Ένα τέλος καλό
Παλεύω να ταίσω τις αγωνίες μου
να βρω τον τελικό σκοπό μου.
Πάλι τα μάτια σου λοξοκοιτούν το παράλογό μου
δε θέλω να σε φέρνω σε τέτοια δύσκολη θέση
Ήταν περίεργη μέρα, δεν ξέρω γιατί να μελαγχολήσω
αλλά, να, κάπως πλανιόταν μια θλίψη στο μυαλό μου.
Υπάρχει μια ανάγκη να κάνω ΤΩΡΑ κάτι άλλο, κάτι πιο ανακουφιστικό.
Να ακούσω, για παράδειγμα, την εξέλιξη του καλοκαιριού
και τον ήχο των αστεριών.
Να έρθω να σε βρω, στο ίδιο σημείο που σε άφησα
να λυτρώνεις τις εμμονές, τις ευαισθησίες σου
σε ποτήρια παραγεμισμένης ανάγκης.
Δεν έχω μουσική απόψε
δεν έχω μελωδίες, καταλαβαίνεις;
Μικραίνω σταδιακά, γίνομαι μικρό σημαδάκι λευκό
σε μια ολόμαυρη σελίδα - νύχτα
Ύστερα, ένα κόκκινο στυλό ανάβει ιδέες παρορμητικές
που είναι, βέβαια καταδικασμένες.
Θα κατοικήσουν φευγαλέα στις λίγες άδειες στιγμές
πριν ανάψω το τσιγάρο μου.
Ας είναι. Κι αυτό το παραμύθι πρέπει να έχει ένα τέλος.
Όλα έχουν.
Φοράω ύστατη ελπίδα σε όλα τα αστέρια απόψε
το τέλος αυτό να είναι καλό.
Υψώνω το ποτήρι, μια πρόποση για το λίγο του σήμερα.
Calm like a bomb
Νοσταλγικές αναμνήσεις από μέρες ευτυχίας που δεν ήρθαν ποτέ, μόνο σαν φαντάσματα καλούν κοντά τους κάθε μου θύμηση, κάθε μακρινή υπόσχεση. "Όταν μεγαλώσω, θα κάνω αυτό, κι εκείνο, και το άλλο..." γεμίζοντας μια ζωή με "άλλα" πολλά. Έτσι πλέον είναι δύσκολο να περπατήσω κανονικά, όλα τα όλα σέρνονται πιασμένα άτσαλα από πάνω μου. Κι εγώ αντί να ελευθερωθώ, τα κρατάω όλα τόσο σφικτά, μόνο για να έχουν νόημα τα φαντάσματα που περιφέρονται πέρα δώθε στο μικρό μου δωμάτιο, στη φυλακή του είναι μου.
Όσες ευχές και να σβήσω μαζί με τα αποτσίγαρα πάντα κάποια θα στέκεται περήφανη στην άκρη του ποτηριού μου, μαζί με το αλκοόλ όλων των δακρύων μου, θα γίνεται η σταγόνα που ξεμένει στην άκρη των χειλιών. Κι εγώ επαναληπτικά χωρίς το βασικό νόημα, θα σηκώνω το ποτήρι να πιω στην υγειά του επόμενου φευγιού μου. Επαναληπτικό κι αυτό, σαν του ερωτευμένου που δε θα πάψει ποτέ να κυνηγά τη συντριβή του.
Όσο πιο λάθος είναι η στιγμή, τόσο πιο πολύ ενθουσιάζομαι και βουτώ σε αυτό σαν να ήταν η τελευταία στιγμή μου. Μετά στέκω μετανιώνοντας που δεν βούτηξα στις λάθος στιγμές σαν να ήταν οι προτελευταίες. Αυτό το πολυπόθητο τέλος δεν θα έρθει ποτέ. Never ending. Αυτό το παραμύθι, είναι σαν τον εφιάλτη που με καταπίνει, χωρίς καμία δυνατότητα αντίδρασης. Χωρίς την παραμικρή ανάσα. Τίποτα δεν δίνει σημάδια αέρα. Είναι γιατί δεν τρέχουν τα σύννεφα. Ζωή χαώδης. Τέλεια.
Και μετά έρχονται οι λιακάδες και τα καλοκαίρια. Πάντα κρατούν λίγη από την αντοχή μου αυτά τα καλοκαίρια. Φεύγουν, έρχονται οι σιωπές, μετά κάπως από τη ζέστη μεταβάλλομαι, και τον χειμώνα σαν λίγο λιωμένη παραδίνομαι στα κρύο. Να παγώσω και ας σπάσω. Μετά είναι το ωραίο, που τα κομμάτια δεν ξανακολάνε, κανένα δε ταιριάζει με το άλλο, το παζλ μου δε θα συμπληρωθεί ποτέ!
Ετερόκλητα όλα, και πάνω από όλα εγώ. Πάντα και μόνιμα εγώ. Σε ένα ουρανό με εμένα παντού. Εμετική εικόνα, αλλά αδυνατώ να δω κάτι άλλο. Όλα τα υπόλοιπα πονάνε πολύ. Και δεν έχει σημασία πόσο θα συνηθίσει κανείς στον πόνο. Σημασία έχει να κάτσουμε όπως παλιά, να πίνουμε ως το πρωί, ξέγνοιαστα, χωρίς να μειώνεται κανενός η αντοχή, χωρίς απορίες, κι ας είναι η κιθάρα μας ξεκούρδιστη, και εγώ δε μπορώ να τραγουδήσω, και ξεμείναμε από τσιγάρα. Έτσι κι αλλιώς πάντα ξεμένουμε από κάτι. Ας μη ξεμείνουμε από ποτό. Θα είναι άσχημο να μη μπορούμε να πούμε "ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ". Αυτό έχω μάθει τόσο καλά να λέω, χρόνια πολλά προετοιμασμένη.
Έφτασα λοιπόν κάπου εδώ, για να σταματήσω να ρωτώ και μόνο να κοιτώ βουβή κι απελπισμένη τη συνέχεια. Κανείς δε θα με προειδοποιήσει. Κι αν το έκανε, μόνο χλευαστικά σχόλια θα έλεγα με υπεροψία. Η ζωή μου η χαώδης. Τέλεια. Λες και δε φτάνει το ατελείωτο ταξίδι στο πουθενά.
Η Κωνσταντίνα Παπαχριστοπούλου κατάγεται από το Αίγιο και ζει στην Αθήνα.
