Φίδι που τρώει
Σιγανά την ουρά του
Ρολόι τοίχου
Κάνω κούνια
Πάνω απ’το πηγάδι
Και δε με κοιτάς
Επιστρέφοντας
Απ‘το αερόστατο
Στο ενυδρείο
Έξω στο δρόμο
Περαστικοί που τρέχουν
Με τα τέσσερα
Πυροβολώντας
Γελούσα κι άκουγα
Φυσαρμόνικα
Άμμος γεμίζει
Τις κοσμηματοθήκες
Στην Ατλαντίδα
Τόσα χρόνια
Κάτω απ’το σακάκι
Τα λέπια του
Δυνατή βροχή
Η αυλή πλημύρισε
Αστεροειδείς
Ξάστερη νύχτα
Μονόκεροι περπατούν
Στη λεωφόρο
Το χρυσάνθεμο
Στο στόμα του θηρίου
Έχει δόντια
Το βράδυ κρύβω
Την πιστή μου ύαινα
Στο υπόγειο
Μαύρο βελούδο
Έμοιαζε ο τοίχος
Και με σκέπασε
Καθώς έκλαιγε
Μου έκλεισε το μάτι
Ο πιερότος
Τόση ηδονή
Ενώ κάνεις θρύψαλλα
Την πορσελάνη
Φονικό όπλο
Το δοξάρι του τσέλου
Με σημαδεύει
Σφύριγμα τρένου
Στο κελί μου φυσάει
Ζεστός αέρας
Θαμπές ημέρες
Μα οι πυροτεχνουργοί
Δεν παραιτούνται
Όπως γερνάω
Ανιχνεύω στο σώμα
Ρόζους και νερά
Φαντασίωση:
Εξέχουν απ’τις στέγες
Βελανιδιές
«Θα με φορέσεις;»
Ακέφαλη μάσκα
Μου ψιθυρίζει
Το να εκτρέφεις
Παγώνια για σφαγή
Δεν είναι τέχνη
Έρημος κήπος
Γράφτηκαν ποιήματα
Κάποτε εδώ
Στη γη των πόθων
Φυτρώνουν ηφαίστεια
Και τα κλαδεύω
Με την ομπρέλα
Ανά χείρας προχωράς
Στα όνειρά μου
Του ταβανιού
Τ’αμέτρητα αστέρια
Κοιτάζεις ώρες
Οι κερασιές
Πολεμούν τον κυνισμό
Κάθε χειμώνα
Στο σχοινοβάτη
Που δε νιώθει μοναξιά
Βαθιά υπόκλιση
Σκυθρωπή γάτα
Αν μάθω μια σκέψη σου
Θα γίνω σοφός
Θα με ξαπλώσω
Στον ίσκιο των λέξεων
Και θα σωπάσω
Φρικτά ρολόγια
Στη θέση των δεικτών σας
Βλέπω ψαλίδια
Η παρακμή μου
Της φαντασίας άλλων
Να’μαι πελάτης
Πώς να έμοιαζαν
Στ’αλήθεια οι άνθρωποι
Πριν τους καθρέφτες;
Παίξε τρομπέτα
Πάνω από τον τάφο
Του πατέρα σου
Τα βράγχιά μου
Ατροφούν προσδοκώντας
Τον κατακλυσμό
Ο μηδενισμός
Απέναντί μου κάθεται
Κι ανάβει πούρο
Θαυματοποιέ
Να φάμε το λαγό σου
Όταν πεθάνεις;
Η Έφη Ζουμπούλη ζει στη Θεσσαλονίκη.
