Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 19

Ίριδα, η πόλη της ψυχής μας - Ανάγνωση της Σουζάνας Χατζηνικολάου

Ίριδα, η πόλη της ψυχής μας, Παιδική Λογοτεχνία, Σουζάνα Χατζηνικολάου, Εκδόσεις Πατάκη, 2012


«Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, των οποίων η μοίρα είναι ήδη γραμμένη» (...) Όμως υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι φτιάχνουν μόνοι τους τη μοίρα τους. (...) Άνθρωποι σαν εσένα, Λίλλιαν των Μπεάτριεν... Δεν μπορώ να δω τη μοίρα σου, γιατί δεν έχει γραφτεί ακόμα. Θα τη γράψεις εσύ, με τα ίδια σου τα χέρια».

Σαν να μου έγνεψε χωρίς αντάλλαγμα η μοίρα στο γύρισμα κάθε σελίδας πιστά να την ακολουθήσω, σ’ ένα παράξενα κρυμμένο μονοπάτι... Δεν δίστασα... κι ανασηκώνοντας στο διάβα μου αθώες μνήμες, κρυμμένες από χρόνια στο μπαούλο των ονείρων, την ακολούθησα. Σε μια αγωνιώδη, βουβή και γκρίζα διαδρομή, τις ιστορίες των ηρωικών μορφών μνημόνευσα, εικόνες τόσο ζωντανές που μ’ ένα μόνο φύσημα του ανέμου, νιφάδες αστερόσκονης σκορπίζονται απ’ τα μάτια και σπρώχνονται παντοτινά σημάδια στην καρδιά. Χαμένα, μαγεμένα ιδανικά μιας άλλης βασιλείας επι γης επικαλέστηκα, ξορκίζοντας κι εγώ τα αναθεματισμένα μάγια. Δεν δίστασα. Την ακολούθησα... και τότε ένα ουράνιο τόξο υψώθηκε μπροστά μου, βάφοντας με τα χρώματα της Ίριδας εκείνη την παράξενα βουβή και γκρίζα διαδρομή. Και τότε... ξαφνικά... μια πόρτα έκλεισε πίσω μου.

Λένε πως όταν πίσω μας κλείνει μια πόρτα, τότε μπροστά στη ξεχασμένη αντανάκλαση της μοίρας μας, ανοίγει μία άλλη. Μαγική. Αυτή που ιερά μεταμορφώνεται μόνο μπροστά σε εκλεκτές σκιές και ορκίζεται πιστός οδηγητής στα βάθη του συγχυσμένου νου, της πονεμένης καρδιάς, των άπιαστων ονείρων.

Κάπου πέρα... σε τόπους μακρινούς..., μα όχι πέρα ως πέρα βαθιά λησμονημένους, σε μυθικούς προορισμούς, ντυμένους τα ιδανικά που κάποτε χάριζαν φως στο ζοφερό σκοτάδι, ένα γκρίζο βλέμμα αγάπης και μια βουβή υπόσχεση άρχισαν να γράφουν τη μοίρα της νεαρής Λίλλυ και του μελαγχολικού Σον. Εκείνο το ειλικρινές και καθαρό βλέμμα κι εκείνη η βαθιά αληθινή υπόσχεση που γεννήθηκε ανάμεσά τους, σχημάτισαν με προσμονή τα πρώτα γράμματα της μαγεμένης ιστορίας τους.  Εκείνα που ορκίστηκαν στο όνομα μιας μοναδικά χαρισματικής αγάπης, να διακρίνουν σθεναρά, κάθε παιχνίδι σκιερής μεταμόρφωσης και καταραμένης αυταπάτης αποκαλύπτοντάς το.

Κάπου πέρα... σε τόπους μακρινούς..., μα όχι πέρα ως πέρα βαθιά λησμονημένους, μέσα από κάθε πέρασμα που αδιέξοδο φαντάζει, μέσα από συναντήσεις ευγενών ψυχών και καταραμένων ειδώλων, ορκισμένων εχθρών,  και χαμένων ευχών..., κάπου εκεί… υψώνεται η Ίριδα. Η πόλη όπου κατοικεί η ψυχή μας. Τα χρώματά της, φυλακισμένα μέσα σε κάθε αληθινή ύπαρξη, με διαφανές βλέμμα και καθαρή ψυχή, είναι αδύνατον να μην της γνέψουν, να μην αλλάξουν το γκρίζο της, να μην της ψιθυρίσουν τις αλήθειες της. Αρκεί να έχει μόνο πίστη κι αφοσίωση εκείνο το ταξίδι και φύλακα μονάχα την αγάπη και την ελπίδα για να ξορκίσει το κακό εκείνο πέρασμα στον κόσμο της απάτης.

Ίσως και να μην είναι απαραίτητο να κλείσει κάποια πόρτα πίσω μας, για να ανοίξει μπροστά μας μία άλλη. Αρκεί μονάχα η ματιά. Η καθαρή ματιά στην Ίριδα που όλοι κρύβουμε μέσα μας κι εκείνη η μαγική πόρτα θα μείνει ανοιχτή για πάντα...

Άτη Σολέρτη (Σοφία Αργυροπούλου)