"Η λάμα της διάτορης σκέψης / -έτσι δεν είναι σουγιά μου;- / το τάμα της στέψης / εκείνης της άμμου / των πόνων / μ' ένα τέλος λιτό / και κοφτό / και παρήγορο πάνω απ' τα ανεμοδαρμένα βάραθρα / με τα συντρίμμια κορμιών (ανεξιχνίαστων φόνων) / κι όσα έμειναν μέσα μας άναρθρα / ως σάρκες στο στόμα όρνιων κορακοζώητων και τυφλών, / και τα καινούργια φυλλώματα στον άνεμο των καιρών / σαν σημαίες"
Εικόνες σχεδόν λυγμικές που βογγάνε και όταν ξεφύγουν από το μελάνι θυμίζουν, ξεσκίζουν, χειροτονούν. Εικόνες που βρίθουν από στοχασμό, φιλοσοφική ενατένιση, λυγμό και συναίσθημα. Η πρώτη ποιητική συλλογή του Αλέξιου Μάινα συγκροτείται από εικόνες που δεν είναι απλά στιγμιότυπα: είναι κινούμενες υπάρξεις που ανανεώνουν – ξερνάνε νοήματα.
Ο Αλέξιος Μάινας σπούδασε φιλοσοφία στη Βόννη όπου μελετά και παρουσιάζει το έργο Ελλήνων ποιητών. Γράφει και μεταφράζει λογοτεχνία στα Ελληνικά και στα Γερμανικά. Το πρώτο του έργο, "Το περιεχόμενο του υπόλοιπου", διακρίνεται για την ωριμότητα της σκέψης και της γραφής, καθώς και για την ποικιλία των στόχων και των θεμάτων. Το πηγαίο αλλά και καλλιεργημένο ταλέντο, η ευρύτητα ενδιαφερόντων και σκέψης, καθώς και η ευαισθησία σε επίπεδο κοινωνικό και ανθρώπινο, ολοκληρώνουν μια συλλογή που επηρεάζει βαθιά. Εντυπωσιάζει δε η εκλεπτυσμένη προσέγγιση διαφόρων θεμάτων υπαρξιακής ανησυχίας μέσα από στοιχεία της φύσης: "Το αλαργινό καταύγασμα / οι ελιές της αλέας προς το μουράγιο / και κάτω απ' το γυάλισμα οι καρποί τους, / και εκείνα τα βήματα, πανωφόρια στο κόκκινο κρύο τους / έτοιμα να χρωματίσουν τα ίδια στενά με τα παγωτάδικα / δίπλα στα ανδρείκελα των προθηκών με τις μικρές πλακέτες. / Ύβρις / το ότι θέλαμε να τα ξαναδούμε", μέσα από ανθρώπινα κατασκευάσματα: "ω ναι, υπήρξαν άνθρωποι αναφαίρετοι που αγαπήσαμε σαν πατρίδες / όπως οι ήρωες τις κακουχίες και τις εκδορές, / υπήρξαν χωριά με τους γάντζους της νοσταλγίας πιασμένα / στις καρβουνιασμένες πια βουνοσειρές", μέσα από προβληματισμούς και συναισθήματα: "Ύστερα ήρθε το τρένο, χτύπησε η καμπάνα, / κατέβηκε ο σταθμάρχης, βγήκαν οι μεθυσμένοι, / άνοιξε η πληγή, τέλειωσε η διάρκεια της εποχής / και ξεκίνησε αυτό που είμαι τώρα όταν επιμένω."
Στην ποίηση του Μάινα οι αντιθέσεις, οι αντιφάσεις και οι τριγμοί συνθέτουν ένα σύμπαν το οποίο περιλαμβάνει τα πάντα: αγαλλίαση, ματαίωση, ίχνη φθοράς, χαρμόσυνο άγγελμα, απώλεια ή μένος, τις συγκινήσεις. Οι λέξεις, επιλεγμένες με εξαιρετική ενδελέχεια, μοιάζουν σα να ζωντανεύουν εκ νέου μπροστά στον αναγνώστη εκπλήσσοντας, εξομολογώντας τον. Η χρήση υποτίτλων είναι μια συνθήκη η οποία προκαταβάλλει ευχάριστα δημιουργώντας υπόνοιες ή ερωτήματα που αναμένουν απάντηση: "Αν σου δώσω τις απαντήσεις / θα μου δώσεις την προσδοκία τους;". Κατά αυτόν τον τρόπο, δημιουργούνται ποιήματα - συνθέσεις πολλών επιπέδων στα οποία ανακαλύπτεις κομμάτια του ποιητή, του συλλογικού ασυνείδητου, της ιστορίας, του εαυτού σου. Η τελευταία αυτή εκδοχή είναι συνήθως και η πλέον επώδυνη.
"Θα με βλέπεις ακόμα και τώρα / -μισός, ατελώνιστος και λαθραίος- / να πορεύομαι με αμείωτη φόρα / να πηδώ ακατάπαυστα από χώρα σε χώρα - να γελώ από φόβο / και να ψάχνω, να κόβω".
