Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 21

60 αποχρώσεις του μαύρου σε φόντο λευκό της Βάσως Χριστοδούλου

60 αποχρώσεις του μαύρου σε φόντο λευκό, ποίηση, Βάσω Χριστοδούλου, Εκδόσεις Λογείον, 2012


«Στερεώνω τη φυγή
μ’ ένα καρφί στον τοίχο
για να καθρεφτίζεται
η μονιμότητα»


Αυτό είναι το προοιμιακό τετράστιχο ποίημα από την μικροενότητα Τα Αδέσπονα της πρώτης ποιητικής συλλογής της νεοεμφανιζόμενης Βάσως Χριστοδούλου που τιτλοφορείται 60 αποχρώσεις του μαύρου σε φόντο λευκό και κυκλοφόρησε από τις Τρικαλινές εκδόσεις Λογείον το 2012. 60 ποιήματα σε φόντο λευκό που όσο και να στερεώνουν την φυγή στον τοίχο πραγματεύονται το ακριβώς αντίθετο της μονιμότητας. 60 ποιήματα του μαύρου υπογραμμίζουν το πέρασμα του χρόνου και το αναπόφευκτο της χρονικής αλλά και συναισθηματικής αστάθειας της ζωής μας.

«Ζηλεύω το μετά που δε θα ζήσω…
Ευλογημένη απ’ τα πριν που είδα…
Και κάπου στη μέση,
το τώρα…
Δεν σε περίμενα τόσο νωρίς…»


Με την Μαριονέτα να κρέμεται εξουθενωμένη στο εξώφυλλο του βιβλίου η ποιήτρια χωρίς υπαινιγμό και χωρίς να σέρνει σε μισόλογα αυτό που βρίσκεται βαθιά στην καρδιά της ως πεποίθηση, αποτυπώνει την αλήθεια της στο οπισθόφυλλο. Αυτή είναι η δήλωση της. Την φέρνει ως μαρτυρία, ως ανισσόροπη ευχή που παραπαίει μια σε προσευχή μια σε κατάρα.

«Με βάφτισαν “μείνε”
με ανάθρεψε μια “φυγή”…
κι ύστερα μ’ εξόρισαν
σε βούληση ελεύθερη…»


60 κομμάτια της ψυχής της δημιουργού που φαίνεται να συνομιλεί με τον άλλο, προσφιλές της είναι το β΄ πρόσωπο στον ενικό, αλλά κυρίως απευθύνει ερωταποκρίσεις στον εαυτό της. Ρωτά αυτά που ήδη ξέρει και απατά με ό,τι είναι μάλλον πεπεισμένη πως θα της συμβούν. Σαρκάζει και τις επιλογές που της δίδονται αλλά και τον χώρο που εκ των πραγμάτων κινείται κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Βρίσκει τρόπο να κρυφτεί ωστόσο ακόμη και από εκείνα που είναι σχεδόν αδύνατο να κρυφτείς.

«“Γωνία” υπήρξα σε κύκλους ομόκεντρους.
Μεγάλη ακτίνα της δύναμής μου…
Σε πλάνεψα κύκλε
και βρήκα μέρος να κρυφτώ…»


Η πρώτη ποιητική συλλογή της Βάσως Χριστοδούλου βρίσκει τη θέση της μεταξύ άλλων νεοκδοθέντων συλλογών με την ειλικρίνεια της εξομολογητικής διάθεσης που διακρίνει μια δημιουργό που έχει συναίσθηση τόσο της μικρότητας του ποιητή μπροστά στην μούσα του, όσο  και της μελαγχολικής εκείνης χαράς που διακατέχει τον δημιουργό όταν κομμάτια της ψυχής του αποκολλούνται για να γίνουν λέξεις δάνειες.

«Δανείζομαι τα μέρη του λόγου
και τα γραμματικά φαινόμενα,
για ν’ απαριθμήσω με μαθηματική ακρίβεια
τα χαοτικά σαφή του παραλόγου…»


Αναστασία Γκίτση