Πάλι καλοκαίρι τον διάβαζα. Και δεν ξέρω αν είναι το καλοκαίρι που ταιριάζει στον Γκουτιέρες ή εκείνος είναι που με βρίσκει πάντα τέτοιες εποχές, αλλά θυμάμαι πως ρουφούσα και τότε όπως και τώρα την κάθε πρόταση σαν μακαρόνι βουτυράτο με λαιμαργία και βιασύνη, το κατάπινα ανυπόμονα και δίχως χορτασμό. Δεν είναι μόνο η ηδοβλεπτική διάθεση, αυτή που σε κάνει να ευχαριστιέσαι τόσο όταν διαβάζεις την σχεδόν πορνογραφική πλευρά του.
Είναι και η έκπληξη που νιώθεις, όταν ανάμεσα στην σχεδόν πορνογραφία του σκαλώνεις σε λόγια και αλήθειες και σκέψει,ς που τις ξαναδιαβάζεις ξανά και ξανά, τις απολαμβάνεις ακόμη περισσότερο από τις τολμηρές σκηνές του. Λέγονται ήρεμα κι απλά, αβίαστα κι ανεπιτήδευτα όπως σου μιλάει ένας φίλος στη βεράντα μια βραδιά βαριά σαν το κρασί που πίνει και τότε η λογοτεχνία της στιγμής είναι καλύτερη από πολλά αριστουργήματα ιστορίας. "Ο έρωτας νοστάλγησε την Κούβα" ή "ζώο τροπικό" όπως είναι ο ακριβής τίτλος του βιβλίου? Θα προτιμήσω το πρωτότυπο.
Είναι λιτό, λείο και καθαρό όπως όλα όσα γράφει ο Γκουτιέρες με τη "βρώμικη" γλώσσα του. Σκληρό και ποιητικό μαζί, πολύ κεφάτο, τόσο ζωντανό. Όλα τα γράμματα αναπνέουν σαν τζιτζίκια κάτω από τον ήλιο. Ανασαίνουν ηχηρά. Οι λέξεις τσούχτρες που δαγκώνουν. Νερό της θάλασσας, που σε χαιδεύει. Αλάτι, που τρυπώνει στα μάτια, στο βλέμμα, στο μυαλό. Η Κούβα, η Γκλόρια, η Ανιέτα, ο Πέδρο Χουάν χορεύουν σάλσα, πίνουν ρούμι, καπνίζουν πούρα, σε καλούν. Σε τραβάνε με το έτσι θέλω. Και μετά δε θέλεις να φύγεις. Έτσι μου συμβαίνει.
Αυτό είναι το μόνιμο πρόβλημα μου με τον Γκουτιέρες. Στο τέλος κάθε σχέσης μας, δεν μπορώ καθόλου εύκολα να τον αντικαταστήσω. Καλή ανάγνωση και όχι μόνο.
