TO TEΛΟΣΚαι τώρα που έφυγες, Μάγια;
Πλαγιάζεις μέσα στη θάλασσα
Η θάλασσα είναι θάλασσα
πάντα λυτρωτικά σπουδαία
Κι η στάχτη σου είναι θάλασσα πια
Μάγια έγινες θάλασσα
κι εκείνος δεν το ξέρει
Το χυμένο πόρτo
ο χώρος βρώμικος
και ανάστατος
κι εσύ γυμνή
και σκόρπια
τα βιβλία του τριγύρω
χιλιουπογραμμισμένα
με κόκκινους
πράσινους
μπλε μαρκαδόρους
-να μην χάσεις τη σοφία του-
Ήθελες να κρατάς στα χέρια σου
τον Ποιητή πιο πολύ παρά τον άνθρωπο
-ή στα μάτια σου αυτές οι ιδιότητες ήταν μία;
Tι υφής ήταν αυτή η γοητεία που δεν ξεπέρασες;
Kαι έμοιαζες με πληγωμένο πουλί
λευκό
επικίνδυνα όμορφο
απόκοσμο
και μακρινό
Μάγια έφυγες
και κείνος δεν το ξέρει
Τα γεμάτα σου ημερολόγια
οι πίνακες του Μοντιλιάνι
τα χάπια στο κομοδίνο σου
το αποχαιρετιστήριο γράμμα προς συγγενείς
μια σκισμένη τράπουλα-
απ΄όταν προσπαθούσε να σου μάθει χαρτιά...
Δεν θα μάθει πως εφυγες
παρά μονάχα αν εκδοθείς...
ΒΡΑΔΥΤΗΤΑ
Καθυστερούμε την συνάντησή μας.
Στην αρχή την καθυστερούσαμε τυχαία.
Τώρα πια ηθελημένα.
Και διασκεδάζουμε στη σκέψη ότι ηθελημένα καθυστερούμε.
Και ηδονιζόμαστε στη σκέψη ότι -όταν βρεθούμε-
μπορεί και να αρέσουμε ο ένας στον άλλο.
Αρέσουμε ήδη. Ήδη αδημονούμε.
Κι είναι τόσο όμορφα!
Αν είναι αυτό να αλλάξει,
ποτέ να μην βρεθούμε.
ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΚΟΥΡΝΙΑΣΩ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΟΥ
Άσε με να κουρνιάσω στο λαιμό σου
Δεν είναι τούτο ποίηση.
Είναι η ζωή που με τυραννά και με λαβώνει
είναι η ζωή που διψά για σένα.
Η ζωή μου
διψάει
για
σένα.
Ασε με να κουρνιάσω στο λαιμό σου
να διαλυθώ εκεί.
Και σάρκα σου να γίνω,
το πιο αγαπημένο σου σημείο.
