Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 14

A Glass Of Broken Dreams: The Last Drive (Propaganda)

του Τάσου Ρήτου

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω από που ξεκίνησε,
πως έφτασε εδώ και που τραβάει αυτή η ιστορία.
Μοιάζει σαν ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.
Ώρες, ώρες νοιώθω σαν πέτρα να κυλάει επάνω μου,
σαν κάποιο ηλεκτρικό ρεύμα να με χτυπάει στο νεύρο.
Και κάθε που βλέπω τον ατελείωτο δρόμο, νιώθω να είναι η τελευταία μου βόλτα.
(Τ.Ρ)

Sometimes I think there's never been
A highway so wide and mean
Leading to a room so cold and bare
Faded pictures on the wall
Stories of a past untold
Sunny beaches turn to ruthless tide
There's a new motel in town
It's called the end of broken dreams
There's a new place in town
It's called the end of broken dreams
Out of the blue my name is fear
And I'll haunt you if I care
Out of this world my game is clear
And I'll catch you if I dare
But there is no time for me to stay
Maybe it's time to ride the ray
Maybe tomorrow never comes
Crawling lizards in the sun
Do we part like fallen leaves
Like the dark waves of the sea
Travelling like driftwood through our lives
Glad I'm here with you tonight
With a glass of broken dreams
Listening to Marquee Moon all night
There's a train leaving tonight
But I ain't gonna pack my things
A strange kind of sunrise
At the end of broken dreams
Out of the blue my name is fear
And I'll haunt you if I cared
Out of this world my game is clear
And I'll catch you if I dare
But there is no time for me to stay
Maybe it's time to ride the ray
Maybe tomorrow never comes
Crawling lizards in the sun

Οι Last Drive είναι ένα ελληνικό μουσικό συγκρότημα απ' την Αθήνα. Σχηματίστηκαν στην Αθήνα το 1983 σαν garage punk μπάντα και στη δεκαετία του '90 στράφηκαν σε έναν πιο σκληρό ήχο. Θεωρούνται το σημαντικότερο ελληνικό ροκ συγκρότημα της δεκαετίας του '80 κι ένα απ' τα σημαντικότερα της ελληνικής ροκ ιστορίας.
1983-1986

Ξεκίνησαν να παίζουν σαν Last Drive στα τέλη του 1983 κι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο κλαμπ Rodeo στις 27 Δεκέμβρη 1983. Τις πρώτες τους εμφανίσεις τις πραγματοποίησαν ως τρίο - Alex K. (τραγούδι, μπάσο), Nick (κιθάρα), Chris B.I. (ντραμς). Αρχικά στο σχήμα συμπεριλαμβανόταν και ο P.E.P.P. Ένα χρόνο όμως μετά την αποχώρηση του P.E.P.P, για να φτιάξει το δικό του συγκρότημα (Psychotic Cockroaches), το σχήμα συμπληρώθηκε με το Γιώργο "B.George Bop" Καρανικόλα στην κιθάρα (ο οποίος έπαιζε μέχρι τότε στους Be Bop Jungle).


Το γκρουπ έπαιζε κατά βάση garage με rockabilly και surf επιρροές. Τη μουσική τους την ονόμαζαν οι ίδιοι Trash Rockabilly. Οι πρώτες τους διασκευές ήταν από 50’s ενώ αργότερα από τα 60’s και 70’s. Σύμφωνα με τους ίδιους, αυτό έγινε επειδή οι επιρροές τους δεν ήταν τόσο από συγκεκριμένα συγκροτήματα, όσο από ένα συγκεκριμένο πνεύμα μουσικής, που διέκρινε και το rockabilly και το garage punk και το 70’s punk.

Άρχισαν εμφανίσεις στα undergound στέκια της εποχής, ενώ κάποια από τα μέλη έπαιξαν με τους Blue Light στο πρώτο τους live στον Πήγασο στα Εξάρχεια. Το Μάρτιο του 1984 ηχογραφούν το πρώτο demo. Περιλαμβάνει τα Race to hell, Train of Pain, Graveyard και μια εκτέλεση του Lonesome train του Johnny Burnette.

 Το 1985 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους 7” Single, Midnite Hop, ενώ είχαν δύο κομμάτια, τα Calhoun Surf και Blue Girl, στην κασέτα της DiDi Music"Live στο Κύτταρο". Το ΕΡ περιείχε δύο συνθέσεις του Alex - "Poison", "Right by my Side" και μια του George - " Midnight Hop".
1986-1990

Το 1986 κυκλοφόρησε το πρώτο τους LP Underworld Shakedown, κάνοντας αρκετή αίσθηση τόσο για το περιεχόμενό του όσο και για την παραγωγή (των ίδιων των Drive) που ήταν σε ασυνήθιστα ψηλό επίπεδο για τα δεδομένα της ανεξάρτητης σκηνής της εποχής. Συνέχισαν με πολλά live στην Αθήνα και άλλες πόλεις. Άνοιξαν την συναυλία των Watermelon Men (Αθήνα, φθινόπωρο 1987) με τη συμμετοχή του Mike Blood, τραγουδιστή των αυστραλών Lime Spiders. Την Άνοιξη του 1987 κάνουν την πρώτη περιοδεία στο εξωτερικό, σε Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία και Γαλλία. Παίζουν μαζί με τους Fuzztones, τους Creeps, τους Stomachmouths, τους Dizzy Satellites και άλλους. Μετά τη τουρνέ ο Καπετανόπουλος αποχώρησε και αντικαταστάθηκε από τον P.E.P.P. (Πάνος Κασιάρης).


Το 1988, κυκλοφόρησε το Heatwave, με παραγωγό τον Mr. Peter Zaremba. Ο δίσκος τους καθιέρωσε στη γκαράζ σκηνή της Ευρώπης, επανακυκλοφορώντας (με διαφορετικό εξώφυλλο) από τη γερμανική εταιρία Music Maniac. Η επιτυχία τους αυτή τους έφερε στη Γερμανία όπου συμμετείχαν στο φεστιβάλ "Berlin Independence Days", ηχογραφώντας παράλληλα και το EP Time. Παράλληλα ο ήχος του γκρουπ αρχίζει και γίνεται πιο σκληρός. Ο Πωλ Κάτλερ των Dream Syndicate έγινε ο παραγωγός για τα δυο επόμενα albums.

Τον χειμώνα του ’88 – ’89 δύο ηχογραφήσεις ακούγονται στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Landscape in the Mist».
rhtosprop14-(9).jpg
Joe Espositoe's GunHot liquid jungle
Motel room
Voice on the radio's calling
Billy sleeping he's havin' a dream
While words are rolling
Somebody's giving
Billy a gun
An' tells him not to worry
'Cause the highway lies in your hands
With Joe Espositoe's gun

C' mon baby

His fingers touch
Te lowest part of the sky
An' nothing feels the same
Now you got it
Don't look back
Hey! Just move without leavin' no trace
It's just a dream
But his time has come
Billy knows how to do it
So c'mon baby have some fun
With Joe Espositoe's gun

Look out!

You gonna shout
You gonna run
You got no time to waste
Insane lovers hold the prison key
Fingers break the world's neck
It's just a dream but
Our time has come
We know we have to do it
So c'mon baby have some fun with Joe Espositoe's gun

So c'mon now! Scream 'n' shout!

1990-1995

Το Blood Nirvana, που κυκλοφόρησε το 1990, σηματοδότησε την αλλαγή στον ήχο τους, απογοητεύοντας όμως και τους σκληροπυρηνικούς γκαραζάδες και τελειώνοντας τη συνεργασία τους με τη Music Maniac. Αρχίζουν να γνωρίζουν πλατύτερη επιτυχία και τον ίδιο χρόνο ανακηρύσσονται μπάντα της χρονιάς από τους αναγνώστες του περιοδικού Ποπ & Ροκ. Παίζουν με τους Wipers, τους Jesus & Mary Chain, τους Gun Club και περιοδεύουν τη Γερμανία μαζί με τους Dead Moon. Μετά την περιοδεία, αποχωρεί ο P.P.E.P προκειμένου να ασχοληθεί με τη γραφιστική (συνεργάστηκε αργότερα στο artwork του Subliminal) και στη θέση του έρχεται ο Θάνος Αμοργινός που παραμένει έως σήμερα.


Το 1992 κυκλοφορεί το F*head Entropy. Είναι η πιο ώριμη δουλειά τους και με το νέο τους ήχο παίρνουν μέρος στην τότε έκρηξη της ελληνικής σκηνής. Ακολουθεί περιοδεία στην Ισπανία. Στις 23 Δεκεμβρίου του 1993 οι Last Drive γιορτάζουν τα δέκα χρόνια τους με ένα Live στο West Club.

Το 1994 τελειώνει η συνεργασία τους με τη Hitch Hyke, υπογράφουν με την BMG και κυκλοφορούν το Subliminal, με ηχολήπτη των Jim Spliff και δικιά τους παραγωγή.  
 

The Drop Black waters, where are you takin me?
Shadowed myself into one thousand drops
The sun laughed and barefoot I followed

Is that all we can give to each other?
A sip of poison and a burned out cigarette?
A moment so intense and hollow?

And you, you will find the meaning
The mean machine 's fuelled by your dreams
Do you want to share the feeling?
Share it with the spirit of the sea
Up on the mountains of the deep

I inhale this something out of nothing
O close my eyes the sound disappears
Water slips slowly through my nostrils

And now thw children they all know
About the man who sings this song
Up on the mountains of the deep...

You, you will find the meaning
The mean machine is fuelled by your dreams
Do you wanna share the feeling?
Share it with the spirit of the sea
Up on the mountains of the deep...
Locked on a six-feet wave
I saw you dancing on the shore


Τον επόμενο χρόνο ο Καρανικόλας αφήνει το συγκρότημα μετακινούμενος στις ΗΠΑ και σε μερικούς μήνες οι Last Drive διαλύονται μετά από δώδεκα χρόνια στο δρόμο, έχοντας κάνει φανατικούς φίλους στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αξέχαστα live και δημιουργώντας ένα θρύλο που θα ζήλευαν τα περισσότερα ελληνικά συγκροτήματα.

Blood From A Stone

If you could sell your mistakes then you'd buy them back just to pay
An' you talk talk talk like you got something important to say
You're the one who knows
How to break the spell
It's a deadly secret
So hide it. That's the best
Hide it from your brothers
Hide it form the rest
Push it in your mouth to hide it from yourself

You put me into reason
But kept it all wrong
I've got to take your money
And run from the gold
I could take the pity
Like blood from a stone
Now in my eyes you're so fuckin unreal
To think everyone craves for the truth you conceal
Grabbed a handful of sand
And it turned to stone
Then it turned to water
Then to sand again
Darkness burns your candle
Possession possessed you bet you did know

You get yourself a reason
But kept it a fraud
I'd like to get you honey, but your cells are bold
I can take the pity
Like blood from the stone

I got to get your money and run from the gold
Oooohh blood from the stone
I could take the pity...


1995- έως σήμερα
Ο Γιώργος Καρανικόλας συνέχισε με τους Blackmail, που έπαιζαν νεοψυχεδέλεια με έμφαση στις κιθάρες και σε γενικές γραμμές συνέχισαν από εκεί που σταμάτησαν οι Drive. Παλιότερα, το 1986, ο Καρανικόλας είχε κυκλοφορήσει το EP "Το Φως Και Η Σκιά Του" (12" EP, 1986, Wipe Out, WOR 4) με τη συνεργασία (εκτελεστικά) 2 ακόμα μελών των Last Drive. (Alex K. και Chris B.I)


Ο Αλέξης Καλοφωλιάς μαζί με το Θάνο Αμοργινό δημιούργησαν τους Earthbound το 1998. Έγραψαν μαζί και την μουσική για την ταινία «Σώσε με» του Στράτου Τζίτζη. Ο Θάνος Αμοργινός έγραψε μουσική και για το θέατρο, ενώ συμμετείχε και στο συγκρότημα Space Cakes (Αθήνα). Ο Χρήστος Μιχαλάτος έπαιξε για ένα διάστημα στην rockabilly μπάντα The Speedballs.

Το Φλεβάρη του 2007 οι Last Drive ανακοίνωσαν την επανασύνδεσή τους, όπως και τρεις συναυλίες στην Αθήνα και μια στη Θεσσαλονίκη το Μάιο του ίδιου χρόνου. Τον Απρίλη του 2007 επανακυκλοφόρησε το πρώτο τους δισκάκι (Midnite Hop) από τη Blind Bastard Records, ενώ εμφανίστηκαν στο Open Air Fest και στην Πεσκάρα της Ιταλίας τον Ιούλιο. Τον Μάιο του 2008 έπαιξαν και πάλι στην Αθήνα, τη Λάρισα, τα Γιάννενα και την Θεσσαλονίκη, παρουσιάζοντας και πέντε καινούρια κομμάτια. Τον ίδιο μήνα κυκλοφόρησε ένα διπλό dvd/cd από την Blind Bastard Records με υλικό από τις συναυλίες της προηγούμενης χρονιάς στο Gagarin και με τίτλο «Time is not important». Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς μπήκαν στο στούντιο Sierra για να ηχογραφήσουν καινούριο δίσκο. Οι ηχογραφήσεις τέλειωσαν το Φλεβάρη του 2009 και ο δίσκος κυκλοφόρησε το Μάιο, με τίτλο Heavy Liquid, αρχικά σε CD από τη δική τους εταιρία Happy Crasher και το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς σε μια περιορισμένη έκδοση βινυλίων (500 μαύρα και 500 κόκκινα) από την Inner Ear.

Από τα κομμάτια του Heavy Liquid εμπνεύστηκαν 32 έλληνες καλλιτέχνες και το Μάιο του 2010 κυκλοφόρησε μια συλλογή με έργα τέχνης και κόμικς από τις εκδόσεις Tilt. Η συλλογή είχε τίτλο «At the Drive Ink» και περιελάμβανε εκτός των άλλων και έργα των δύο παλαιότερων μελών του γκρουπ Νίκου Καπετανόπουλου και Πάνου Κασιάρη, οι οποίοι ασχολούνται πλέον με τις εικόνες.
rhtosprop14-(5).jpg

Ένα κόμικς για τους «Last Drive»
του Δημήτρη Αναστασόπουλου
Το κλειδί γυρίζει απαλά, η μηχανή παίρνει μπροστά μουγκρίζοντας και η αστραφτερή κόκκινη Mustang του '69 κυνηγημένη από τους μπάτσους κάνει μια τελευταία βόλτα στην πόλη.

Η μοιραία σέξι Μαγδαληνή αντιμετωπίζει μια συμμορία αγριωπών φορτηγατζήδων. Ένα άφραγκο ζευγάρι, παθιασμένο με τους «Last Drive» περνάει μια ολόκληρη περιπέτεια για να τους ακολουθήσει στη Λάρισα.

Στο βιβλίο ανακατεύονται κόμικς ιστορίες, γεμάτες από βέβηλη ροκ εν ρολλ διάθεση, ερωτικές περιπέτειες, αλλόκοτα σουρεαλιστικά σκίτσα, μοναχικά σύντομα σχέδια, όλα βγαλμένα μέσα από τα τραγούδια του «Heavy Liquid». Οι δημιουργοί τους, με πλήρη εικαστική ελευθερία, δεν προβάλλουν μια απλή εικονογραφημένη άποψη των τραγουδιών. Αντίθετα μοιάζουν να εισβάλλουν μέσα στα τραγούδια, να κλέβουν στίχους, νότες ή την ενέργειά τους και να σχεδιάζουν το δικό τους έργο. Έτσι, το «Jack on the Highway» μεταμορφώνεται σε εικόνες της σύγχρονης μητρόπολης σε ένα χρωματικό όργιο. Το «The Flight» γίνεται μια αλληγορική ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Το «Goldfish», μια σειρά από φωτογραφίες όπου τα lego μπλέκονται σε ένα ροκ παιχνίδι, ενώ στο ασπρόμαυρο «Pantherman» ο ήρωας του τραγουδιού σώζει ένα τροπικό δάσος από τα νύχια μιας αδηφάγου πολυεθνικής.

Η σχέση των «Last Drive» με τον κόσμο του κόμικς ξεκινάει από τις πρώτες τους συναυλίες, στα χρόνια του '80, όταν οι αφίσες που τις προανήγγειλαν ήταν πασίγνωστοι ήρωες κόμικς. Τώρα η αρχή έγινε από ένα σκίτσο της «Magdalene», που κάποιος έβαλε στο Ιντερνέτ. Από εκεί και πέρα οι δημιουργοί των κόμικς, από τον βετεράνο Διαμαντή Αϊδίνη μέχρι τον Αλέκο Παπαδάτο, σχεδιαστή του διάσημου πια «Logicomix», έριξαν την ιδέα και έτσι οι δουλειές των τριάντα δύο στριμώχτηκαν στις εκατόν σαράντα σελίδες του βιβλίου.

Την ίδια χρονιά παρουσιάστηκε στους κινηματογράφους ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη Δημήτρη Κοτσέλη με τίτλο 20000 Miles Ahead: A Last Drive Story. Η ταινία αφηγείται την ιστορία των Last Drive από το ξεκίνημα τους στις αρχές της δεκαετίας του ’80 μέχρι το διάλειμμα του 1995, μέσα από το υποκειμενικό πρίσμα της ματιάς του σκηνοθέτη. Ταυτόχρονα αποτελεί μια ματιά στην rock σκηνή της Αθήνας των ‘80s μέσα από συνεντεύξεις με ανθρώπους που ασχολούνταν ενεργά με τη μουσική.

Το rockumentary του Δημήτρη Κοτσέλη γυρίστηκε με αφορμή την επανένωση της μπάντας για δύο live το 2007. Περιέχει υλικό από τις συγκεκριμένες εμφανίσεις των Last Drive καθώς και σπάνιο αρχειακό υλικό από τη δεκαετία του ’80 που ο σκηνοθέτης συγκέντρωσε από τα μέλη του συγκροτήματος ή εντόπισε στα πιο απρόσμενα μέρη.Πρόκειται για μια εντελώς ανεξάρτητη παραγωγή, γυρισμένη με τη λογική του D.I.Y. Προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2009 στο 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, ενώ ακολούθησαν προβολές στην υπόλοιπη Ελλάδα, στα πλαίσια της περιοδείας του Velvet Bus, και στο εξωτερικό.

rhtosprop14-(6).jpgΤον Οκτώβριο του 2010 το συγκρότημα συμμετείχε με το κομμάτι "Love & Terror" στο CD/βιβλιαράκι Horror & Romance, που αποτέλεσε τον κατάλογο της ομώνυμης προσωπικής έκθεσης του ζωγράφου Στέφανου Ρόκου.Μέλη κατά την διάρκεια όλης της πορείας του group:

    * Αλέξης Καλοφωλιάς (Alex K.) - Μπάσο, φωνή
    * Γιώργος Καρανικόλας (B.George Bop) - Κιθάρα, φωνή
    * Χρήστος Μιχαλάτος (Chris B.I.) - Τύμπανα
    * Θάνος Αμοργινός (T.H. Lime) - Κιθάρα (1990-)
    * Πάνος Κασιάρης (P.PEP) - Κιθάρα (1987-1990)
    * Νίκος Καπετανόπουλος (Nick "Pop Mind") - Κιθάρα (1984-1987)

Δισκογραφία

Ελλάδα

Singles/EP's

    * Midnite Hop (7" EP, Art Nouveau 1985, Metronome 883140-7, reissue Blind Bastard R 2007)
    * Time (12" EP, Hitch Hyke 1989)
    * Overloaded (7" single sided promo, Hitch Hyke 1991)

LP's

    * Underwolrd Shakedown (Hitch Hyke 1986, LIFT 002)
    * Heatwave (Hitch Hyke 1988)
    * Blood Nirvana (Hitch Hyke 1990)
    * F*Head Entropy (Hitch Hyke 1992)
    * Subliminal (BMG 1994)
    * The Bad Roads (compilation, Sony 2007)
    * Time Is Not Important (cd/dvd, Blind Bastard Records 004, 2008)
    * Heavy Liquid (cd, Happy Crasher Records, 2009/lp,Inner Ear, 2010)

Συμμετοχές

    * Live στο Κύτταρο (Δικαίωμα Διάβασης 1985)
    * Bird Dance Beat / Surfin' Bird στο Straight to HELLas - ημιπειρατική live κασέτα (LazyDog 1989, Lazy05)
    * I Was A Teenage Zombie (σε συνεργασία με τους Fleshtones σαν "The Pleasure Hustlers") στο Time Bomb: The Fleshtones present the Big Bang Theory, (Hitch Hyke 1989)
    * May This Bullet στο The Thing Magazine Compilation CD Volume 1
    * Love & Terror στοHorror & Romance Compilation, 2010
    * Chain Train / Gone Gone Gone στο Rock Fm - Ρόδον Live - Various Artists (MΒΙ 1991)
    * Jailbird / Outlaw στο Local Heroes '95 - Various Artists, (Ποπ & Ροκ 1995)
    * Overloaded / Misirlou στο Local Heroes II - Various Artists, (Ποπ & Ροκ 2003, CD POP 2003)

Ανέκδοτες Ηχογραφήσεις

    * Train of Pain

Eξωτερικό

Singles/EP's

    * Blue Moon / Every Night / Sidewalk Stroll (7", Voxx, 1987, 3305)

LP's

    * Heatwave (LP, Music Maniac 1988, MMLP 017)
    * Their Story So Far (Underworld Shakedown + Heatwave) (CD, Music Maniac 1989, MMCD 019)
    * Blood Nirvana (Romilar D 1991)
    * Blood Nirvana (LP/CD, Music Maniac 1991, MMLP/CD 039)
    * Blood Nirvana (CD, Restless 1992, bonus "Time Has Come Today" alternative mix - Cassette, Restless 72536)

rhtosprop14-(10).jpgΣυμμετοχές    * Every Night (Battle of the Garages Vol. 4, Voxx 1986, VXS 20004)
    * Valley of Death (The sounds of now, Dionysus 1987, ID 123305)
    * I love Cindy (The secret team, Voxx 1988, VXS200.039)
    * Hell to pay (Music Maniac Gimmick Comp., Music Maniac 1989, 2xLP, MMLP 023 )
    * Black Limo (The monster dance hall favorites vol. 3, Munster 1990, MR 003 )
    * Overloaded (It's a Restless World, Restless 1991)
    * The End Inc. (Larsen/Zine Comp. 1993)
    * Outlaw (Enclosed Please Find... Your Invitation To Suicide: A Tribute to the Songs of Martin Rev & Alan Vega, Double LP, Munster 1994, 2xLP, MR 040

- Συνέντευξη που δώσανε οι Last Drive στη τηλεοπτική εκπομπή Art Uber Alles, με την οποία συνεργάζεται το Rockoverdose.gr.

rhtosprop14-(1).jpgrhtosprop14-(2).jpgrhtosprop14-(3).jpgrhtosprop14-(4).jpg- Το 1995 στο μουσικό fanzine ΤΟ ΛΟΥΚΙ, ο ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΟΦΩΛΙΑΣ, ηγετική φυσιογνωμία του Ελληνικού rock και μέλος των The Last Drive δίνει συνέντευξη στον  Frank Dimitriou.- Απόσπασμα από συνέντευξη που έδωσαν οι Last Drive στο ηλεκτρονικό fanzine www.elliniki-skini.gr στις 3 Μαίου 2011.


-Τώρα ετοιμάζετε κομμάτια για το νέο άλμπουμ. Τι να περιμένουμε από αυτό και πότε με το καλό;
Συμβαίνει κάθε φορά το ίδιο πράγμα: Οι μουσικές ιδέες γίνονται βάση για πειραματισμό, στήνουμε τη δομή του κομματιού και οι καταστάσεις δίνουν την πρώτη ύλη για τους στίχους. Δεν συζητάμε και πολύ όταν φτιάχνουμε καινούργια τραγούδια, απλώς μπαίνουμε στο στούντιο, ανοίγουμε τους ενισχυτές και παίζουμε...Αυτό γίνεται για κάποιο καιρό, και έτσι προκύπτει ο δίσκος. Τώρα η διαδικασία αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη, και στις συναυλίες παίζουμε κάποια καινούργια κομμάτια.

-Στο μεταξύ, κυκλοφορήσατε και σε κόμιξ. Πώς δημιουργήθηκε η ιδέα για το Drive Ink;
Ξεκίνησε από μία ιδέα των παιδιών του Tilt, του Γιώργου (Καρανικόλα) και της Βάλιας: Κάποιοι κομίστες-δημιουργοί να φτιάξουν μια ιστορία ή μια εικόνα εμπνευσμένοι από την θεματική του H.L. και την ιστορία των Drive. Δεν περιμέναμε τέτοια ανταπόκριση και ήταν πολύ μεγάλη τιμή για μας. Είναι συναρπαστικό να βλέπεις τη μουσική να μετασχηματίζεται σε τέχνη από ανθρώπους που θαυμάζεις τη δουλειά τους. Το αποτέλεσμα βραβεύτηκε στο Comicdom ως η καλύτερη ανθολογία της χρονιάς.

-Τη δεκαετία του '80, όταν ξεκινάγατε, οι συναυλιακοί χώροι ήταν ελάχιστοι, οι μπάντες σαφώς πιο λίγες και σχεδόν όλα κινούνταν γύρω από το ροκ. Τώρα, τα μαγαζιά που φιλοξενούν live είναι δεκάδες, οι μπάντες εκατοντάδες και το πράγμα έχει ανοίξει σε μουσικές όπως hip-hop, electronica κ.α. Τι κερδίσαμε –αν κερδίσαμε- και τι χάσαμε –αν χάσαμε- από όλη αυτή την... ανάπτυξη; Ξεχωρίζετε κάποιες μπάντες σήμερα;
Είναι έτσι όπως τα λες, το '80 το ροκ και οι παραφυάδες του ήταν η κυρίαρχη τάση, όμως η ανάδυση του ροκ στη δεκαετία του '80 βασίστηκε περισσότερο στις ελληνικές ιδιομορφίες παρά σε κάτι ανάλογο που συνέβαινε έξω. Εκτός Ελλάδας το ροκ περιβάλλον είχε ήδη δύο δεκαετίες πίσω του, αλλά εδώ από τη πτώση της χούντας μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄80, ένα σωρό εκφράσεις της «νεανικής» κουλτούρας στριμώχτηκαν για να βγουν στην επιφάνεια μέσα σε λίγα χρόνια και τα χρόνια εκείνα η Ελλάδα έζησε –σε εμβρυακή μορφή, έστω- κινήματα και τάσεις που στο εξωτερικό είχαν εξελιχθεί μέσα σε ολόκληρες δεκαετίες. Θυμάμαι ότι κοιτούσαμε προς τα πίσω και αναγνωρίζαμε σαν παράδοση τον Πουλικάκο, τον Σιδηρόπουλο και την παρέα τους και πριν απ' αυτούς, μόνο τους ρεμπέτες. Και την ίδια εποχή βρισκόταν σε έξαρση ένας πολύ ισχυρός κοινωνικός συντηρητισμός, που αυτό το πράγμα το «έπνιγε» και το θεωρούσε εκ προοιμίου ξένο. Ειδικά από το Χημείο το '85 και μετά υπήρξε άγρια κρατική καταστολή προς το κομμάτι της νεολαίας που παρέκκλινε από την κυρίαρχη εκδοχή, το σύνδρομο του νόμου 4000 στην «αυριανική» εκδοχή του.

Η δεκαετία του '80 ήταν η εποχή που εδραιώθηκαν τα πιο σάπια χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, που θεσμοποιήθηκαν ο τραμπουκισμός του ισχυρότερου και ο ολέθριος ατομικισμός. Και εμείς οι πιτσιρικάδες, χαμένοι μέσα σε όλα αυτά, χωρίς πυξίδα, συμμορίες, βία, επιθετικότητα για το τίποτα, ένας διαρκές freak out. Όταν ακούω ανθρώπους να εξωραΐζουν τα 80's μόνο και μόνο επειδή τότε ήταν νέοι, δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τα γέλια ή τα κλάματα. Η κυρίαρχη αίσθηση για μας ήταν η αποξένωση. Ίσως γι' αυτό τότε ταυτιστήκαμε τόσο εύκολα με σκηνικά τύπου «Ήμουν ένας έφηβος λυκάνθρωπος» ή «ο χορός των ζόμπι» που έλεγαν οι Cramps, και όλη τη μυθολογία του garage punk και των b-movies, γι' αυτό μας «μίλησε» με τον τρόπο που μας «μίλησε» το σφυροκόπημα των Birthday Party στο Σπόρτινγκ το '82. Εκ των υστέρων, ίσως οι μπάντες και οι μουσικές παρέες –ροκενρολάδες στο Περιστέρι, μοντάδες στο Θησείο ή ,ότι άλλο- να εξέφραζαν μια απαραίτητη ανάγκη για πραγματική συλλογικότητα, σε ένα τόπο όπου η συλλογικότητα είχε πεθάνει από ασφυξία στα κομματικά μαντριά. Είχαν περισσότερο αμυντικό χαρακτήρα, ήταν μια συνθήκη για επιβίωση. Και είναι πολύ ωραίο που σήμερα οι μικρότεροι γυρίζουν πίσω και βρίσκουν τους δίσκους των Villa 21, των Yell-O-Yell ή των Εκτός Ελέγχου και των Εν Πλω και τα εντάσσουν στη δική τους παράδοση...

Την επόμενη δεκαετία, αυτή του '90, «άνοιξε η αγορά» μαζί με τον οχετό των Μ.Μ.Ε. και του lifestyle και εμφανίστηκε ένας νέος ρόλος για τον νέο, ο ρόλος του καταναλωτή. Όμως ο κόσμος δεν μάσησε - αυτά που μίλησαν πραγματικά στην ελληνική νεολαία τη δεκαετία του '90 ανεξαρτήτως είδους εξακολουθούσαν να ορίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από την άρνηση στη συμμόρφωση, γιατί εκεί εντοπίζεται η βασική αφήγηση του ροκ στην Ελλάδα, την χώρα που ως γνωστόν της αρέσει να τρώει τα παιδιά της. Σήμερα δεν μπορείς να αναφερθείς μόνο σε μερικά ονόματα, γιατί το παιχνίδι παίζεται από πολλούς, πάρα πολλούς. Οι μπάντες είναι περισσότερες και καλύτερες από ποτέ, και το να παίξουν εκτός Ελλάδας δεν θεωρείται κάτι δύσκολο. Ανεβαίνουν στις ίδιες σκηνές επί ίσοις όροις με αυτούς που τους έχουν επηρεάσει, γίνονται κομμάτι του διεθνούς σκηνικού. Οπότε, και με την τροπή που έχει λάβει η κατάσταση, παρά τα όποια κέρδη και τις απώλειες, το  πράγμα συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.

-Την ερώτηση που ακολουθεί την κάνουμε σε όλους: πώς βλέπετε να εξελίσσονται οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στην Ελλάδα;
Δεν είμαστε προφήτες, βλέπουμε όμως το σήμερα. Βλέπουμε άλλη μία κρίση του καπιταλισμού να διαλύει την κοινωνία και τον κόσμο της εργασίας, ακούμε φωνές που λένε ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική γι' αυτή τη χώρα από το να μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο καζίνο για απελπισμένους, και αυτό παρουσιάζεται λίγο πολύ σαν μια αναπόδραστη εξέλιξη, μία θεία τιμωρία που πρέπει να υποστούμε για αποφάσεις που δεν πήραμε. Όμως, αν πράγματι δεν υπήρχε άλλος δρόμος, δεν θα χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο για να μας κάνουν να ακολουθήσουμε το δικό τους. Βλέπουμε επίσης ανθρώπους να αγωνίζονται κάθε μέρα σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο για να επιζήσουν διατηρώντας την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά τους και αυτός ο αγώνας μας εμπνέει, επειδή ό,τι καλό προκύψει, θα προκύψει απ' αυτόν.

- Συνέντευξη Last Drive, Νοέμβρης 1990
Η παρακάτω συνέντευξη δόθηκε στο περιοδικό Metal Hammer & Heavy Metal και συγκεκριμένα στον Χάρη Καραολίδη, λίγο μετά την κυκλοφορία του Blood Nirvana.

rhtosprop14.jpgΑς μιλήσουμε σοβαρά. Υπάρχει ένα ελληνικό rock συγκρότημα, που μόνο του έχει καταφέρει περισσότερα απ' ότι όλα τα ελληνικά heavy metal συγκροτήματα μαζί: 3 άλμπουμ, 2 ΕPs, συμμετοχές σε Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές συλλογές με underground group, πετυχημένες περιοδείες στην Ευρώπη, συμμετοχές σε μεγάλα φεστιβάλ του εσωτερικού, σχεδόν μια δεκαετία ζωής. Μιλάμε φυσικά για τους Last Drive. Αφορμή για αυτή τη συνέντευξη στάθηκε η κυκλοφορία σε μερικές μέρες του "Blood Nirvana", του σκληρότερου άλμπουμ τους μέχρι σήμερα - και το γεγονός ότι σε συναυλίες τώρα τελευταία, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, συγκεντρώνονται όλο και περισσότερα παιδιά που ακούνε metal, κάνοντας μάλιστα αισθητή την παρουσία τους με headbanging και stagediving.
Σκοπεύετε να περιοδεύσετε ξανά στο εξωτερικό;
Το Γενάρη ή το Φλεβάρη του 1991, δεν είμαστε ακόμη σίγουροι, θα φύγουμε έξω για να κάνουμε μία περιοδεία στην Ευρώπη, που θα συμπέσει με την κυκλοφορία του δίσκου μας εκεί. Δηλαδή θέλουμε να είμαστε στην κάθε χώρα όταν θα κυκλοφορήσει εκεί το "Blood Nirvana". Όπως και στην προηγούμενη περιοδεία, στην κάθε χώρα θα εμφανιζόμαστε μαζί με κάποια τοπικά συγκροτήματα. Θα παίξουμε και σε κάποια φεστιβάλ.
Θα κάνετε κάποιες συναυλίες το χειμώνα στην Ελλάδα;
Μια-δυο βραδιές στο Ρόδον, σύντομα θα ανακοινωθούν οι ημερομηνίες.Τα Χριστούγεννα σίγουρα θα παίξουμε στην Αθήνα σε κάμποσα κλαμπ, με μια πανηγυρική συναυλία, όπως κάθε χρόνο στις 30 Δεκεμβρη. Από μέσα Νοέμβρη και μετά θα είμαστε στην επαρχία.

Στις συναυλίες τώρα τελευταία εμφανίζονται ανάμεσα στο κοινό πολλά παιδιά που ακούνε metal, έτσι δεν είναι;
Στις συναυλίες μας μπορείς να βρεις παιδιά που ακούν οτιδήποτε, και αυτό μας αρέσει. Μπορείς να βρεις παιδιά που ακούνε metal, παιδιά που ακούνε ανεξάρτητα, παιδιά γενικώς (γέλια). Πάντως οι fans του metal συνήθως είναι πιο εκδηλωτικοί και ξέρουν να βγάζουν με το σώμα τους αυτό που αισθάνονται, τους βλέπουμε πιο πολύ.

Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι έρχονται αυτά τα παιδιά στις συναυλίες σας, αφού εσείς δεν παίζετε metal;

Έχουν ανοιχτά μυαλά, δεν τους αρέσει να βάζουν παρωπίδες. Πιστεύουμε πώς αυτό έχει να κάνει με το ένστικτο. Όσα ζωώδη ένστικτα υπάρχουν στην μουσική μας, άλλα τόσα υπάρχουν και στα παιδιά που είναι από κάτω.

Τι γνώμη έχετε για το metal και το thrash σαν μουσικά κινήματα;
Δεν έχουμε γνώμη για μουσικά κινήματα. Έχουμε γνώμη για συγκροτήματα. Υπάρχουν κάποια γκρουπ από το metal που μας αρέσουν πολύ, όπως υπάρχουν και γκρουπ από rockabilly, όπως γκρουπ από το garage, από κάθε μουσικό είδος. Είμαστε ανοικτοί σε όλα, ακούμε ότι θέλουμε και κρατάμε τα στοιχεία που μας κάνουν μέσα από αυτά. Μέσα από το metal πάντως βγαίνει η καινούρια μουσική για τα 90'ς. Όχι αυτό καθεαυτό, αλλά μέσα από αυτό βγαίνει η νέα μουσική, η οποία ακόμα διαπλάθεται.Στη δεκαετία του 80 από κάποιο σημείο και μετά, αν ήθελες να ακούς rock μέσα από το metal βγαίναν πράγματα που σ' έκαναν να ακούς rock. Και αυτό έχει να κάνει με το ότι το metal πάντα ήταν λαϊκή μουσική. Από αυτή την άποψη ίσως υπάρχει η σχέση με το rock.

Όλοι ξέρουμε την κατάσταση της rock σκηνής στην Ελλάδα. Έχετε σκεφτεί να εγκατασταθείτε αλλού;

Ναι. Κατά την γνώμη μας ήταν ανάγκη να φύσουμε, αλλά κολλήσαμε. Σήμερα πάντως έχουμε την δυνατότητα να μένουμε εδώ και ταξιδεύουμε τακτικά. Κάποια στιγμή όμως είναι καλύτερα να φεύγεις έξω, για να σπρώξεις τον δίσκο σου. Πάντως ότι οι συνθήκες έξω είναι πολύ καλύτερες, είναι δεδομένο.

Πού θα προτιμούσατε να ζείτε για να προωθήσετε την δουλειά σας;
Υπήρχε μια ιδέα για Αγγλία, και υπάρχει ακόμα γιατί ο δίσκος θα κυκλοφορήσει εκεί. Η Αγγλική εταιρία μάλιστα θέλει να πάμε στην Αγγλία για κάποιο διάστημα. Πάντως όλα παίζονται ακόμα.


Ένα ωραίο απόγευμα λοιπόν βρέθηκα σ' ένα υπόγειο στούντιο των Εξαρχείων, όπου κάνει πρόβες το συγκρότημα και άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει Last Drive: Ακόμα και στην πρόβα, η μουσική τους ξεχειλίζει από δύναμη, ενέργεια και ένταση. Παίζουν εκκωφαντικά δυνατά "για να έχουμε το kick" όπως χαρακτηριστικά λέει ο Αλέξης, μπασίστας και τραγουδιστής του γκρουπ. Στη συζήτηση που ακολούθησε συμμετείχαν και οι δυο κιθαρίστες, ο Γιώργος και ο Πάνος, ενώ ο ντραμμερ Χρήστος έπρεπε να φύγει. Μιλήσαμε για την δουλειά τους, για το Ελληνικό κοινό, για το heavy metal. Ιδού λοιπόν οι Last Drive.
Λοιπόν παιδιά, τι διαφορές έχει το Blood Nirvana από τις προηγούμενες δουλειές σας;
Για πρώτη φορά κάναμε μια οργανωμένη παραγωγή (σ.σ. παραγωγός είναι ο Paul Cutler, γνωστός από τις συνεργασίες του με γκρουπ όπως οι Dream Syndicate, Green On Red και οι Naked Prey), για πρώτη φορά είχαμε κάποιες συγκεκριμένες γραμμές στο μυαλό μας, μια βασική ιδέα και πιστεύουμε πώς έγινε μια δουλειά που θα μείνει. Είναι κάτι υπολογίσιμο και καταστροφικό. Αμετάκλητα καταστροφικό.

Ποιές είναι οι επιρροές σας;

Όταν μιλάς για τις επιρροές σου, ουσιαστικά μιλάς για την μουσική σου. Αυτό που κάνουμε εμείς τώρα είναι σαν καταλύτης. Δεχόμαστε επιρροές από διάφορα στιλ, διάφορα μουσικά είδη, και όσο λιγότερο συγκεκριμένες είναι αυτές μέσα στα κομμάτια μας, τόσο καλύτερο είναι αυτό για μας. Γιατί τόσο περισσότερο είναι το αποτέλεσμα Last Drive.

Πώς θα χαρακτηρίζετε την μουσική των Last Drive;
Ηλεκτρική.

Στιχουργικά σε τι αναφέρονται οι στίχοι του Blood Nirvana;
Aίμα! Στιχουργικά οι δίσκοι μας δεν διαφέρουν μεταξύ τους, αλλάζει ο τρόπος με τους οποίους τους παρουσιάζουμε. Άμα ζεις σε μια πόλη όπως η Αθήνα, όλα είναι πιθανά. Το περιβάλλον στο οποίο ζεις, είτε λέγεται Αθήνα, είτε λέγεται Μιλάνο, είτε λέγεται Ντιτροϊτ, σου τρώει τις σάρκες. Οπότε πρέπει να φας και εσύ τις δικές του. Αυτή την ενέργεια που μαζεύεις, τη βγάζεις μέσα από το συγκρότημα, τους στίχους...

Μέχρι σήμερα είχατε μια αξιοσημείωτη επιτυχία στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στη Γερμανία. Με το Blood Nirvana στοχεύετε περισσότερο στην ελληνική ή στην ξένη αγορά;
Δεν σκεφτόμαστε έτσι. Βγάζουμε έναν δίσκο όπου δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, όπως και στις συναυλίες, και από εκεί και πέρα το θέμα της αγοράς απασχολεί άλλους ανθρώπους.

Τί προβλέπετε για το μέλλον της ελληνικής rock σκηνής γενικότερα;
Πρέπει να κουνηθεί. Όλοι λένε κάτι πρέπει να γίνει, και τελικά δεν γίνεται τίποτα.

Ποιός φταίει για αυτό, τα γκρουπ ή άλλοι παράγοντες;
Φταίνε τα γκρουπ γιατί δεν προσπαθούν να ξεπεράσουν τους άλλους παράγοντες, και οι άλλοι παράγοντες γιατί είναι άλλοι παράγοντες (γέλια)

Έχετε καθόλου επαφή με την ελληνική metal σκηνή;
Είμαστε πολύ καλοί φίλοι με ένα ελληνικό thrash metal συγκρότημα, τους Sadistic Noise. Μας αρέσουν πολύ, και ο μπασίστας τους είχε παίξει μαζί μας όταν εγώ (Alex) είχα σπάσει το χέρι μου. Μεμονωμένα άτομα. Ας πούμε εγώ (Γιώργος) όταν άρχισα να παίζω μουσική έκανα παρέα μόνο με μεταλλάδες. Υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο στα παιδιά που παίζουν metal σε σχέση με άλλους μουσικούς. Είναι πολύ αφοσιωμένοι και μας αρέσει αυτό.

Πιστεύετε πώς υπάρχουν άλλα ελληνικά συγκροτήματα, ανεξαρτήτως χώρου, πού έχουν τα φόντα να διακριθούν στο εξωτερικό;
Πολλά ελληνικά γκρουπ μπορούν να κάνουν κάτι στο εξωτερικό, αν το πάλευαν. Δεν το πιστεύουν όμως οι ίδιοι. Πάντως κάποια γκρουπ που μας αρέσουν είναι οι Deus Ex Machina, οι Speedbrakes, τέτοια πράγματα.

Θα δίνατε ποτέ συναυλίες μαζί με κάποιο heavy metal συγκρότημα;
Γιατί όχι; Δεν γουστάρουμε τα pop metal συγκροτήματα, και υπάρχουν αρκετά στην Ελλάδα. Τα σιχαινόμαστε. Το pop metal είναι σαράκι. Γουστάρουμε όμως την επιθετικότητα του thrash. Πάντως άλλο το pop metal, και άλλο η pop σε κάποια άλλη φάση. Ας πούμε οι Faith No More είναι αρκετά poppy, αλλά μας αρέσουν. To pop metal όμως είναι σαν συνταγή.

Και τί δεν είναι συνταγή σήμερα...
Δεν έχεις και άδικο. Είναι όμως παλιά συνταγή, εμείς όμως προτιμάμε κάποιες πιο καινούριες συνταγές. Κοίτα, αυτό που κάνουν οι Faith No More, ή οι Suicidal Tendencies που τους γουστάρουμε πολύ, περιέχουν κάποια τελείως προσωπικά στοιχεία, και ξεφεύγουν από τα στερεότυπα. Σήμερα μπαίνουν ευκολότερα διάφορα στοιχεία στη μουσική και συσπειρώνονται. Υπάρχουν γκρουπ όπως, λέμε τώρα οι Faith No More, που πήραν διάφορα στοιχεία, έφτιαξαν ένα προσωπικό στυλ και πέτυχαν. Παλιότερα τέτοια γκρουπ χάνονταν γιατί όλοι πίστευαν πώς είναι με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί.

Ο Έλληνας δεν φημίζεται για το ανοιχτό μυαλό του. Μπορεί να δεχτεί το γεγονός ότι αυτά τα μουσικά φράγματα έχουν πλέον ξεπεραστεί;
Αν δεν ακούς κάτι καλό, εσύ χάνεις, και κανένας άλλος. Αν είσαι κολλημένος, αυτό το κόλλημα σου προσφέρει κάποια πράγματα, αλλά ταυτόχρονα σου στερεί κάποια άλλα. Η επιλογή είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.

- Απόσπασμα από συνέντευξη στο Crackhitler τον Μάιο του 2010.


Ποιό ήταν το tour της ζωή σας;
Αν η ερώτηση είναι ποιο ήταν το καλύτερο tour που κάναμε, η απάντηση είναι η περιοδεία που κάναμε στη Γερμανία με τους Dead Moon το 1991. Ήταν καλά οργανωμένη και είχαμε την διάθεση που χρειάζεται για τέτοια εγχειρήματα. Κάθε μέρα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε κάποιο απρόοπτο, όπως συμβαίνει συνήθως στις περιοδείες ροκ γκρουπ, αλλά τα πράγματα λύνονταν με μαγικό τρόπο. Έγινε σε μια φάση της ζωής μας που είμαστε αρκετά μεγάλοι ώστε να έχουμε συνείδηση και να μην μας παρασύρει εντελώς η κατάσταση, αλλά και αρκετά νέοι ώστε να μην σκεφτόμαστε δεύτερη φορά ότι ήταν να κάνουμε. Παίξαμε κοντά ενάμισι μήνα σερί, ταξιδεύαμε και παίζαμε με ένα μόνο day off την εβδομάδα, και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μόλις ξυπνούσα το πρωί προσπαθούσα να θυμηθώ σε ποια πόλη βρισκόμασταν. Από πολλές πόλεις τα μόνα που είδαμε ήταν το κλαμπ που παίζαμε, τα μπαρ που πηγαίναμε και μετά κάποιο σπίτι – δεν προλαβαίναμε καν να πάμε στο ξενοδοχείο. Είχαμε αποκτήσει κάποια πείρα από τις προηγούμενες περιοδείες, και με τους Dead Moon ταξιδεύαμε σε ένα κλίμα αλληλεγγύης που ήταν μοναδικό. Μια φορά στο Αμβούργο, που ο promoter δεν μας είχε μέρος να κοιμηθούμε ούτε μας έδωσε κάποια χρήματα τουλάχιστον για τις βενζίνες μέχρι το επόμενο gig, οι Dead Moon μας έδωσαν χώρο να κοιμηθούμε στα δωμάτιά τους και λεφτά για βενζίνη. Ακούγεται κάπως υπερβολικό όταν το διηγείσαι, αλλά τέτοια άτομα είναι οι Dead Moon. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό κομμάτι – οι άνθρωποι που γνωρίζεις κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Γενικά οι περιοδείες είναι μεγάλο σχολείο και σου μαθαίνουν τα όριά σου, αλλά και πώς να τα ξεπερνάς.
- Απόσπασμα από συνέντευξη στο Ποντίκι τον Νοέμβριο του 2009
του Δημήτρη Κανελλόπουλου


Η χειρότερη και η καλύτερη στιγμή σας;
Οι χειρότερες ήρθαν την εποχή της διάλυσής μας το ’94, με όλα τα ζητήματα που είχαν συσσωρευτεί και έκαναν τη ζωή του γκρουπ δύσκολη. Έπρεπε να κλείσουμε το κεφάλαιο, να δούμε το θέμα με προσωπικούς όρους και να ψάξει ο καθένας να βρει μόνος την άκρη. Αυτή η διαδικασία μας έκανε ικανούς να ξανακοιτάξουμε την υπόθεση Last Drive μετά από χρόνια με διαφορετικό τρόπο και τελικά κράτησε τους αρχικούς μας δεσμούς ακέραιους. Η καλύτερη στιγμή ήρθε όταν, με τη επανασύνδεσή μας, η αγάπη του κόσμου έδιωξε για πάντα το σύννεφο – είμαστε broken down, fixed up and ready to go και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτό το δώρο.

rhtosprop14-(8).jpgΣτιγμιότυπα από την πορεία σας;
Ένας φίλος μού έδειξε για πρώτη φορά ένα τατουάζ που είχε κάνει με το όνομα της μπάντας. Στα Χανιά είχαμε παίξει στο Ωδείο όπου γίνονταν συναυλίες κλασικής μουσικής και η κυρία στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, μόλις έμαθε ότι παίζουμε στο Ωδείο, μας ρώτησε τίνος συνθέτη έργα θα εκτελούσαμε. Αμηχανία… Σε μια περιοδεία στη Γερμανία υπήρχε μια παρέα μηχανόβιων που έρχονταν μαζί σε κάμποσα live, τους συναντούσαμε στα βενζινάδικα και στις συναυλίες από πόλη σε πόλη, ήταν πολύ άγριοι εξωτερικά αλλά πολύ ευγενικά παιδιά. Στην Αλεξανδρούπολη, στις αρχές του ’90, παίζαμε με τους Deus και είχαν γίνει φασαρίες• τέλος πάντων, είχαμε φύγει κακήν-κακώς και στο Gagarin πέρυσι ένα παλικάρι μας έφερε ένα cd με τη συναυλία. Πίστευα ότι κανένας δεν θα το θυμόταν πια. Μ’ ένα καναδέζικο rockabilly ντουέτο, τους Deja Voodoo, βρισκόμαστε σε συναυλίες στην Ευρώπη, στα πιο απίθανα μέρη. Στο τέλος είχε γίνει κάτι σαν παράδοση και έβγαιναν στη σκηνή για να μας αναγγείλουν πριν παίξουμε. Οι άνθρωποι που γνωρίσαμε μέσα από το γκρουπ ήταν ίσως το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας.
 

Jack of the HighwayThe night
The flight
Moments that stand for a life
The calling
That gets you
Around and around and around
I need a cover
I need to sober
I feel the heat in the cold of the night
Life looks so special
Uncontroversial
I see the end at the edge of the night
You're Jack o' the Highway
My wandering friend
Dancing on minefields
It's not over yet
I'm running thru the jungle
You're sleeping in my hand
Oh Jack of the Highway
All over again
The night
The spite
The reverse of the light
The searchlights
That haunt you
Again and again and again
I need a cover
I need to sober
I feel the heat in the cold of the night
Life looks so special
Uncontroversial
I see the end at the edge of the night
You're Jack o' the Highway
My wandering friend
Dancing on minefields
It's not over yet
I'm running thru the jungle
You're sleeping in my hand
Oh Jack of the Highway
All over again