αυτό που πρέπει να σπάσεις προτού σε σπάσει»
Λακωνική, μεστή και συμπαγής αρέσκεται να φιγουράρει στην τελευταία σελίδα της ποιητικής συλλογής του Θεοδόση Βολκώφ, Γιουβενάλης, από τις εκδόσεις Παρισιάνου, η έκφραση που συμπυκνώνει σε δύο, μόλις, στίχους όλη την ραχοκοκαλιά της ποιητικής του παρουσίας. Ο ποιητής, λάτρης της ρουνικής γραφής, χαράσσει στο εξώφυλλο τόσο της συλλογής του Γιουβενάλης όσο και της ομόχρονης συλλογής του Missa Brevis, σύμβολα της ρουνικής αλφαβήτου γνωστά για τον δυναμισμό και τους ιδιαίτερους κραδασμούς που εσωκλείουν.
Δύο είναι τα σημεία/κλειδιά των ποιητικών συλλογών. Το γράμμα Mannaz για το Missa Brevis που δηλώνει τον άνθρωπο και την ουσία του, εν ολίγοις τον Εαυτό. Το γράμμα Hagalaz για το Γιουβενάλης που σημαίνει την Σύγκρουση, την Καταστροφή και την αλλαγή εκ θεμελίων. Αυτές είναι και οι δύο βασικές έννοιες πάνω στις οποίες ξεδιπλώνεται η περιγραφική, καταιγιστική και σκωπτική ποίηση του Θεοδόση Βολκώφ που με την εξαίρετη χρήση της ελληνικής, τους έντεχνους συντακτικούς και γραμματικούς παιχνιδισμούς, τις αρχαιοελληνικές και μυθολογικές του αφορμές, την θεολογική (ενίοτε παγανιστική) λεκτική χροιά και τέλος τις έντονα κοινωνικές αλλά και υπαρξιακές του αναφορές καθίσταται πρωτότυπη και ιδιότυπη μεταξύ άλλων σύγχρονών του.
Η πιστότητα του, και στις δύο συλλογές, στον ομοιοκατάληκτο στίχο (ως επί το πλείστον) σε συνδυασμό με την επιλογή σπανίων λέξεων της αρχαιοελληνικής αλλά και της λόγιας γλώσσας ενισχύουν ακόμη περισσότερο την πεποίθηση πως ο ποιητής δεν αρέσκεται απλά στην τεχνική της ποίησης που εξασφαλίζει η μορφή, αλλά και στην τέχνη της που διασώζει τα μύχια της σκέψης του δημιουργού. Με μουσικότητα και ρυθμό αποτυπώνονται στους στίχους του, άλλοτε με απλότητα κι άλλοτε με πολύπλοκο τρόπο, θέματα δύσκολα όπως η ποίηση, ο έρωτας, η γυναικεία και ανδρική ύπαρξη, η οργή, η ελευθερία, η ιστορία. Θέματα που έχει κατανείμει με βάση τις τέσσερις κύριες θεματικές ενότητες στη συλλογή Missa Brevis και είναι οι εξής: Το σώμα, οι ώρες, ο χρόνος, η σιωπή.
Η ποίηση του Θεοδόση Βολκώφ, με την σκληρή συχνά εκφορά της γίνεται ένα αιχμηρό «κατηγορώ» στην έμφυτη ροπή της ανθρώπινης ύπαρξης προς το φαίνεσθαι. Επισημαίνει την φυσική διαδικασία των πραγμάτων προς την στρέβλωση αλλά στέκεται πάντα εν τω μέσω ποιητής, επαναστάτης, επιθυμών την ανατροπή των κακώς κειμένων. «Κάπου βαρέθηκα τον ρόλο τον γνωστό». Ο ποιητής έχει περπατήσει το σκότος για να συναντήσει το φως, έχει γεμίσει πληγές και έχει ριχτεί εν πολλοίς στη φωτιά προκειμένου να δημιουργήσει εκ νέου σώμα και ψυχή.
που μου πολλαπλασίασες τη μοναξιά
να ‘ξερες πόσο φως μου έχεις κοστίσει
αφού στο μαύρο μόνο
καταδέχεσαι να ανθείς»
Ο ποιητής μας έχει γενναία αποδεχτεί την μεγάλη αλήθεια που αφορά κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και μαρτυρεί κάθε ιστορικό αποτύπωμα στην πορεία του χρόνου, πως η γενναία καταστροφή είναι η αναγκαία προϋπόθεση κάθε γενναίας δημιουργίας.
