγματοποιείται η γνωριμία τους.
Από εκείνη την στιγμή και μετά, το έργο παρουσιάζει συνεχείς μεταβολές στην τοποθέτηση των χαρακτήρων μέσα από ένα παιχνίδι ανταλλαγής ρόλων, θέσει και φύσει, ώσπου σταδιακά αγγίζει το παράλογο. Ένα παιχνίδι έρωτα και εξουσίας μεταξύ δύο ανθρώπων, με φόντο τα σπάνια εκθέματα χερσαίας ζωολογίας, που συνεχώς ανατρέπεται. Τελική αναδόμηση των ηρώων πραγματοποιείται μόνο στην καταλυτική τελευταία πράξη, όπου το αλλεπάλληλο κομμάτιασμα των δύο προσώπων συναρμολογείται αιφνιδιαστικά στα μάτια του αναγνώστη και θεατή.
Το Εκτός Εαυτού της Μαρίας Γιαγιάννου παρουσιάζει την αποδόμηση των δύο φύλων μέσα από μια εναλλαγή ρόλων, έναν ακροβατικό χορό λόγου - αντίλογου διφορούμενων εννοιών. Η υπέρβαση του δίπολου «θηλυκό – αρσενικό» αποτυπώνεται εκπληκτικά, σχεδόν με τρόπο τελετουργικό, μέσα από το χιουμοριστικό πάντα πρίσμα του αυθορμητισμού, από τη μία καταργώντας τα στερεότυπα του φύλου και των κοινωνικών του διακρίσεων, από την άλλη δε προβληματίζοντας για το πόσο ιδρυματοποιημένος είναι τελικά ο άνθρωπος στη σύγχρονη κοινωνία.
Με τον πλάγιο σαρκασμό στο έπακρο, το όλο έργο αποτελεί μια αναίρεση του διεκπεραιωτικού τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να ζουν, να συμβιώνουν και να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Ανακατασκευή, λοιπόν, των φύλων, της σκέψης, του συναισθήματος, μια εύστοχη αλληγορία επιβίωσης, μέσω της κατάργησης των ορίων που περιστοιχίζουν την ύπαρξη στην κοινωνία των εκ-πτώσεων. Πραγματικά ιδιοφυής ο τρόπος που «ξεκλειδώνεται» το μυαλό μέσω του έργου, αναπρογραμματίζεται και εν τέλει ανασυγκροτείται σε ένα νέο είδος ανθρώπου: τον «Homo Libertatus».
