Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 20

Οι Μπητ, η ιστορία τους εικονογραφημένη - Aνάγνωση του Χάρβευ Πέκαρ

Οι Μπητ, η ιστορία τους εικονογραφημένη, Mελέτη, Χάρβευ Πέκαρ, εικον. Εντ Πίσκορ, μτφρ. Νίκος Βλαντής, Εκδόσεις Μαγικό Κουτί & Fata Morgana, 2012


Όπως θα ταίριαζε, νομίζω, άριστα στο πνεύμα και κυρίως τη βιοτή της γενιάς των Μπητ, κυκλοφορήθηκε από τις εκδόσεις Μαγικό Κουτί, ένα εικονογραφημένο βιβλίο, κατεξοχήν νεανικού, όχι όμως αποκλειστικά, προσανατολισμού, για την ιστορία των Μπητ, με τίτλο «Οι Μπητ, η ιστορία τους εικονογραφημένη», των Χάρβευ Πέκαρ και Εντ Πίσκορ, σε μετάφραση Νίκου Βλαντή.

Το βιβλίο αφηγείται, σε μια γραμμική θα έλεγα αφήγηση και διάρθρωση της ιστορίας του Μπητ κινήματος, τα γεγονότα που καθόρισαν και διαμόρφωσαν την εποχή των Μπητ, μέσα από τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα των εκφραστών του κινήματος.

Κρίνω πως είναι γραμμένο όπως θα ήθελαν οι ίδιοι οι Μπητ δημιουργοί. Δηλαδή με την πρωτοκαθεδρία να δίνεται στο ΓΕΓΟΝΟΣ, στη φορά της ίδιας της Ζωής που παρασέρνει και αρέσκεται σε εκτροπές και μετά στην... «πνευματοποίησή» της δια της Τέχνης. Και αυτό το γεγονός, η ωμή ζωή, δίνεται στο βιβλίο με έναν κομψά ξερό τρόπο αφήγησης, που νομίζω είναι ό,τι καλύτερο για να μείνουν πρόσωπα και γεγονότα στο μυαλό του αναγνώστη (κυρίως εφήβων αναγνωστών) και να κυκλοφορούν εκεί με τρόπο ανενόχλητα σφριγηλό. Η μετάφραση του Νίκου Βλαντή - γνωστού εκδότη και λογοτέχνη - αποδίδει άριστα αυτό το πνεύμα γραφής.

Για το κίνημα και τη γενιά των Μπητ πολλά έχουν γραφεί και πολλές μελέτες έχουν γίνει. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, γιατί θα ενδιέφερε ακόμη το σημερινό αναγνώστη, τον σημερινό άνθρωπο, ένα βιβλίο για ένα κίνημα που μοιάζει από καιρό παρωχημένο. Η απάντηση, που βρίσκω να έχει μια γερή υπαρξιακή θεμελίωση, είναι πως θα ενδιαφέρει πάντα το γεγονός η λεγόμενη «πνευματική» ζωή, η καλλιτεχνική δημιουργία, ο στοχασμός, να έχουν βαφτιστεί, κυριολεκτικά κα-τα-πο-ντι-στεί, ΠΡΩΤΑ στην ίδια τη ζέουσα ΖΩΗ, στο καθημερινό της πεζοδρόμιο, στο αιματωμένο Γεγονός της - όπως καθιέρωσε, απαράγραπτα πια, για την τέχνη και τη ζωή η γενιά των Μπητ, και κατά τούτο δεν θα συνυπογράψει ποτέ το Παρωχημένο της - ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν εχέγγυα ζωικής Αυθεντικότητας και όχι, όπως συμβαίνει στις αποστειρωμένες, βαθύτατα και εκφυλιστικά συντηρητικές και μαμόθρεφτα έμφοβες κοινωνίες του σήμερα, να αποτελεί «θεωρητική» υπόθεση κλειστής κάμαρας και γραφείου, στενότητας τεσσάρων τοίχων και καταθλιπτικά αδιακινδύνευτης ζωής...

Στάθης Κομνηνός