Ο Φίλιππος Αγγελής σκύβει για ακόμα μια φορά μπροστά στο στήθος της ζωής και χαϊδεύει κάθε ασπρόμαυρη σκοτεινή λακκούβα. Χώνεται βαθιά και χάνεται στα στενά δρομάκια της πόλης. Ξερνάει καθημερινότητες και φτύνει σιωπές. Αλήτικα και ρομαντικά χύνεται στο κορμί της... και εμβαθύνει στην εμμηνόπαυση της ύαινας. Ταξιδεύει σε κόσμους μαγικούς και απρόσμενους. Από τα βάθη του σκότους επιστρέφει πάντα ακέφαλος με καρδιά Δον Κιχώτη και αίμα, πόνο και πίκρα στα στερνά του.
Τα σκίτσα της Τζένης Χαλκιαδάκη σε κερδίζουν και δένουν πανέμορφα με τις εικόνες του ποιητή. Η πέτρα που γίνεται στάχτη και το βυζί γυμνό σαν αγκάθι. Τα μπούτια ανοιχτά και τα χέρια σκληρά μέσα στο σώμα.
Η ποιητική συλλογή του Φίλιππου σε κερδίζει γιατί σε ταξιδεύει σε κόσμο παραμυθένιο και συνάμα ζωντανό. Ο χρόνος δεν έχει ρόλο, παρά μόνο ο πόνος και η ηδονή, το χώμα και το σώμα. Στο μακρινό σκοτεινό φαράγγι της καρδιάς βυθίζεται. Στου κάπελα το ποτήρι με κράσο αιμάτινο και βαθύ κόκκινο πνίγεται ακόμα μια φορά.
