που αρπάζει κλαδί να σωθεί
αλλάζει πλευρό το σκοτάδι.
Όλος ο κόσμος
σημείο που αναβοσβήνει.
Χρυσωμένες οι αισθήσεις
φτερουγίζουν
άτακτο σμήνος γύρω του.
Ένας παίκτης επιχειρεί
να δρασκελίσει την άκρη της νύχτας,
με δανεικό όνομα και ζωή.
Κάτω απ’ το θρόισμα των φύλλων
ψηλαφείς προσεκτικά τον κορμό του.
Σαλεύουν οι ρίζες
καθώς κινά ο ουρανός να κρυφτεί
στην αγκαλιά του εφήμερου.
Όλες οι μάρκες στο κόκκινο της αγάπης
κι ας κοροϊδεύει δίπλα του το μαύρο.
Κρύος ιδρώτας αρπάζει απ’ το γιακά την ψυχή.
Και την τραντάζει.
Φυλλοροεί το αιώνιο.
Ο παίκτης αποχωρεί απ’ το τραπέζι
αφήνοντας τα κέρδη
σ’ αυτόν που στεκόταν αόρατος πίσω του
και του κινούσε τα χέρια.
Κοιτάζει αμήχανο το παρελθόν
εμβρόντητη χάσκει η απληστία.
Στις τσέπες σου
κουδουνίζει λευκό κι ελαφρύ
το φεγγάρι.
Δεν έχει όρια
το ενδόμυχο.
Both Sides Now
I've looked at life from both sides now,
From win and lose, and still somehow
It's life's illusions i recall.
I really don't know life at all.
Joni Mitchell
Όλοι το ξέρουν
πώς χώρεσαν τόσα χρώματα
σε ένα τόσο δα ασπρόμαυρο βλέμμα
κι έγινε ο χρόνος
ήλιος που εκθρονίστηκε
από το φως ενός κεριού
κι εσύ το ξέρεις
κι ας κλείνεις τα αυτιά σου
στις Σειρήνες της λευκής σελίδας
και αφουγκράζεσαι τους κραδασμούς του μολυβιού
το ξέρεις πια
πως μοιάζει η μοναξιά
νησί που επινόησε τον ναυαγό του.
Zeitgeist
Σοπενάουερ (22 Φεβρουαρίου 1788 –
21 Σεπτεμβρίου 1860)
Στο όνειρο είμαι διάσημος αστακός στο τραπέζι του Σοπενάουερ
(ο Σοπενάουερ ήταν φιλόσοφος που ενώ διακήρυττε την
αυτοκτονία ως μόνη λύση ο ίδιος –μεταξύ άλλων- τριγυρνούσε
σε εστιατόρια κι έτρωγε ακριβά φαγητά)
ζωντανή κείτομαι μέσα στο νεκρό περίβλημά μου
κι ενώ ο ολόλευκος σβέρκος μου, ακάλυπτος
αποδεικνύει αυτό που ήδη ήξερα,
ότι η θέληση δηλαδή είναι πιο δυνατή απ’ την ενόραση,
με διεστραμμένο τρόπο απολαμβάνω
την τέχνη του να έχει πάντα δίκιο ο ουρανίσκος.
Στο όνειρο θυμάμαι μια γυναίκα που συνάντησα
στην Κορέα
όταν τη ρώτησα που είναι ένας ναός που έψαχνα
εκείνη ήρθε μαζί μου μέχρι εκεί για να μου δείξει.
Έφτασε φαίνεται η ώρα για το φιλόσοφο
να προσαρμόσει κι αυτός το χρώμα του
στον πυθμένα για να ζήσει.
Ήταν 21 Σεπτεμβρίου 2011.
H Nάνα Παπαδάκη ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Ποιήματα+1 (Εκδόσεις Αστάρτη, 2011).
