Ευσύνοπτη γραφή, κοφτά νοήματα, διακεκομμένες συζητήσεις για το παράδοξο της αγάπης και την ελεγεία του έρωτα. “Χτυπάς την πόρτα μου με χέρια από πορσελάνη/ σου ανοίγω γιατί δε θέλω να σπάσουν”. Το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του νεαρού ποιητή Ανέστη Μελιδώνη (έχει προηγηθεί η συλλογή “Αστέρια από χαρτί”, από τις ίδιες εκδόσεις, το 2010) εξακολουθεί να διαθέτει την ορμητικότητα και την ατόφια αισθαντικότητα της πρώτης έκδοσης.
Ο στίχος πάντως μπορεί να ιδωθεί και ως συνθηματικός. Είναι η ποίηση που σου τρυπάει το μυαλό, σε βάζει σε σκέψεις, σε κάνει να αισθάνεσαι. “Πνοή πνιγμένη πώς μπορείς να μην ξεσπάς;”. Ο Μελιδώνης αρέσκεται στον σύντομο στίχο, άλλωστε είναι αυτή η δύναμη του ολιγόστιχου, όπου η πνοή ανασαίνει καλύτερα, το νόημα υπεισέρχεται γρηγορότερα και η ζέση των καταιγιστικών παραβολών σε προλαβαίνει να μην τις συζητήσεις. Σκέψου τες για δεύτερη φορά καλύτερα.