Top menu

Κ. Γερογιάννη: "Για να μπορέσεις να γράψεις, πρέπει πρώτα να έχεις ζήσει"

Σειρά: Τα blogs στο Vakxikon.gr
Αριθμός στη σειρά: 14
Από τον Σεπτέμβριο του 2010 
Συνέντευξη
στην Άτη Σολέρτη
(Σοφία Αργυροπούλου)

Γιατί “σπασμένα στόρια”;
Το όνομα προέκυψε μέσα από μια συζήτηση με έναν γνωστό κάποιο βράδυ, δημιουργώντας το blog. Σπασμένα στόρια για την βιαιότητα της ανάγκης να δραπετεύσεις, να φύγεις, ακόμα και αν αυτή η φυγή είναι νοητή, κοιτάζοντας τη θέα έξω από ένα παράθυρο. Από την άλλη, είναι και η τάση των ανθρώπων που διαβάζουν, να προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν, να κρυφοκοιτάξουν από το παράθυρο για να δουν τι συμβαίνει… Όταν δεις κάτι μισάνοιχτο, θες να κοιτάξεις μέσα.

Πώς είναι η θέα μέσα απ’ αυτά;
Η θέα είναι διαφορετική κάθε φορά. Εξαρτάται πάντα από τους ανθρώπους που περνάνε έξω από το παράθυρο, από την εποχή, από τις συνθήκες… Και από το αν είναι σπασμένα τα στόρια σε όλα τα παράθυρα ή μόνο σε ένα από αυτά. Κάθε πλευρά έχει άλλη θέα, έτσι δεν είναι;

Κάθε απόπειρα γραφής σου σε τι επιστρέφει;

Σε μένα την ίδια. Πηγάζει από βιώματα, από λέξεις και φράσεις που ειπώθηκαν, από πράγματα που διάβασα, από κάτι που είδα στον δρόμο… Νομίζω πως επιστρέφει σ’ αυτά κι έπειτα πάλι σε μένα, φιλτραρισμένη και “ρετουσαρισμένη”. Τώρα αν τύχει να επιστρέψει και στο μυαλό αυτού που θα διαβάσει κάποιο γραπτό μου, αν κάποιος αναγνωρίσει έστω και λίγο τον εαυτό του μέσα σε κάποιο από αυτά, τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα!

Πως προέκυψε η ανάγκη για τη δημιουργία του μικρού αστικού σου ημερολογίου;

Περπατώντας στον δρόμο… Ήθελα να αποτυπώσω αυτά που έβλεπα κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι, με τον δικό μου τρόπο. Δεν μπορούσα να φωτογραφίζω αυτά που έβλεπα, γιατί δεν ξέρω πώς. Και έπρεπε οπωσδήποτε να μπορέσω να στριμώξω μέσα στις περιγραφές μου χρώματα, συναισθήματα και αρώματα. Έτσι γεννήθηκε, απλά, με μολύβι και χαρτί, περπατώντας και κοιτάζοντας... Το ένα κομμάτι έφερε σιγά -σιγά το άλλο και δημιουργήθηκε αυτό το ημερολόγιο.

Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στις εμπνεύσεις σου;

Νομίζω έναν από τους σημαντικότερους. Κανείς δεν γράφει μόνο όταν είναι ερωτευμένος ή πληγωμένος από έρωτα. Παρ’ όλα αυτά είναι μια αφορμή, είναι ένας από τους λόγους που σε ωθούν να εκφραστείς, όποιον τρόπο και αν διαλέξεις να το κάνεις. Δεν έχει σημασία αν το εκφράζεις με ποίηση, μουσική, ζωγραφική, αν το κάνεις αναπολώντας τις μέρες με έναν άντρα ή μια γυναίκα, αν το κάνεις για να εξιλεωθείς, να βρεις το θάρρος να παραδεχτείς κάτι ή να διώξεις τον πόνο σου. Ο έρωτας σε κινεί, ακόμη κι αν είναι μάταιος. Και για ‘μενα υπήρξε αυτή η κινητήριος δύναμη πολλές φορές.

Ποια η δική σου σχέση με τη φυγή;

Με μισεί όσο την αγαπώ και την απεχθάνομαι όσο με λατρεύει. Φεύγω για να ελπίζω πως θα επιστρέψω κι επιστρέφω για να μπορέσω κάποτε να ξαναφύγω. Κάποτε ίσως να γίνουμε ξένες ή να συμφιλιωθούμε, δεν ξέρω ακόμα.

Ποιοι καλλιτέχνες/λογοτέχνες θεωρείς πως σε έχουν επηρεάσει;

Νομίζω πως δεν μπορώ να ξεχωρίσω ακόμα ποιος με έχει επηρεάσει περισσότερο. Εννοώ πως δεν ξέρω αν φαίνεται κάποια ξεκάθαρη επιρροή στα γραπτά μου, γιατί η αλήθεια είναι πως ακόμα μαθαίνω. Μαθαίνω περισσότερο να διαβάζω κι έπειτα να γράφω. Αγαπώ όμως πολύ -ανάμεσα σε άλλους- την Πλαθ, τον Μπουκόφσκι, τον Μπέκετ, τον Πεσσόα, τον Καβάφη, τον Σαχτούρη, τον Λειβαδίτη, την Γώγου, την Γουλφ… Και τους παραμυθάδες… Διάβαζα πολλά παραμύθια μικρότερη, και διαβάζω ακόμα…

Τι μουσική ακούς; Τι ρόλο παίζει η μουσική στις εμπνεύσεις σου;

Δεν μπορώ να μιλήσω για ένα ή δυο είδη μόνο. Ακούω οτιδήποτε “γιατρεύει” τα αυτιά μου, δεν επιλέγω κάτι συγκεκριμένο. Αγαπώ τις γυναικείες φωνές, την μελωδικότητα, τον ρυθμό, τους ήχους που μπορούν να σε ταξιδέψουν, από όποιο είδος κι αν προέρχονται. Τι ρόλο παίζει στις εμπνεύσεις μου… Δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω σ’αυτό, γιατί ακούω μουσική πολλές ώρες την ημέρα. Συνοδεύει την ζωή μου, όχι μόνο τα γραπτά μου ή τις στιγμές που γράφω κάτι.

Ποια η σχέση σου με τη μοναξιά;

Δεν είναι καλή η μοναξιά, όσο κι αν είναι υπεύθυνη για σελίδες γραπτών, και για πολλές ώρες ενδοσκόπησης. Πιστεύω πως προέρχεται από έλλειψη κατανόησης και αγάπης, γενικά πηγάζει από ελλείψεις και ταυτόχρονα τις δημιουργεί. Δεν τα πάω καλά μαζί της. Οι  περισσότεροι ζουν με τον φόβο της, ακόμη κι αν δεν το παραδέχονται. Της έχουμε επιτρέψει να μας περικυκλώσει, για να μπορούμε να παραπονιόμαστε γι’ αυτή και να νιώθουμε δυστυχείς. Έχω περάσει ώρες μοναξιάς, για διάφορους λόγους, και πάντα θα περνάω τέτοιες στιγμές. Αλλά νομίζω πως ποτέ δεν θα την συμπαθήσω πολύ, ακόμη και αν ξέρω πως βαθιά μέσα της κρύβει λίγο από τον εαυτό μου. Φυσικά δεν μιλάω για τις ώρες της μοναχικότητας. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό, είναι στην ουσία η επιλογή να κάνεις λίγη παρέα με τον εαυτό σου, να επαναπροσδιοριστείς και να ησυχάσεις από την φασαρία του κόσμου. Αυτού του είδους την μοναξιά λοιπόν, θα έλεγα πως την ζητώ πολύ συχνά.

Αν αγαπάς σαν τη σιωπή,
να αγαπώ σαν την απουσία;


Τι πονάει πιο πολύ, η σιωπή ή η απουσία;

Πολύ δύσκολη η ερώτησή σου. Υπάρχει σιωπή χωρίς απουσία και απουσία χωρίς σιωπή. Μοιάζουν και οι δύο πολύ, αλλά μπορούν να γίνουν εντελώς αντίθετες. Η σιωπή μπορεί να είναι απολαυστική όταν δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι. Εξίσου τρομακτική μπορεί να είναι και μια απουσία, όταν δεν συνοδεύεται από σιωπή. Νομίζω πως είναι κάτι που δεν ξέρω να απαντήσω.

Ξανά
Προσδιόρισέ μου
τη
γαμημένη
λέξη
“φόβος”.


Εσύ πως την προσδιορίζεις αυτή τη λέξη;

Φόβος είναι ό,τι στα σκοτάδια γιγαντώνεται, αλλά μικραίνει εύκολα όταν βγει στο φως. Θα μπορούσαμε να αναλύουμε για ώρες τι είναι ο φόβος, και πόσο έχει περάσει μέσα μας με κάθε δυνατό τρόπο, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Ο φόβος να κοιμηθείς με ανοιχτά στόρια και παρ’ όλα αυτά να έρχεται κάποιος και να τα σπάει, ο φόβος να τραγουδήσεις στον δρόμο για να μην σε πουν τρελό, ο φόβος να ξεκινήσεις τη ζωή σου, ακόμα κι ο φόβος να ονειρευτείς.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;

Φοβάμαι μην ξυπνήσω μια μέρα και δω πως ξέχασα να ονειρεύομαι.

Τι θυσίες απαιτεί η αυτογνωσία;

Δεν ξέρω αν απαιτεί θυσίες, απαιτεί όμως σίγουρα να αγαπάμε τον εαυτό μας και να μην τον φοβίζουμε. Ο καθένας θυσιάζει και κάτι διαφορετικό, δεν υπάρχει συνταγή. Και είναι μεγάλη υπόθεση να καταφέρει να φτάσει κανείς στην απόλυτη γνώση του εαυτού του. Δεν ξέρω αν το έχει κάνει κανείς, εγώ πάντως είμαι πολύ μικρή για να πω πως κατάφερα να φτάσω ως εκεί. Κάθε μέρα με ανακαλύπτω και διαφωνώ με τον εαυτό μου από την αρχή. Εξάλλου, πάντα τριγυρνάει στο μυαλό μας μια πολυδιάστατη εικόνα για το πρόσωπό μας, που μας έχουν μεταφέρει οι άλλοι. Δεν ξέρω αν βλέπουμε αυτό που είμαστε, ή αυτό που νομίζουμε πως είμαστε.

Τι δύναμη χρειάζεται για να αντικρύσει κανείς πραγματικά τον εαυτό του και ενδεχομένως να επαναπροσδιοριστεί;

Θα επαναλάβω περίπου τον ίδιο προβληματισμό με παραπάνω: Είσαι σίγουρη ότι μπορεί κανείς να δει όντως τον εαυτό του; Τα είδωλα μας ποτέ δεν είναι η ακριβής αναπαράσταση του εαυτού μας. Πολλές φορές τα φανταζόμαστε και δεν τα βλέπουμε όπως είναι, αλλά όπως μας τα παρουσιάζουν οι άλλοι. Όσο για τον επαναπροσδιορισμό… Ίσως να χρειάζεται ένα ισχυρό σοκ, δεν ξέρω… Ίσως η παντελής έλλειψη επικοινωνίας και επαφή με ό,τι γνώριμο υπάρχει στην ζωή μας. Οτιδήποτε από τα δύο και να διαλέξει κάποιος, μου μοιάζει αρκετά δύσκολο. Από την άλλη βέβαια, ο επαναπροσδιορισμός σημαίνει μεταφορικά και μια αναγέννηση, άρα από μόνος του είναι επίπονος.

Έζησα τον θάνατο δανεικό
Όπως ξεψυχούσε μια γάτα

Όπως ένας άγνωστος
Αποφάσιζε να πεθάνει
Σε μια σκεπή ή μια αυλή

Όπως καιγόμουν
Από έρωτα κι απόγνωση

Λοιπόν νομίζω είναι ώρα
Να κάνω τον θάνατο δικό μου.

Ποια μορφή θανάτου πονάει περισσότερο;

Θέτεις μια πολύ περίεργη ερώτηση… Ο κυριολεκτικός θάνατος υποθέτω πως δεν πονάει γι’ αυτόν που πεθαίνει. Είναι απλά η μετάβαση σε μία άλλη κατάσταση για τον ίδιο. Πονάνε πιο πολύ εκείνοι που μένουν πίσω. Δεν μου είναι εύκολο να προσδιορίσω πόσες μορφές θανάτου υπάρχουν, σαν μια μεταφορική έννοια, όμως, μπορώ να αναφέρω τον χωρισμό, απλά ως παράδειγμα. Όπως λένε, ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Ίσως να υποφέρουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, κάποιος περισσότερο, κάποιος λιγότερο. Κι αυτό γιατί αποκόπτεσαι από όλες σου τις συνήθειες, από όσα έφτιαξες και αγάπησες. Στην πορεία βέβαια, ανακαλύπτεις πως συνήθως, όπως κι έπειτα από έναν κυριολεκτικό θάνατο κάποιου αγαπημένου, ανακάμπτεις και συνεχίζεις τον δρόμο σου. Μερικές φορές έχεις πάρει και δύναμη, άρα αυτομάτως μέσα σου αναιρείς τον πόνο που βίωσες, σιγά -σιγά. Δεν ξέρω αν αναιρείται το αίσθημα της απουσίας, όμως το σίγουρο είναι ότι κάποτε το παίρνεις απόφαση. Μπορείς όμως να ξέρεις αν αυτή την φορά, θα πονέσεις λιγότερο ή περισσότερο από την επόμενη που θα αποχωριστείς κάποιον; Κάθε προηγούμενος θάνατος πονάει λιγότερο ή περισσότερο από τον επόμενο.

Τι αφήνεις και τι κρατάς απ’ τα παλιά;

Τα πάντα. Το παρελθόν παίζει μεγάλο ρόλο στο τι είμαι ως τώρα και στο τι –ενδεχομένως- θα γίνω. Είναι οι στιγμές στις οποίες έχω αφιερώσει χρόνο και φαιά ουσία. Κάποιες τις κουβαλάω μαζί μου γιατί δεν γίνεται διαφορετικά και κάποιες άλλες τις φυλάω στοργικά στα «κουτιά» μου. Έχω μάθει από αυτές και δεν μπορώ να τις πετάξω. Συνεχίζω όμως, γιατί το υπόλοιπο του εαυτού μου βρίσκεται παρακάτω.

Κατά πόσο βιωματική είναι η γραφή σου;

Πολλά από τα γραπτά μου είναι βιωματικά. Περιλαμβάνουν απλές παρατηρήσεις άλλων, συχνά κοντινών μου ανθρώπων και σαφώς δικές μου στιγμές. Μου αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες με διάφορους τρόπους και ψάχνω την μαγεία στις στιγμές που έχουν ήδη περάσει για να μπορέσω να την αποτυπώσω ξανά, να την μοιραστώ. Άλλωστε, λένε πως για να μπορέσεις να γράψεις, πρέπει πρώτα να έχεις ζήσει.

In the children's room
I’ve got a doll
that wakes me up at night
and holds her eyes still in day.

She reaches for a sea wall
in a room of blue and white,
even when the puppets say “she’s just a doll.”

But when the rainfall
gives me a fright
she says “Don’t worry; I will make your day!”

I get up, I grab my ball,
start looking for the knight,
a husband for my doll.

And then the cat meows to call
my mum.  She comes flying on a kite
and sings: “let’s waste another day!”

“No, mum, I know for good you’re gone,
but now, it’s alright
I’ve got a lover for my doll
and games to spend my day.”

Πως προέκυψε η ανάγκη να γράφεις και στην αγγλική γλώσσα;

Δεν ήταν ακριβώς ανάγκη. Ήταν περισσότερο μια διαδικασία αφομοίωσης. Έζησα ένα πολύ μικρό διάστημα στην Αγγλία πριν μερικά χρόνια. Σπούδασα πάνω στην αγγλική γλώσσα και παρακολούθησα μαθήματα πάνω στην ποίηση, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται το δεύτερο. Πέρασα λοιπόν μία περίοδο που έπρεπε να εκφραστώ στα αγγλικά, περισσότερο για λόγους επικοινωνίας. Από την άλλη, όσο απλή κι αν φαίνεται η γλώσσα αυτή σε πολλούς, για μένα κρύβει όμορφους ήχους και ρυθμό και ήθελα να δοκιμάσω τι μπορώ να κάνω μέσα από αυτή. Η διαδικασία πάντως, ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσα και απαιτητική.

Ξέρω πως γράφεις και παραμύθια. Στη γραφή σου επίσης συναντά κανείς σύμβολα που παραπέμπουν στην παιδική ηλικία. Ποια η σχέση σου με την παιδική ψυχή;

Οι πρώτες μου απόπειρες να γράψω είχαν τη μορφή παραμυθιού, απευθυνόμενου πιο πολύ σε ενήλικους.  Με συγκινεί πάντα η αθωότητα των παιδιών, η απλότητα και η ευφυΐα της σκέψης τους… Τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα αν όλοι σκεφτόμασταν όπως αυτά, αν ξεχνούσαμε να ενηλικιωθούμε σε κάποιους τομείς της ζωής μας, αν παραμέναμε αθώοι. Ασχολούμαι με τα παιδιά, είναι το επάγγελμα που θα ακολουθήσω και όπως είναι λογικό μαθαίνω να τα παρατηρώ κι ευτυχώς, συναναστρέφομαι μαζί τους. Όσο για τα σύμβολα που ανέφερες, κάπου μέσα μου κρατάω ακόμα κομμάτια της δικής μου παιδικής ηλικίας και αρνούμαι να τα παραδώσω έτσι εύκολα. Προσπαθώ να φυλάξω όση αθωότητα έχω. Μπορεί γι’ αυτό να εκφράζεται και στην γραφή μου.

Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον. Τι σε εμπνέει περισσότερο;

Χωρίς παρελθόν δεν μπορείς να ζήσεις το μέλλον, λέει ο Ντίκενς. Το μέλλον με εμπνέει να το ανακαλύψω, είναι αυτό που περιμένω, και το παρελθόν πολλές φορές μου δίνει αφορμή να γράψω, είναι αυτό που με διαμόρφωσε. Το παρόν το απολαμβάνω όσο περισσότερο μπορώ. Καθένα από αυτά εμπνέει κάτι διαφορετικό, δεν γίνεται να επιλέξω ένα από τα τρία γιατί θα σπάσω την αλυσίδα τους.

Το ζύγι
Όταν θα ίπταμαι
Θα μ’ άρεσε να σκέφτεστε
Πως έτρεμα τα ύψη
Κάθε φορά που έβλεπα
Κείνη τη στάχτη του ουρανού
Να αναθεωρεί
Κάθε μοναχική σκέψη
Που τόλμησα να κάνω
Στην ηδυπαθή ζωή μου.

Κι αν από λάθος
Βρεθώ σε χρώμα πέτρινο
Μια νύχτα από κείνες
Παρακαλώ μη λησμονήσετε
Πως ξόδεψα  ζωή
Χωρίς να λογαριάσω τα όνειρα
Που έχασα στο ζύγι.

Ποια η σχέση σου με τα όνειρα; Σου φέρνουν ισορροπία;

Τα όνειρα φέρνουν ισορροπία, γιατί είναι από μόνα τους μια απόδειξη ότι δεν έχεις σταματήσει να ελπίζεις και να ζεις. Ονειρεύομαι, είναι μια από τις μεγαλύτερές μου ανάγκες. Ειδικά έτσι όπως είναι η καθημερινότητα όλων μας, το όνειρο κοντεύει να γίνει κατόρθωμα, κι ας είναι ο,τι μας έχει απομείνει.

Ποια η σχέση σου με την ελπίδα;

Είναι περίεργο πράγμα η ελπίδα, μπορεί να σκοτώσει την καθημερινότητα, το παρόν, την δράση. Εννοώ πως ελπίζοντας σε κάτι που θες να έρθει, κινδυνεύεις να ξεχάσεις να ζεις το παρόν σου ή ακόμα και να αγωνίζεσαι μια ζωή για κάτι που τελικά δεν θα φτάσει ποτέ. Δεν ξέρω αν δικαιώνεται κάποτε η ελπίδα και γι’αυτό οι σχέσεις μου μαζί της είναι λίγο ευαίσθητες. Στον αντίποδα, μου είναι αδύνατο να σταματήσω να ελπίζω σε κάτι που θέλω πολύ να μου συμβεί ή να εύχομαι πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα στο μέλλον. Με λίγα λόγια, η «ελπιδολαγνεία» από μόνη της είναι επικίνδυνη, χρειάζεται να βάλουμε κι εμείς το χέρι μας για να καταφέρουμε κάτι.

Τα χέρια μου έπλυναν στη θάλασσα
φωτιές, απόπειρες, φόνους
δάκρυα και πόθους
γράμματα με άγνωστο σε μένα παραλήπτη
πανικούς στο μαξιλάρι
σεντόνια ιδρωμένα
“σ' αγαπώ” και “φεύγω”.
Κι ήρθε το κύμα κι έπλυνε τα χέρια μου
μα εμένα μ’ άφησε στεγνή
να κοιτάζω την ακτή
με μάτια που δεν πρόσεξαν ποτέ
οι αυτόχειρες, οι νεκροί,
οι εραστές,
κι οι πόρτες που κλείδωσαν πίσω μου.

Όταν επέρχεται η λύτρωση, τελικά αλλάζει το βλέμμα;

Δεν ξέρω, δεν έχω δει ανθρώπους να λυτρώνονται ως τώρα. Να αλλάζουν ναι, να ξεφεύγουν ή να ξεκινούν από την αρχή, ίσως. Την λύτρωση όμως δεν την έχω συναντήσει.

Ποιο πιστεύεις πως είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας προσφέρει η ζωή;

Η ίδια η ζωή. Από ‘κει και μετά είμαστε υπεύθυνοι για την κάθε επιλογή μας και για την πορεία της.

Ποια η γνώμη σου για τη σύγχρονη ποίηση;

Η σύγχρονη ποίηση είναι κάτι που ακόμα μεγαλώνει, και μάλλον ανθίζει ήδη. Έχω την τύχη να γνωρίζω ανθρώπους από διάφορα μέρη της γης που θέλω να καλώ ποιητές, όχι επειδή απαραίτητα έχουν εκδώσει κάποια συλλογή, αλλά επειδή έχουν αυτό το ένστικτο της δημιουργίας. Ταυτόχρονα, έχουν αφιερώσει ώρες μελέτης πάνω σ’ αυτήν και μπορούν να δημιουργούν ποιήματα που συμμορφώνονται με τις “τέχνες” της ποίησης και σε βεβαιώνουν πως αυτό που διαβάζεις είναι κάτι που θα κρατήσεις στο μυαλό σου, και θα το διαβάσεις ξανά και ξανά με θαυμασμό. Βλέπω πως οι ποιητές αυτής της εποχής, ξέρουν να κουβαλούν πάνω τους το “βάρος” που τους κληροδοτήθηκε από τεράστιους παλιότερους ποιητές, και μπορούν να το εκτιμούν και να το σέβονται. Δεν μπορώ, τέλος, να μην σκεφτώ πως η σύγχρονη ποίηση πιθανότατα θα πάρει κι άλλους δρόμους και θα εξελιχθεί ακόμη παραπάνω, δεδομένων των τρομακτικών αλλαγών που έχουν ήδη συμβεί και συμβαίνουν. Συνολικά, την βλέπω με πολύ θετική διάθεση.

Πώς κρίνεις το χώρο των blogs;

Υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα blogs που έχουν να δείξουν αξιόλογα ποιήματα και λογοτεχνικά κείμενα, καθώς και πολλά λιγότερο ενδιαφέροντα. Ο συγκεκριμένος χώρος έχει πολλές πλευρές, κι εννοώ πως πάντα υπάρχουν ελιτίστικες απόψεις, επικοινωνιακές σχέσεις, κακή ποίηση που επαινείται. Από την άλλη, συμβαίνουν και ωραία πράγματα, γιατί είναι ένας πιο άμεσος τρόπος να συζητήσεις, να διαβάσεις εξαιρετικά γραπτά που ενδεχομένως να μην έβλεπαν ποτέ το φως του ήλιου αν εξαρτιόνταν από κάποιον εκδότη, να επικοινωνήσεις τα κείμενά σου, ακόμα και να αναπτύξεις σχέσεις με ανθρώπους. Είναι μία ιδιαίτερα ευρεία κοινότητα, που όπως συμβαίνει συνήθως, υπάρχουν  και θετικές πλευρές, αλλά και αρνητικές. Θα μπορούσα να πω πως είναι ένα χάος «λογοτεχνημάτων», και στο χάος προχωράει κανείς με το ένστικτό του, και τα μάτια ανοιχτά.

Αναμένεται να εκδώσεις κάποιο έργο σου;

Όχι, για την ώρα δεν νιώθω έτοιμη για κάτι τέτοιο. Δεν πιστεύω πως έχω συμπληρώσει το κατάλληλο υλικό. Γράφω αρκετά, αλλά περιορίζομαι στο blog. Υπάρχει όμως κάτι που ετοιμάζεται με μια παρέα φίλων στον Βόλο. Θα είναι ένα έντυπο που θα αποτυπώνει τις δικές μας σκέψεις και εικόνες στο χαρτί. Ένα “παζλ” με διαφορετικές όψεις της πόλης, πράγματα που όταν περπατάς δεν βλέπεις, δεν έχεις χρόνο να προσέξεις ή να σκεφτείς. Στόχος λοιπόν, είναι να δραστηριοποιήσουμε όσο μπορούμε τους ανθρώπους που μοιράζονται τους ίδιους δρόμους και τις ίδιες πλατείες με μας. Αν δεν δραστηριοποιηθούν, ελπίζω τουλάχιστον πως θα ρίξουν μια ματιά γύρω τους.

Αν θέλει κάποιος να επικοινωνήσει μαζί σας για ενδεχόμενη συνεργασία, υπάρχει κάποιο site ή e-mail;

Για την ώρα θα περιοριστούμε στις δικές μας δυνάμεις, γιατί και για εμάς είναι κάτι καινούργιο. Χρειάζεται στο ξεκίνημα χρόνος να το επεξεργαστούμε και βέβαια να λειτουργήσουμε μεταξύ μας σαν ομάδα. Όμως κάθε ενδιαφέρον για προτάσεις, σχόλια, παρατηρήσεις ή ίσως μια μετέπειτα συμμετοχή είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη! Η επικοινωνία μπορεί να γίνει μέσω του blog, όπου αναγράφεται και το email μου.

Τέλος, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω, να σου ευχηθώ κάθε επιτυχία σε ο,τιδήποτε κάνεις και να σου ζητήσω να κάνεις μια ευχή!

Ευχαριστώ πολύ για την ευχή σου, και για την φιλοξενία… Η ευχή μου θα είναι τριπλή… Να ζούμε αυθόρμητα, να  πάψουμε να φοβόμαστε και να ονειρευόμαστε με αθωότητα!

Η γυναίκα που έθαψε τη νιότη της

Η γυναίκα που θρήνησε τη νιότη της,
κυλά μες στο νερό και μες το αίμα
σίγουρη για τα χρόνια της μα δυο φορές νεκρή,
μες τι πορσελάνες και στο ψέμα
στα παιδικά φουστάνια.

Η γυναίκα που έθαψε τη νιότη της,
έσκισε με τα χέρια της ριπίδια
μετάξι των ερώτων κι έραψε τα κουρέλια νυφικό,
να ντύνονται οι θύμησες …
με πένθιμα στολίδια.

Η γυναίκα που σκότωσε τη νιότη της,
με πόδια πέρασε γυμνά
πάνω απ' τις φλόγες με μάτια ν’ αξιώνουν ουρανό,
και τον ποδόγυρο…
να ντύνει χώμα και νερό.

Η γυναίκα που είχε σπορά τη νιότη της,
έψαλε νυκτωδίες στις αγάπες
που της ρημάξανε τα χέρια παράτησε τα στήθια της
βορά της οικουμένης, ανήλιο θέμα…
και άλλο θέρισε, αχόρταγη το ψέμα.

Μονάχα που δεν έμαθε…
στο χαλασμό της να πεθαίνει
και το κορίτσι που άφησε ξοπίσω της,
πεθαίνει όλη νύχτα.

Γυναίκες

Θυμάμαι να βλέπω…
γυναίκες να διώχνουν τη ζωή τους από φόβο,
μην πεθάνουν από έρωτα.
Θυμάμαι άλλες, να ξεφεύγουν απ’ τον θάνατο
από ντροπή για τη ζωή κι αν ξόδεψαν…
θάλασσες ζεστού αγέρα πάνω σε σώματα αντρών
που δεν αγάπησαν.
Έπλεξαν μνήμες από άχυρο για να προσποιηθούν,
πως τάχα ξέχασαν.
Τις μέθυσα όλες με μπύρα, μία, μία
τις κέρασα τσιγάρο,
θαύμασα τη μοναξιά του οργασμού τους
κι όταν το ζήτησαν…
έγραψα στίχους μερικούς για δάκρυα
που έχυσαν κρυφά στο μαξιλάρι όταν φαντάστηκαν  πως τάχα…
εκείνος θα ξανάρθει.

Fears

Have you ever met them?
−No, I mean…−
Have you ever really seen them?

Playing hide and seek
in a woman’s bosom,
late afternoon. It’s them.
−It’s them−
Cheering up when a golden regret
hovers above her head.

It’s them.
In a made-up-my-mind hand,
holding fire.
In a pen, scratching poems on a table
past midnight,
in a drop of wine on that table, it’s them.
−It’s them−

Love them.
Love them not.
−Is it them? –

Fear them.
Fear them not.
Shush…
−It’s them.−